ΤΕΡΜΑ ΚΥΠΡΙΑΔΟΥ.

 

 

Δεν υπήρχε περίπτωση ν αργήσει. Αν ξεκινούσε μέχρι τις έξι , δεν υπήρχε περίπτωση  ν αργήσει. Η διαδρομή  , 32 χρόνια πιά ,  ήταν τυφλοσούρτης.

Σε 3 λεπτά χρόνο και 190 βήματα, έφτανε στο τέρμα του τρόλλευ 14 στην Πλατεία Παπαδιαμάντη. ΛΑΜΠΡΙΝΗ—ΛΕΩΦ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ—ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΟ. Κατέβαινε στην 20^η στάση ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ μετά από διαδρομή περίπου 35 λεπτών. Περπάτημα 8 λεπτών και 670 βήματα αρκούσαν για να φτάσει στη δουλειά. ΠΥΡΓΟΣ ΑΘΗΝΩΝ. Υπεύθυνος Security κεντρικής εισόδου παρακαλώ.

Το σπίτι ήταν τόσο, όσο. Ένα συνηθισμένο δυάρι εσωτερικό σε παλιά πολυκατοικία της Λαμπρινής. Ιδιοκτήτης στην επαρχία, λίγα κοινόχρηστα , μπαλκονάκι στον ακάλυπτο. Ένα μπαλκονάκι τόσο δά ,που συνομιλούσε με άλλα δεκάδες ίδια στους ενοποιημένους ακάλυπτους. Multi-culti  μπουγάδες  , μουσικές, καβγάδες και κάρυ.   Αφθονο κάρυ στην ατμόσφαιρα.

Είχε άπλετο χρόνο να κατέβει στο δεύτερο υπόγειο στα ερμάρια προσωπικού , για ν αλλάξει. Η στολή όπως και να το κάνεις, προσδίδει κύρος.  Παλιά είχε μόνο μία πλύνε -βάλε, αλλά στα 15 χρόνια με την αύξηση έραψε άλλη  μιά και βολεύτηκε. Κουμπιά ανοξείδωτα , καπέλο και ταμπελάκι στο πέτο.

ΑΡΙΣΤΟΜΕΝΗΣ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΩΡ.

Security Department.

Ολόκληρα 32 χρόνια υπηρεσίας δεν έφτασαν για να γίνει προιστάμενος αλλά δεν βαρυγκομούσε. Έρχονταν νεώτεροι με βύσμα και τα βόλευαν καλίτερα. Τουλάχιστον στα 20  χρόνια γλύτωσε τα νυχτερινά.

7 η ώρα ντάν στο πόστο του. 32 χρόνια κι ούτε μέρα αναρωτική. Μια Παρασκευή έλειψε μόνο για να συνοδεύσει τη μάνα του σε τόπο χλοερό στο Διακοφτό. Τη μέρα εκείνη ήπιε πολύ. Με ανακούφιση.

Είναι πολύ απαιτητική η δουλειά και απαιτεί αφοσίωση. Δεν επιτρέπονται λάθη. Καλημέρα , που πάτε ? Το όνομα σας ? Μία ταυτότητα παρακαλώ ! μια στιγμή να ειδοποιήσω . 32 χρόνια.

Ο Αριστομένης δεν είχε πολλά πολλά με τους συναδέλφους. Μην μπερδεύεις τη δουλειά με τη φιλία ,  του είχε πεί ένας μπάρμπας του ,  και το τηρούσε χωρίς να το ψάξει κιόλας. Και με το άλλο φύλο ήταν μάλλον συγκρατημένος . Μέχρι που ο Μαρίνος ο καφετζής του Μεγάρου του μίλησε εμπιστευτικά για την κυρία Μαργαρίτα.

Ζωντοχήρα από την Ανδρο, που είχε καταφύγει στα Πετράλωνα για να ξεφύγει από ένα σύζυγο ρεμάλι και συμπλήρωνε το εισόδημα της κρατώντας συντροφιά σε μοναχικούς άντρες. Με απόλυτη εχεμύθεια βεβαίως.

Κάθε 1^η και 15 του μήνα που πληρωνόταν , κατηφόριζε προς τα Πετράλωνα. Πήγαινε με τα πόδια , 5,6 χλμ. μετρημένα. Του άρεσε να κατηφορίζει πεζός την Βας. Κωσταντίνου, μέσα από το Ζάππειο , τον αρχαιολογικό χώρο της Ακρόπολης για να καταλήξει στην οδό Ανταίου στην κίτρινη μονοκατοικία. Να εχει  χρόνο κι Μαργαρίτα.

Τον περίμενε για να βάλει το μπρίκι στη φωτιά. Ελληνικός μέτριος και γλυκό του κουταλιού. Ένα σπιτικό που ντρεπόσουν να πατήσεις και μια ζεστή καρδιά. Πάντα κουβέντιαζαν περί ανέμων και υδάτων . Ποτέ δεν αναφέρθηκαν άλλοι άντρες και ποτέ δεν σχολιάστηκε η επιλογή της Μαργαρίτας.

Είχαν συνευρεθεί πολλές φορές κι όμως καθώς περνούσαν στην κάμαρη αναγνώριζες αμέσως την αμηχανία τους. Σαν την πρώτη φορά. Πρώτα καθόταν στο κρεβάτι ο Αριστομένης με την πλάτη γυρισμένη . Μέχρι να ξεντυθεί, εκείνη γλυστρούσε γυμνή κάτω από τα σκεπάσματα. Δεν είχαν ανταλλάξει κουβέντα στο σέξ κι εκείνη μάταια αναζητούσε το βλέμμα του σε μάτια κλειστά. Εκείνος με τα μάτια ερμητικά σφαλιστά  ταξίδευε σε έναν κόσμο που μύριζε κανέλα.

Ο Μαρίνος του είχε πεί για 60 ευρώ. Εκείνος από ντροπή άφηνε 100 κάτω από το τασάκι του κομοδίνου. Με τα χρόνια , κρυφοκοίταζε το περιεχόμενο του ψυγείου ή των ντουλαπιών , όποτε τα άνοιγε η Μαργαρίτα  , κι άφηνε κάτι παραπάνω.

Κάθε 1^η και 15. Ωσπου στις 15 Οκτώβρη  του 2023  έμελε να γίνει το κακό. Μόλις είχαν βγεί από την κάμαρη και του πρόσφερε ένα ποτήρι δροσερό νεράκι.

-         Αρίστο , θα κάτσεις να φάμε , έχω φτιάξει κοκκινιστό με μακαρόνια. Σ αρέσει το κοκκινιστό??

Γούρλωσε τα μάτια, πετάχτηκε σαν ελατήριο , άρπαξε το σακάκι του και χύμηξε στο πεζοδρόμιο αφήνοντας την εξώθυρα διάπλατη.

Αρίστο, μα να με πεί Αρίστο , πήραμε και θάρρητα τώρα ? Μόνο η σκατόγρια με φώναζε Αρίστο κι ευτυχώς μας άφησε πριν την καρυδώσω!!

Το μαγέρικο του Μίμη ήταν πάντα ασφαλής επιλογή .Και οικονομική. Μπορεί να πέθανε ο παππούς αλλά οι γιοί του οι ακαμάτηδες , κρατάνε σταθερή την ποιότητα. Για τα γούστα του.  Σήμερα κάπως στράβωσε όμως . Ενεκα παραμονή Πρωτοχρονιάς σήμερα , βιάζονται να κλείσουν του είπε το γκαρσονάκι. Να αποσώσω τη μπουκιά γαμώ το φελέκι μου.

Βγήκε στο κρύο να περπατήσει.  Ο χρόνος τελειώνει και ξέρει πως κι επόμενος ίδιος θα είναι .  Σχεδόν. Δεν θυμάται να έβλαψε κανέναν κι αυτό είναι το παράπονο του. Που είναι η ανταμοιβή που η Ζωή του οφείλει?

Εντάξει , μόνο για 2 φορές έχει μετανοιώσει στη ζωή του όλες κι όλες. Η πρώτη ήταν που παράτησε τη Σχολή Εμποροπλοιάρχων του Ασπροπύργου για να ακολουθήσει μία μπαργούμαν στην Πάρο. Και βρέθηκε ύποπτος για διακίνηση.

Το δέρμα της άγγιζες μετάξι, και μύριζε μεθυστική κανέλα. Δεν έπρεπε να της φερθεί έτσι. Τον καβάλησε ο διάολος κι κατάρα της σκατόγριας. Από το Μαρίνο έμαθε ότι μετακόμισε και χάθηκε.

Κοντεύουν μεσάνυχτα. Ανοίγει τη ντουλάπα και φοράει την φρεσκοσιδερωμένη. Και το καπέλο. Παίρνει από το ψυγείο έναν οίνο αφρίζοντα που ήταν ξεχασμένος στον φρουτοθάλαμο. Βγαίνει στο μπαλκονάκι με 2 κολωνάτα ποτήρια και το μπουκάλι. Σερβίρει και στα δυό. Τσουγκρίζει , υψώνει το ποτήρι ψηλά και αναφωνεί :

-ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ EVERYBODY !!!

Πολύ του άρεσε , έσκασε σε γέλια τρανταχτά. Φέρνει από την κουζίνα το ξύλινο σκαλάκι του PRAKTIKER . Ανεβαίνει στο πρώτο σκαλί και φωνάζει πιο δυνατά :

-ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ EVERYBODY !!

Στο δεύτερο σκαλί κατεβάζει όλο το ποτήρι.

 Το ποτήρι χάνεται στον βυθό των ακαλύπτων. Πατάει στην κουπαστή του κάγκελου κι ακολουθεί την πορεία του ποτηριού.

Οι ακάλυπτοι ευωδίασαν κανέλα.

-ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ EVERYBODY……………..

 

Υ.Γ. από τον εθνικό μας παραμυθά το ΝΙΟΝΙΟ.

Τα μικρά μπαλκόνια
Έχουνε τιμόνια
Χαρές γιορτές βουβές ματιές
Όμορφα χρόνια
Τα μικρά μπαλκόνια
Έχουνε τιμόνια
Χαρές γιορτές
Του πάρτι φωνές
Μέσα απ' τα σαλόνια

 

ALLEGRO MA NON TROPPO.

 Allegro ma non troppo.

Σε ελεύθερη απόδοση δηλαδή, να χαρείς αλλά μην χεστεις πάνω σου.

Στη δεκαετία του 70 , ένας συμπαθεστατος τραγουδοποιός, ο Γιώργος Πολυχρονιαδης , ο αρσενικός Bonnie Tyler λόγω βραχνάδας, μουρμουριζε ένα στιχάκι που με στοιχειώνει από τότε. Καρφωμένο στο μυαλό μου , σιδερένια μπάλα στο πόδι μου :

" Αγιες οι καθημερινές,

   με τη δουλειά ξεχνώ τον πόνο,

  καταραμένες Κυριακές, 

  για τους ευτυχισμένους είστε μόνο! ".

Πλησιάζουν πάλι οι μέρες της ψυχαναγκαστικης χαράς. Λίγο πριν το τέλος του χρόνου, είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να ομοιαζουμε σαν την τρελή του Σαγιω. Κάναμε απολογισμο 365 ημερών και άκου πράγματα: ήταν όλα τέλεια αγάπη μου!

Όπως πιθανόν αντιλήφθηκες αγαπημένε, περί χαράς το ανάγνωσμα. 

Όλο αυτό είναι λάθος. Ένας αδυσώπητος αγώνας δρόμου. Μα κάθε χρόνο. Ατελείωτο μποτιλιάρισμα μέχρι το πολυκατάστημα που πατως με πατως σε αρπάζεις ότι ναναι η ότι έχει απομείνει. Γιορτινα τραπέζια που παρακαλάς να συντομευουν. Στριμωξιδια πανάκριβα κακογουστα μπόμπες ρεζερβε. Ατελειωτα ψέματα για επιτυχίες που δεν υπήρξαν. Απολογισμοί του κώλου. Ζήλεια, άφθονη ζήλεια. Wannabe για ένα βράδυ και τον υπόλοιπο μήνα βρεγμένο παξιμάδι.

Και Μπακογιάννηδες, πολλοί Μπακογιάννηδες ν ανάβουν δέντρα στα μούτρα μας.

What is χαρά? Αλήθεια πώς την έχεις δει ? Θέλουμε να δώσουμε χαρά από αλτρουισμό κι αγάπη η με την κρυφή προσμονή πως θα μας γυρίσει πίσω στο πολλαπλάσιο? Τελικά είναι τα δώρα το ζητούμενο? Πόσο φτηνοί είμαστε τελικά.

Άμα είναι να παραμυθιαστουμε , σταματα εδώ. Άμα γουστάρεις να πούμε ωραία μυστικά , πάμε παρακάτω.

Να ευχηθώ πρέπει, ντε και καλά. Ευτυχώς το περνάνε κι άλλοι αυτό, όλοι δηλαδή. Πρέπει να δηλωσω ότι επιθυμώ την ευζωια όλων σας αλλιώς κωλοπαιδο ειμί.

Κάνω δώρα άρα υπάρχω. Οι αφραγκοι είναι αόρατοι. Κατώτεροι των περιστάσεων. 

Οποιοσδήποτε θα χαρεί Μ ένα δώρο. Ακόμα κι αυτό που θα κάνει ο ίδιος στον εαυτό του. Είναι όμως επιδερμική αντίδραση. Η πραγματική χαρα είναι αντανάκλαση στη χαρά του άλλου. Δώσε κι ίσως πάρεις. Ίσως. Κι αν όχι , όλα καλά. 

Δεν καταλαβαίνω γιατί η αγάπη έχει ημερολογιακά χαρακτηριστικά. Δεν γίνεται να αγαπιόμαστε όλοι ταυτόχρονα κι εργολαβικά.

Εγώ ας πούμε, σε σκέφτομαι νύχτα μέρα. Πετάνε οι σελίδες του ημερολογίου κι εγώ στην κοσμαρα μου. Δεν το καταλαβαίνω ολο αυτό. Η χαρά κι γλυκα δεν δίνονται σε live μετάδοση στα κανάλια. Δεν θέλω να μετρήσω ανάποδα βρε αδερφέ. Θέλω να σταματήσει ο χρόνος. Ναμαστε. Απλά ναμαστε. Άμα ο χρόνος προχωρήσει ίσως να μην είμαστε πια. Όλα στοπ.

Η αγάπη είναι αντικομφορμιστικη διαδικασία. Δεν συχνάζει σε Christmas Bazaar. Η αγάπη είναι συνεργατική πράξη. Κανένας δεν αγαπάει για μόνος του . Μόνο ο Νάρκισσος. Η αγάπη δεν είναι υποχρεωτική αλλά τράβα ζήσε χωρίς .

Δεν έχω κάτι σπουδαίο να πω. Μόνο ότι το παιδεύω , δεν το τρώω market pass.

Να κάνει κρύο θέλω, αυτό το τσουτσουρωτο. Να βάλω φόρμα και να βγω. Με τους αγαπημένους μου Beirut στ ακουστικά. Ο καινούργιος χρόνος να πλησιάζει απειλητικά στην πόλη κι εγώ να φεύγω αντίθετα. Εγώ θέλω κι άλλο από τουτονε. Ο καινούργιος χάρισμα σας. Να φτάνω στο σπίτι του Χανσελ και της Γκρέτελ. Μια μπαρουκλα 24/7. Να πίνουμε ποτάκια, να λέμε γλυκαναλατα, να κάνουμε τρυφεριες, και το άλλο πρωί να τα απαρνιομαστε όλα. Και ξανά. Σ ένα ατελείωτο deja vu.

Να ξημερώνει κάθε μέρα παραμονή. Να αδιαφορούμε για το καινούργιο. Και ευτυχώς να μην ερχεται. Να μην χρειαστεί να αγαπήσουμε άλλους.Να λατρεύουμε τους τωρινούς , ούτε προηγούμενους ,ούτε επόμενους. Να ζούμε σήμερα για το σήμερα. Ούτε για το χτες ούτε για το αύριο. Τη μέρα που δεν υπάρχει στο ημερολόγιο, μόνο στο μυαλό μας που έχει γκόμενα την καρδιά μας.

Υ.Γ. πάρτε homework :

 https://youtu.be/XJh-rvXYl0M?si=i9AUIRcGg08IjYBB.

ΖΩΗ ΔΙΑΦΑΝΗ.

Ηταν πολύ ξαφνικό, πραγματικά ανεξήγητο. Όλα έγιναν μια Τρίτη 28. Σε  ένα παίξιμο των βλεφάρων ήμουν και δεν ήμουν. 

Επαιρνα τηλέφωνο και η κλήση έπεφτε στο κενό . Εστελνα μηνύματα κάθε λογής και δεν παραδίδονταν. Στις βιντεοκλήσεις η οθόνη παρέμενε μαύρη και βουβή. Στα ασανσέρ με στριμώχνανε στην πίσω γωνία και η πόρτα έκλεινε στη μούρη μου. Ενοιωθα το βλέμμα των άλλων να με διαπερνά και να πέφτει στο κενό.

Κι όμως ήμουν βέβαιος ότι ήμουν. Εχανα συνεχώς την θέση μου περιμένοντας για καφέ, με προσπερνούσαν στο ταμείο του σούπερμαρκετ.  Η πόρτα του γραφείου μου πάντα κλειστή και κανείς δεν ερχόταν.

Τι να κάνω ? στα εστιατόρια καθόμουν στα τραπέζια με ένδειξη reserve , κι όταν έρχονταν παρακολουθούσα τις κουβέντες τους, δοκίμαζα απ τα πιάτα τους. Τρύπωνα σε θέατρα και κινηματογράφους χωρίς εισιτήριο.

Όλα βέβαια έχουν και τη θετική πλευρά τους. Δεν πλήρωνα κανένα λογαριασμό, δεν μου ζητούσαν δανεικά , δεν ψήφιζα. Είχα γλυτώσει το πρωινό ξύπνημα και το ενδιαφέρον των γύρω μου.

Αναζητούσα όμως συντροφιά και γλύστρησα ένα βράδυ σε σπίτι φίλων. Όταν η κουβέντα έφτασε στο πρόσωπο μου , άκουσα πράγματα που ντράπηκα κι εγώ για μένα. Ποτέ πιά σε σπίτι φίλων , ποτέ πιά σε σπίτι συγγενών.

Καλίτερα σε αγνώστους. Μπαίνω το σούρουπο σε τυχαία σπίτια και στρογγυλοκάθομαι στο σαλόνι. Αμα έχει τζάκι , ακόμα καλίτερα. Το σαλόνι είναι ο χώρος των μεγάλων ψεμάτων. Εκεί μαζευόμαστε όλοι για να συμφωνήσουμε πως  « όλα βαίνουν καλώς εναντίον μας  « (Σκαμπαρδώνης).

Αναμφισβήτητα ο βασιλιάς της Αλήθειας παραμένει ο λουτροκαμπινές. Μπροστά στον καθρέφτη παίζονται πολλά δράματα κάθε χαραυγή. Και η πιο δύσκολη ώρα είναι το πλύσιμο των δοντιών ,  όταν σκέφτεσαι, - τι δεν έκανα – τι πρέπει να κάνω  - τι ΔΕΝ θα ξανακάνω. Ότι κι αν αποφασίσεις , στο τέλος πάντα φτύνεις.

Να μην ξεχνάμε βέβαια και τον μαρτυρικό χώρο της κουζίνας όπου για να φας μια ρημαδομπουκιά πρέπει να απαντήσεις σε δεκάδες : ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ τούτο, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ τ άλλο.!!

Μ αρέσει να περιδιαβαίνω στους δρόμους. Ιδιαίτερα το σούρουπο στη λήξη του ωραρίου. Την ώρα που οι θνητοί μετράν τις αντοχές τους. Πόσο πολύ αγαπώ αυτή την ώρα. Μια ανάσα ακόμα για να πας το παιδί στο φροντιστήριο. Μια ανάσα ν αντέξει κι εκείνο. Μια ανάσα να ξεκινήσεις για τη δεύτερη δουλειά γιατί δεν βγάζουμε το μήνα. Μια ανάσα να στριμωχτείς στο  λεωφορείο γιατί το επόμενο αργεί. Μια ανάσα στο κρύο , στην ουρά του κοινωνικού παντοπωλείου.

Μ αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους . Και να βοηθάω όπου μπορώ. Οπου βρώ , κάθομαι δίπλα κι ακούω. Κάνω το σημαντικότερο. Ακούω. Δεν μπαίνω στον πειρασμό να πώ τη μαλακία μου. Πόσο σε συμπονώ που έχεις ένα αγγούρι στον κώλο . Πονάει ε? καημενούλικο γούτσου γούτσου! Οι μονόλογοι των ανθρώπων είναι έργα τέχνης. Δεν εξηγούνται , αφομοιώνονται. Η όχι.

Μ αρέσει να βολτάρω στα πάρκα. Λατρεύω τα παγκάκια. Τα παγκάκια κρύβουν μια μεγαλειώδη θλίψη. Ανθρωποι μονάχοι που δεν καρτερούν κανένα. Ραντεβουδάκια που διαρκούν μια ριπή του χρόνου. Παππούδες που κρατιώνται στη ζωή από ένα παιδικό καροτσάκι. Ξενομπάτηδες αλλοδαποί που φαντασιώνονται ένα μέλλον που δεν θάρθει.   Κι εγώ.

Οδός Γκίνη στη συμβολή με Παραδείσου.  Η όμορφη γυναίκα στρίβει τη γωνία φορτωμένη με σακούλες σούπερ. Απορώ πως ακροβατεί στις δωδεκάποντες.  Τρέχω , την προσπερνώ και φτάνω στην είσοδο της πολυκατοικίας. Να βοηθήσω στην πόρτα. Στέκεται , απιθώνει τις σακούλες στο χαλάκι και ψάχνει στην τσάντα βαλίτσα μπακπάκ που κρέμεται στον αριστερό της ώμο. Μπόλικο χαρχάλεμα , ήχος κλειδιών.  Φορτώνεται σακούλες , σπρώχνει την πόρτα με την ωμοπλάτη , καλεί το ασανσέρ με τον αγκώνα.

Τρυπώνω στο ασανσέρ πίσω της . Το ξέρω αυτό το άρωμα . Δεν ξεχνώ ποτέ γεύσεις και μυρωδιές. Οι επέτειοι και τα γενέθλια δεν είναι το φόρτε μου αλλά το ξέρω αυτό το άρωμα . Είναι σίγουρα το……ή μήπως το ……. Τέλος πάντων , το ξέρω. Η όμορφη γυναίκα πλησιάζει το πρόσωπο στον καθρέπτη και κάνει μια αστεία γκριμάτσα. Ωραία οδοντοστοιχία.  3^ος όροφος.

Δεύτερη πόρτα αριστερά. Ξανά το ίδιο τελετουργικό , σακούλες στο χαλάκι, χαρχάλεμα τσάντας και ωωπ!  Ανοίγει η πόρτα από μέσα.

---Αννα συγγνώμη αλλά έπρεπε να περάσω από τη μαμά μου, ανέβασε πίεση . Μπορείς  να φύγεις .

Αυτή η αχώνευτη Αννα , αρπάζει ένα τσαντικό και φεύγει σφαίρα. Σε περιμένει ο γκόμενος μαρή ??

Μπαίνουμε μέσα , κι εγώ βεβαίως  βεβαίως . Η όμορφη γυναίκα κατεβαίνει από τις γόβες. Παρατηρώ ένα τραυμαπλάστ πάνω από την αριστερή φτέρνα . Ομορφες οι ρημάδες αλλά χτυπάνε. Κι εγώ το ίδιο πρόβλημα είχα αλλά στο δεξί.

Καθ οδόν για κουζίνα σταματά σε μια μισάνοιχτη πόρτα. Σκύβει , κοιτά  , και συνεχίζει στο διάδρομο. Κοιτάζω κι εγώ ο κολαούζος. Ένα λαμπατέρ αρκουδάκι στο κομοδινάκι  αχνοφωτίζει τη φατσούλα ενός κατάξανθου πιτσιρικά που χουζουρεύει έχοντας έναν Μπατμαν  κεφαλοκλείδωμα. Χαμός γίνεται. Πόσα σκατολοίδια έχουν τα παιδικά δωμάτια είχα ξεχάσει. Αυτοί οι ονειρεμένοι μικρόκοσμοι που σπάνια επισκεπτόμαστε γιατί πάντα μια δουλίτσα προέχει.

Η όμορφη γυναίκα τακτοποιεί τα ψώνια σε ντουλάπια και ψυγείο. Μπαίνει στο μπάνιο . Σε λίγο ακούμε τον κατακλυσμό του Νώε σε λούπα. Θα ξεβάψεις μάνα μου. Εξέρχεται εν μέσω νέφους ατμών  με λευκό μπουρνούζι και πετσέτα τουρμπάν. Πόσο τρυφερή αυτή η εικόνα, μου θυμίζει ελληνικό κινηματογράφο με Αλίκη, Καρέζη κλπ.

Η όμορφη γυναίκα ανοίγει την πόρτα του ψυγείου , σκανάρει το περιεχόμενο και την ξανακλείνει. Γεμίζει ένα νεροπότηρο με πάγο, αδειάζει την τελευταία μεζούρα ουίσκυ και προσθέτει 2 δαχτυλήθρες PEPSI ΜΑΧ.     Μπλιάχ δηλαδή.

Η τηλεόραση αναμμένη στο σαλόνι από την εποχή της Αννας. Στρίβει ένα τσιγάρο, το ανάβει , κοιτάζει την πορεία του καπνού να μην πηγαίνει κατά το παιδικό και σκάει λίγο την μπαλκονόπορτα.

Κάθομαι στη γωνία του καναπέ. Θέλω κάτι να πώ, ν αρχίσω μια κουβέντα αλλά δεν μούρχεται. Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα. Αυτά.

Η όμορφη γυναίκα κάνει zapping. Ωραία ,  ξεκινάνε οι ΠΑΓΙΔΕΥΜΕΝΟΙ στον Ant1. Το παρακολουθώ κι εγώ. Κοιτάζει αλλά υποπτεύομαι πως δεν βλέπει. Συνέρχεται κάπως στην κορύφωση που ο υπαστυνόμος Μάνος βγάζει περίστροφο και φωνάζει στον κακοποιό :  “ στον τόπο ωρέ Λιάκο Μπουρνόβα , θα σε χαλάσω “. H κάπως έτσι τέλος πάντων ……

Τίτλοι τέλους  , χωρίς υπομονή για το αυριανό preview. Κλείνεται πάλι στο μπάνιο. Πιστολάκι , καζανάκι, βρύση, διακόπτης φωτός.

Η όμορφη γυναίκα έχει ήδη ξαπλώσει  στην αριστερή πλευρά όταν πλησιάζω την πόρτα του υπνοδωματίου. Εχει τακτοποιήσει πλούσια ξανθά μαλλιά πίσω από το αριστερό αυτί. Οι  μόνες γυναίκες ξαπλώνουν πάντα  στην αριστερή πλευρά. Σκέφτονται συχνά να καταργήσουν το δεξί μαξιλάρι. Μια επιπλέον μαξιλαροθήκη για σιδέρωμα.

Γυναίκες μόνες. Ηρωίδες. Γυναίκες μόνες με παρέα. Διπλά ηρωίδες. Γυναίκες που έκλεισαν σαν όστρακο για να προστατεύσουν τον καρπό τους. Γυναίκες που έκλεισαν σαν όστρακο κι άφησαν τον Κόσμο απέξω. Γυναίκες μ αρχίδια.

Δεν διάβηκα το κατώφλι . Πόσο θα ήθελα να ξέρω τι ονειρεύεται η όμορφη γυναίκα. Αραγε εξακολουθεί να ονειρεύεται ? πόσο θάθελα να ονειρεύεται κι εγώ μικρός λαχειοπώλης να τριγυρίζω σαν σφήκα γύρω της. Αυριο κληρώνει. Αυριο.

Κάθησα απαλά στην γωνία του καναπέ. Τόσο απαλά που δεν βούλιαξε το μαξιλάρι. Ακούμπησα τα χέρια στα γόνατα κι έκλεισα τα μάτια.

Πετάχτηκα ακούγοντας κλειδιά στην πόρτα.  Η καινούργια μέρα ήρθε , φέρνοντας και την αχώνευτη Αννα μαζί της.  Μέχρι ν αφήσει την πραμάτεια της πρόλαβα και βγήκα στο διάδρομο. Κατέβηκα από τις σκάλες. Η πολυκατοικία είχε ξυπνήσει. Καζανάκια, κλάμα μωρού, κροτάλισμα μπλέντερ, εξώθυρες να ξεκλειδώνουν.

Στην πυλωτή 2 μελαμψοί κύριοι ανακάτωναν μια τσάντα με εργαλεία κηπουρικής και κουβέντιαζαν έντονα σε μια γλώσσα άγνωστη σε μένα , με πολλά φωνήεντα. Στην προσπάθεια τους να κατεβάσουν μια χλοοκοπτική από τη σχάρα του ZASTAVA , ο ένας κόντεψε να πάει να συναντήσει τον Προφήτη.

Ένα μακρύ σχολικό λεωφορείο ακριβού πλήν αυστηρού σχολείου , σταμάτησε εμπρός. Ταυτόχρονα άνοιξε η γκαραζόπορτα του υπόγειου γκαράζ και ξεπρόβαλε το λευκό VW , μάλλον GOLF , της όμορφης γυναίκας. Βγήκε απ τ αμάξι , πλησίασε την συνοδό που στεκόταν στην σκάλα του  σχολικού. Δεν άκουγα τι έλεγε , αλλά τα ακροδάχτυλα της σχεδίαζαν στον αέρα και η συνόδος κοίταγε χάμω.

Σαν να κοπάζει η ένταση και στο άνοιγμα της κεντρικής εισόδου ξεπρόβαλε η αχώνευτη Αννα. Στο αριστερό της χέρι έσερνε μισοκοιμισμένο τον πιτσιρίκο , αναμαλιασμένο  με  λιτά κορδόνια. Στο δεξί κρατούσε τσάντα σχολική με τα διακριτικά του Ολυμπιακού- Θρύλος ολέ !

Ο μαγκάκος χύμηξε στην αγκαλιά της συνόδου κι έκανε τον ψόφιο κοριό. Γύπας από κούνια μάλλον. Αν μοιάσει στην όμορφη γυναίκα, σίγουρα θα γίνει λεβεντόπαιδο.

Το σχολικό αναχώρησε , η αχώνευτη Αννα είπε κάτι σε μακαρόνια και χάθηκε στην είσοδο. Η όμορφη γυναίκα κάθησε πάλι στη θέση του οδηγού και βάλθηκε να ψάχνει πάλι την τσάντα. Κλειδιά, κινητό, κραγιόν, φιλτράκια , ακουστικά κλπ. Βρήκα την ευκαιρία να τρέξω, να γονατίσω μπροστά στην πόρτα του οδηγού και να κολλήσω τις παλάμες μου στο κλειστό τζάμι . Μ  όση δύναμη μου απέμεινε φώναξα  : ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ.

Η όμορφη γυναίκα έβαλε μπροστά τη μηχανή, τσέκαρε την κίνηση αριστερά, δεξιά κι έστριψε στην Γκίνη.

Το βράδυ πάλι.

Εσύ κι ο Γιός μας.

Ισως κι εγώ.

 

Υ.Γ. Μόνο ένας θα τα έλεγε καλίτερα από εμένα.

 FREDDIE MERCURY. LOVE KILLS.

https://www.youtube.com/watch?v=FhBkrlUiE7U

PLAY LOUD.  ΟΣΟ ΠΑΕΙ..