ΖΩΗ ΔΙΑΦΑΝΗ.

Ηταν πολύ ξαφνικό, πραγματικά ανεξήγητο. Όλα έγιναν μια Τρίτη 28. Σε  ένα παίξιμο των βλεφάρων ήμουν και δεν ήμουν. 

Επαιρνα τηλέφωνο και η κλήση έπεφτε στο κενό . Εστελνα μηνύματα κάθε λογής και δεν παραδίδονταν. Στις βιντεοκλήσεις η οθόνη παρέμενε μαύρη και βουβή. Στα ασανσέρ με στριμώχνανε στην πίσω γωνία και η πόρτα έκλεινε στη μούρη μου. Ενοιωθα το βλέμμα των άλλων να με διαπερνά και να πέφτει στο κενό.

Κι όμως ήμουν βέβαιος ότι ήμουν. Εχανα συνεχώς την θέση μου περιμένοντας για καφέ, με προσπερνούσαν στο ταμείο του σούπερμαρκετ.  Η πόρτα του γραφείου μου πάντα κλειστή και κανείς δεν ερχόταν.

Τι να κάνω ? στα εστιατόρια καθόμουν στα τραπέζια με ένδειξη reserve , κι όταν έρχονταν παρακολουθούσα τις κουβέντες τους, δοκίμαζα απ τα πιάτα τους. Τρύπωνα σε θέατρα και κινηματογράφους χωρίς εισιτήριο.

Όλα βέβαια έχουν και τη θετική πλευρά τους. Δεν πλήρωνα κανένα λογαριασμό, δεν μου ζητούσαν δανεικά , δεν ψήφιζα. Είχα γλυτώσει το πρωινό ξύπνημα και το ενδιαφέρον των γύρω μου.

Αναζητούσα όμως συντροφιά και γλύστρησα ένα βράδυ σε σπίτι φίλων. Όταν η κουβέντα έφτασε στο πρόσωπο μου , άκουσα πράγματα που ντράπηκα κι εγώ για μένα. Ποτέ πιά σε σπίτι φίλων , ποτέ πιά σε σπίτι συγγενών.

Καλίτερα σε αγνώστους. Μπαίνω το σούρουπο σε τυχαία σπίτια και στρογγυλοκάθομαι στο σαλόνι. Αμα έχει τζάκι , ακόμα καλίτερα. Το σαλόνι είναι ο χώρος των μεγάλων ψεμάτων. Εκεί μαζευόμαστε όλοι για να συμφωνήσουμε πως  « όλα βαίνουν καλώς εναντίον μας  « (Σκαμπαρδώνης).

Αναμφισβήτητα ο βασιλιάς της Αλήθειας παραμένει ο λουτροκαμπινές. Μπροστά στον καθρέφτη παίζονται πολλά δράματα κάθε χαραυγή. Και η πιο δύσκολη ώρα είναι το πλύσιμο των δοντιών ,  όταν σκέφτεσαι, - τι δεν έκανα – τι πρέπει να κάνω  - τι ΔΕΝ θα ξανακάνω. Ότι κι αν αποφασίσεις , στο τέλος πάντα φτύνεις.

Να μην ξεχνάμε βέβαια και τον μαρτυρικό χώρο της κουζίνας όπου για να φας μια ρημαδομπουκιά πρέπει να απαντήσεις σε δεκάδες : ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ τούτο, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ τ άλλο.!!

Μ αρέσει να περιδιαβαίνω στους δρόμους. Ιδιαίτερα το σούρουπο στη λήξη του ωραρίου. Την ώρα που οι θνητοί μετράν τις αντοχές τους. Πόσο πολύ αγαπώ αυτή την ώρα. Μια ανάσα ακόμα για να πας το παιδί στο φροντιστήριο. Μια ανάσα ν αντέξει κι εκείνο. Μια ανάσα να ξεκινήσεις για τη δεύτερη δουλειά γιατί δεν βγάζουμε το μήνα. Μια ανάσα να στριμωχτείς στο  λεωφορείο γιατί το επόμενο αργεί. Μια ανάσα στο κρύο , στην ουρά του κοινωνικού παντοπωλείου.

Μ αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους . Και να βοηθάω όπου μπορώ. Οπου βρώ , κάθομαι δίπλα κι ακούω. Κάνω το σημαντικότερο. Ακούω. Δεν μπαίνω στον πειρασμό να πώ τη μαλακία μου. Πόσο σε συμπονώ που έχεις ένα αγγούρι στον κώλο . Πονάει ε? καημενούλικο γούτσου γούτσου! Οι μονόλογοι των ανθρώπων είναι έργα τέχνης. Δεν εξηγούνται , αφομοιώνονται. Η όχι.

Μ αρέσει να βολτάρω στα πάρκα. Λατρεύω τα παγκάκια. Τα παγκάκια κρύβουν μια μεγαλειώδη θλίψη. Ανθρωποι μονάχοι που δεν καρτερούν κανένα. Ραντεβουδάκια που διαρκούν μια ριπή του χρόνου. Παππούδες που κρατιώνται στη ζωή από ένα παιδικό καροτσάκι. Ξενομπάτηδες αλλοδαποί που φαντασιώνονται ένα μέλλον που δεν θάρθει.   Κι εγώ.

Οδός Γκίνη στη συμβολή με Παραδείσου.  Η όμορφη γυναίκα στρίβει τη γωνία φορτωμένη με σακούλες σούπερ. Απορώ πως ακροβατεί στις δωδεκάποντες.  Τρέχω , την προσπερνώ και φτάνω στην είσοδο της πολυκατοικίας. Να βοηθήσω στην πόρτα. Στέκεται , απιθώνει τις σακούλες στο χαλάκι και ψάχνει στην τσάντα βαλίτσα μπακπάκ που κρέμεται στον αριστερό της ώμο. Μπόλικο χαρχάλεμα , ήχος κλειδιών.  Φορτώνεται σακούλες , σπρώχνει την πόρτα με την ωμοπλάτη , καλεί το ασανσέρ με τον αγκώνα.

Τρυπώνω στο ασανσέρ πίσω της . Το ξέρω αυτό το άρωμα . Δεν ξεχνώ ποτέ γεύσεις και μυρωδιές. Οι επέτειοι και τα γενέθλια δεν είναι το φόρτε μου αλλά το ξέρω αυτό το άρωμα . Είναι σίγουρα το……ή μήπως το ……. Τέλος πάντων , το ξέρω. Η όμορφη γυναίκα πλησιάζει το πρόσωπο στον καθρέπτη και κάνει μια αστεία γκριμάτσα. Ωραία οδοντοστοιχία.  3^ος όροφος.

Δεύτερη πόρτα αριστερά. Ξανά το ίδιο τελετουργικό , σακούλες στο χαλάκι, χαρχάλεμα τσάντας και ωωπ!  Ανοίγει η πόρτα από μέσα.

---Αννα συγγνώμη αλλά έπρεπε να περάσω από τη μαμά μου, ανέβασε πίεση . Μπορείς  να φύγεις .

Αυτή η αχώνευτη Αννα , αρπάζει ένα τσαντικό και φεύγει σφαίρα. Σε περιμένει ο γκόμενος μαρή ??

Μπαίνουμε μέσα , κι εγώ βεβαίως  βεβαίως . Η όμορφη γυναίκα κατεβαίνει από τις γόβες. Παρατηρώ ένα τραυμαπλάστ πάνω από την αριστερή φτέρνα . Ομορφες οι ρημάδες αλλά χτυπάνε. Κι εγώ το ίδιο πρόβλημα είχα αλλά στο δεξί.

Καθ οδόν για κουζίνα σταματά σε μια μισάνοιχτη πόρτα. Σκύβει , κοιτά  , και συνεχίζει στο διάδρομο. Κοιτάζω κι εγώ ο κολαούζος. Ένα λαμπατέρ αρκουδάκι στο κομοδινάκι  αχνοφωτίζει τη φατσούλα ενός κατάξανθου πιτσιρικά που χουζουρεύει έχοντας έναν Μπατμαν  κεφαλοκλείδωμα. Χαμός γίνεται. Πόσα σκατολοίδια έχουν τα παιδικά δωμάτια είχα ξεχάσει. Αυτοί οι ονειρεμένοι μικρόκοσμοι που σπάνια επισκεπτόμαστε γιατί πάντα μια δουλίτσα προέχει.

Η όμορφη γυναίκα τακτοποιεί τα ψώνια σε ντουλάπια και ψυγείο. Μπαίνει στο μπάνιο . Σε λίγο ακούμε τον κατακλυσμό του Νώε σε λούπα. Θα ξεβάψεις μάνα μου. Εξέρχεται εν μέσω νέφους ατμών  με λευκό μπουρνούζι και πετσέτα τουρμπάν. Πόσο τρυφερή αυτή η εικόνα, μου θυμίζει ελληνικό κινηματογράφο με Αλίκη, Καρέζη κλπ.

Η όμορφη γυναίκα ανοίγει την πόρτα του ψυγείου , σκανάρει το περιεχόμενο και την ξανακλείνει. Γεμίζει ένα νεροπότηρο με πάγο, αδειάζει την τελευταία μεζούρα ουίσκυ και προσθέτει 2 δαχτυλήθρες PEPSI ΜΑΧ.     Μπλιάχ δηλαδή.

Η τηλεόραση αναμμένη στο σαλόνι από την εποχή της Αννας. Στρίβει ένα τσιγάρο, το ανάβει , κοιτάζει την πορεία του καπνού να μην πηγαίνει κατά το παιδικό και σκάει λίγο την μπαλκονόπορτα.

Κάθομαι στη γωνία του καναπέ. Θέλω κάτι να πώ, ν αρχίσω μια κουβέντα αλλά δεν μούρχεται. Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα. Αυτά.

Η όμορφη γυναίκα κάνει zapping. Ωραία ,  ξεκινάνε οι ΠΑΓΙΔΕΥΜΕΝΟΙ στον Ant1. Το παρακολουθώ κι εγώ. Κοιτάζει αλλά υποπτεύομαι πως δεν βλέπει. Συνέρχεται κάπως στην κορύφωση που ο υπαστυνόμος Μάνος βγάζει περίστροφο και φωνάζει στον κακοποιό :  “ στον τόπο ωρέ Λιάκο Μπουρνόβα , θα σε χαλάσω “. H κάπως έτσι τέλος πάντων ……

Τίτλοι τέλους  , χωρίς υπομονή για το αυριανό preview. Κλείνεται πάλι στο μπάνιο. Πιστολάκι , καζανάκι, βρύση, διακόπτης φωτός.

Η όμορφη γυναίκα έχει ήδη ξαπλώσει  στην αριστερή πλευρά όταν πλησιάζω την πόρτα του υπνοδωματίου. Εχει τακτοποιήσει πλούσια ξανθά μαλλιά πίσω από το αριστερό αυτί. Οι  μόνες γυναίκες ξαπλώνουν πάντα  στην αριστερή πλευρά. Σκέφτονται συχνά να καταργήσουν το δεξί μαξιλάρι. Μια επιπλέον μαξιλαροθήκη για σιδέρωμα.

Γυναίκες μόνες. Ηρωίδες. Γυναίκες μόνες με παρέα. Διπλά ηρωίδες. Γυναίκες που έκλεισαν σαν όστρακο για να προστατεύσουν τον καρπό τους. Γυναίκες που έκλεισαν σαν όστρακο κι άφησαν τον Κόσμο απέξω. Γυναίκες μ αρχίδια.

Δεν διάβηκα το κατώφλι . Πόσο θα ήθελα να ξέρω τι ονειρεύεται η όμορφη γυναίκα. Αραγε εξακολουθεί να ονειρεύεται ? πόσο θάθελα να ονειρεύεται κι εγώ μικρός λαχειοπώλης να τριγυρίζω σαν σφήκα γύρω της. Αυριο κληρώνει. Αυριο.

Κάθησα απαλά στην γωνία του καναπέ. Τόσο απαλά που δεν βούλιαξε το μαξιλάρι. Ακούμπησα τα χέρια στα γόνατα κι έκλεισα τα μάτια.

Πετάχτηκα ακούγοντας κλειδιά στην πόρτα.  Η καινούργια μέρα ήρθε , φέρνοντας και την αχώνευτη Αννα μαζί της.  Μέχρι ν αφήσει την πραμάτεια της πρόλαβα και βγήκα στο διάδρομο. Κατέβηκα από τις σκάλες. Η πολυκατοικία είχε ξυπνήσει. Καζανάκια, κλάμα μωρού, κροτάλισμα μπλέντερ, εξώθυρες να ξεκλειδώνουν.

Στην πυλωτή 2 μελαμψοί κύριοι ανακάτωναν μια τσάντα με εργαλεία κηπουρικής και κουβέντιαζαν έντονα σε μια γλώσσα άγνωστη σε μένα , με πολλά φωνήεντα. Στην προσπάθεια τους να κατεβάσουν μια χλοοκοπτική από τη σχάρα του ZASTAVA , ο ένας κόντεψε να πάει να συναντήσει τον Προφήτη.

Ένα μακρύ σχολικό λεωφορείο ακριβού πλήν αυστηρού σχολείου , σταμάτησε εμπρός. Ταυτόχρονα άνοιξε η γκαραζόπορτα του υπόγειου γκαράζ και ξεπρόβαλε το λευκό VW , μάλλον GOLF , της όμορφης γυναίκας. Βγήκε απ τ αμάξι , πλησίασε την συνοδό που στεκόταν στην σκάλα του  σχολικού. Δεν άκουγα τι έλεγε , αλλά τα ακροδάχτυλα της σχεδίαζαν στον αέρα και η συνόδος κοίταγε χάμω.

Σαν να κοπάζει η ένταση και στο άνοιγμα της κεντρικής εισόδου ξεπρόβαλε η αχώνευτη Αννα. Στο αριστερό της χέρι έσερνε μισοκοιμισμένο τον πιτσιρίκο , αναμαλιασμένο  με  λιτά κορδόνια. Στο δεξί κρατούσε τσάντα σχολική με τα διακριτικά του Ολυμπιακού- Θρύλος ολέ !

Ο μαγκάκος χύμηξε στην αγκαλιά της συνόδου κι έκανε τον ψόφιο κοριό. Γύπας από κούνια μάλλον. Αν μοιάσει στην όμορφη γυναίκα, σίγουρα θα γίνει λεβεντόπαιδο.

Το σχολικό αναχώρησε , η αχώνευτη Αννα είπε κάτι σε μακαρόνια και χάθηκε στην είσοδο. Η όμορφη γυναίκα κάθησε πάλι στη θέση του οδηγού και βάλθηκε να ψάχνει πάλι την τσάντα. Κλειδιά, κινητό, κραγιόν, φιλτράκια , ακουστικά κλπ. Βρήκα την ευκαιρία να τρέξω, να γονατίσω μπροστά στην πόρτα του οδηγού και να κολλήσω τις παλάμες μου στο κλειστό τζάμι . Μ  όση δύναμη μου απέμεινε φώναξα  : ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ.

Η όμορφη γυναίκα έβαλε μπροστά τη μηχανή, τσέκαρε την κίνηση αριστερά, δεξιά κι έστριψε στην Γκίνη.

Το βράδυ πάλι.

Εσύ κι ο Γιός μας.

Ισως κι εγώ.

 

Υ.Γ. Μόνο ένας θα τα έλεγε καλίτερα από εμένα.

 FREDDIE MERCURY. LOVE KILLS.

https://www.youtube.com/watch?v=FhBkrlUiE7U

PLAY LOUD.  ΟΣΟ ΠΑΕΙ..