ALLEGRO MA NON TROPPO.

 Allegro ma non troppo.

Σε ελεύθερη απόδοση δηλαδή, να χαρείς αλλά μην χεστεις πάνω σου.

Στη δεκαετία του 70 , ένας συμπαθεστατος τραγουδοποιός, ο Γιώργος Πολυχρονιαδης , ο αρσενικός Bonnie Tyler λόγω βραχνάδας, μουρμουριζε ένα στιχάκι που με στοιχειώνει από τότε. Καρφωμένο στο μυαλό μου , σιδερένια μπάλα στο πόδι μου :

" Αγιες οι καθημερινές,

   με τη δουλειά ξεχνώ τον πόνο,

  καταραμένες Κυριακές, 

  για τους ευτυχισμένους είστε μόνο! ".

Πλησιάζουν πάλι οι μέρες της ψυχαναγκαστικης χαράς. Λίγο πριν το τέλος του χρόνου, είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να ομοιαζουμε σαν την τρελή του Σαγιω. Κάναμε απολογισμο 365 ημερών και άκου πράγματα: ήταν όλα τέλεια αγάπη μου!

Όπως πιθανόν αντιλήφθηκες αγαπημένε, περί χαράς το ανάγνωσμα. 

Όλο αυτό είναι λάθος. Ένας αδυσώπητος αγώνας δρόμου. Μα κάθε χρόνο. Ατελείωτο μποτιλιάρισμα μέχρι το πολυκατάστημα που πατως με πατως σε αρπάζεις ότι ναναι η ότι έχει απομείνει. Γιορτινα τραπέζια που παρακαλάς να συντομευουν. Στριμωξιδια πανάκριβα κακογουστα μπόμπες ρεζερβε. Ατελειωτα ψέματα για επιτυχίες που δεν υπήρξαν. Απολογισμοί του κώλου. Ζήλεια, άφθονη ζήλεια. Wannabe για ένα βράδυ και τον υπόλοιπο μήνα βρεγμένο παξιμάδι.

Και Μπακογιάννηδες, πολλοί Μπακογιάννηδες ν ανάβουν δέντρα στα μούτρα μας.

What is χαρά? Αλήθεια πώς την έχεις δει ? Θέλουμε να δώσουμε χαρά από αλτρουισμό κι αγάπη η με την κρυφή προσμονή πως θα μας γυρίσει πίσω στο πολλαπλάσιο? Τελικά είναι τα δώρα το ζητούμενο? Πόσο φτηνοί είμαστε τελικά.

Άμα είναι να παραμυθιαστουμε , σταματα εδώ. Άμα γουστάρεις να πούμε ωραία μυστικά , πάμε παρακάτω.

Να ευχηθώ πρέπει, ντε και καλά. Ευτυχώς το περνάνε κι άλλοι αυτό, όλοι δηλαδή. Πρέπει να δηλωσω ότι επιθυμώ την ευζωια όλων σας αλλιώς κωλοπαιδο ειμί.

Κάνω δώρα άρα υπάρχω. Οι αφραγκοι είναι αόρατοι. Κατώτεροι των περιστάσεων. 

Οποιοσδήποτε θα χαρεί Μ ένα δώρο. Ακόμα κι αυτό που θα κάνει ο ίδιος στον εαυτό του. Είναι όμως επιδερμική αντίδραση. Η πραγματική χαρα είναι αντανάκλαση στη χαρά του άλλου. Δώσε κι ίσως πάρεις. Ίσως. Κι αν όχι , όλα καλά. 

Δεν καταλαβαίνω γιατί η αγάπη έχει ημερολογιακά χαρακτηριστικά. Δεν γίνεται να αγαπιόμαστε όλοι ταυτόχρονα κι εργολαβικά.

Εγώ ας πούμε, σε σκέφτομαι νύχτα μέρα. Πετάνε οι σελίδες του ημερολογίου κι εγώ στην κοσμαρα μου. Δεν το καταλαβαίνω ολο αυτό. Η χαρά κι γλυκα δεν δίνονται σε live μετάδοση στα κανάλια. Δεν θέλω να μετρήσω ανάποδα βρε αδερφέ. Θέλω να σταματήσει ο χρόνος. Ναμαστε. Απλά ναμαστε. Άμα ο χρόνος προχωρήσει ίσως να μην είμαστε πια. Όλα στοπ.

Η αγάπη είναι αντικομφορμιστικη διαδικασία. Δεν συχνάζει σε Christmas Bazaar. Η αγάπη είναι συνεργατική πράξη. Κανένας δεν αγαπάει για μόνος του . Μόνο ο Νάρκισσος. Η αγάπη δεν είναι υποχρεωτική αλλά τράβα ζήσε χωρίς .

Δεν έχω κάτι σπουδαίο να πω. Μόνο ότι το παιδεύω , δεν το τρώω market pass.

Να κάνει κρύο θέλω, αυτό το τσουτσουρωτο. Να βάλω φόρμα και να βγω. Με τους αγαπημένους μου Beirut στ ακουστικά. Ο καινούργιος χρόνος να πλησιάζει απειλητικά στην πόλη κι εγώ να φεύγω αντίθετα. Εγώ θέλω κι άλλο από τουτονε. Ο καινούργιος χάρισμα σας. Να φτάνω στο σπίτι του Χανσελ και της Γκρέτελ. Μια μπαρουκλα 24/7. Να πίνουμε ποτάκια, να λέμε γλυκαναλατα, να κάνουμε τρυφεριες, και το άλλο πρωί να τα απαρνιομαστε όλα. Και ξανά. Σ ένα ατελείωτο deja vu.

Να ξημερώνει κάθε μέρα παραμονή. Να αδιαφορούμε για το καινούργιο. Και ευτυχώς να μην ερχεται. Να μην χρειαστεί να αγαπήσουμε άλλους.Να λατρεύουμε τους τωρινούς , ούτε προηγούμενους ,ούτε επόμενους. Να ζούμε σήμερα για το σήμερα. Ούτε για το χτες ούτε για το αύριο. Τη μέρα που δεν υπάρχει στο ημερολόγιο, μόνο στο μυαλό μας που έχει γκόμενα την καρδιά μας.

Υ.Γ. πάρτε homework :

 https://youtu.be/XJh-rvXYl0M?si=i9AUIRcGg08IjYBB.