Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2021

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΑΡΑΘΑΝΟΥ

Το παρακολουθήσαμε στο ONASSIS STEGI.

 

Nα το πω μ ένα απλό παράδειγμα ,  όπως το καταλαβαίνω εγώ. Να βγάλω συνάμα κι ένα παράπονο που έχω. Ξεκινάει ένας μουσικός να διασκευάσει ένα τραγούδι του Τσιτσάνη ή του Βαμβακάρη. Επειδή έχει στα χέρια του μία πρώτη ύλη -διαμάντι πιστεύει ότι έχει την επιτυχία στο τσεπάκι. Αμ δε. Ετσι ακούμε κάτι  νιαουριστά εμέσματα τύπου Gadjo Dilo που δολοφονούν τη μουσική. Και τα νεύρα μας.

Το άγχος όταν  επεμβαίνεις σε κάτι μεγάλο δεν είναι καλός παραστάτης. Αγάπη χρειάζεται και σέβας όταν σκύβεις πάνω από τη φωτιά , όχι πολυπραγμοσύνη. Δεν έχουμε απαίτηση να γίνεις ο νέος Τσιτσάνης ή ο νέος Αισχύλος. Εάν τώρα την είδες έτσι , άσε μας τώρα κουκλίτσε-α  μου (politically correct).

Για την παράσταση. Για τον Νίκο Καραθάνο λίγα τα λόγια σας. Τεράστιο ταλέντο και χαρισματικός άνθρωπος όπως τον αντιλαμβάνομαι χωρίς να τον γνωρίζω προσωπικά και θα ήθελα. Σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί.

 Ως σκηνοθέτης μας μπούκωσε με διάφορα τεχνάσματα που δεν ήταν , κατά τη γνώμη μου πάντα, απαραίτητα. Το άγχος της καταξίωσης του δημιουργού , ξέρω κι απ αυτό, πάρτε και τούτο , και μεσοπόλεμος και αμερικανικός Νότος και Ιονέσκο και καρακαλτάκα.

Ως ηθοποιός , μάλλον ο ρόλος τον φόρεσε αντί να τον φορέσει εκείνος. Το κείμενο είναι τεράστιο , χωρίς παύσεις, και ο λόγος μπούκωνε στην εκφορά του. Στόμωνε το λαρύγγι του . Η  προσπάθεια να προλάβει να τα πεί όλα ξύριζε τα εκφραστικά του μέσα , κίνηση, χέρια, γκριμάτσες . Στρεσσαρίστηκα κατά τόπους.

Ο Χρήστος Λούλης  μάλλον είχε πρίν πρόβα στο Λεωφορείο ο Πόθος και εφόρμησε ως μαινόμενος Κοβάλσκι . Τσαμπουκαλεύτηκε κι όλα καλά.

Παρακολουθώντας την  Γαλήνη Καραπασχάλη ως Βία πίστεψα ότι θα σκάσει με μοτό εντούρο κι ο αγαπημένος μου Σταμάτης Γαρδέλης από ταινία του Δαλιανίδη. Όταν όμως ανέλαβε τον ρόλο της Ιούς, γαλήνεψε και την είδαμε λιγάκι.

Του κου Γιάννη Κότσιφα του έπεσε στενόχωρη η δουλειά του Ηφαιστου , ενώ σαν Ωκεανός τα έφερε εύληπτα βόλτα.

Πολύ κουβέντα για το κινούμενο-διασπώμενο-περιστρεφόμενο σκηνικό. Ενώ όμως εξωτερικά ήταν κάτι μεταφυσικό και στιβαρό, το εσωτερικό του κραύγαζε Τενεσσί Ουίλλιαμς. Καραμπινάτη μιζέρια στο ίδιο καζάνι βράζουμε .

Η μουσική αχ! αυτή η μουσική. Τα ξανάπαμε νομίζω. Οι φετεινές παραστάσεις 2021 μας μαύρισαν την ψυχή . Το βιολοντσέλο και το τρομπόνι πήγαν γόνα. Το ξέρω τραγωδία  ήρθαμε να δούμε – με σκουντάει κι διπλανή- αλλά όχι άλλο ρέκβιεμ πλίζ.

Υποβλητική πάντως ήταν , το αναγνωρίζω, η προσπάθεια αναπαράστασης της Γένεσης, της Κοσμογονίας , με ηχητικούς σεισμούς και υποχθόνιους φωτισμούς που τοπικά δημιουργούσαν συνθήκες Ερέβους. Εάν μικρούς σας είχε πάει εκπαιδευτική εκδρομή το σχολείο στο Πλανητάριο , καταλαβαίνετε , όπως τα ντοκυμαντέρ δημιουργίας του Σύμπαντος, με εκρήξεις γαλαξιών και συγκρούσεις μετεωριτών. Φοβιστικό για τα παιδικά μου μάτια.

Αναγνωρίζω και σέβομαι ότι έπεσε πολλή δουλειά στο στήσιμο αυτής της παράστασης. Όπως αναγνώριζα κι ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ που πλανιόταν μέσα στην αίθουσα καθ όλη τη διάρκεια . ΓΙΑΤΙ ????

Ο Νίκος Καραθάνος γράφει στο εισαγωγικό σημείωμα :   «Ριχτήκαμε ο καθένας στη γωνιά του και ο,τι μπορούμε κάνουμε.»

 

Αγαπητέ Νίκο , το καταλάβαμε.

 

 

ΕΝΘΕΤΟ ΤΖΑΜΠΑ ΚΡΙΤΙΚΗΣ. (ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΜΑΣ).

 

Είδαμε την παράσταση THIS IS NOT ROMEO AND JULIET. Στο Θέατρο Πορεία.

Σύλληψη -σκηνοθεσία Αργύρη Πανταζάρα. Δεν το λέω εγώ. Το πρόγραμμα.

Η συγκεκριμένη παράσταση δεν άντεχε δική της αυτόνομη κριτική και μπήκε εδώ εξτραδάκι.

Παίρνουμε αυτούσια ολόκληρα κομμάτια του σαιξπηρικού έργου και τα πλακώνουμε σε εμφυτεύματα  με ανούσιες τζιριτζάντζουλες. Ανάμεσα σε λογοτεχνικά βουνά λέμε και καμμιά  χαριτωμενιά για να περνάει η ώρα .Ως ο λαγός του ανεκδότου.

Συναντήσαμε τυχαία και 2 παιδιά, μία  ενδυματολόγο κι έναν σκηνογράφο που είχανε ιδέες , κι έδεσε το γλυκό.

Ο Πανταζάρας , ταλαντούχος μεν , αλλά δεν . Μιλάμε για πολύ δεν. Μια ώρα λειψή , δώσαμε 20 ευρόπουλα , για μια ταπεινή παραγωγή. Και μη βιαστείς να πείς ότι η  “ τέχνη “ δεν μπαίνει στο ζύγι. Όταν ψωνίζεις γιατί ρωτάς αν άξιζε τα λεφτά του ??

 

ΚΟΙΝΟ ΕΠΙΜΥΘΙΟ (με τα λόγια του Κώστα Τριπολίτη)

Στον ίδιο παρονομαστή

κι εγώ μπήκα με σένα

Τη λύση ψάχνω τη σωστή

στα καθιερωμένα

 

Χωρίς τηλέγραφο και φως

η επικοινωνία

Εγώ σε σκέφτομαι αλλιώς

κι αλλιώς η κοινωνία

 

Και καταντήσαμε που λες

ανθρώπινα ρετάλια

Με άγχη και με απειλές

βρισιές και παρακάλια

 

και συνεχίζω εγώ λέγοντας και ρωτώντας. Όταν ξεκινάς για το  καινούργιο project τίθεται αυτόματα ένα θεμελιώδες ερώτημα : ΓΙΑΤΙ ??? Πρέπει να το απαντήσεις για να πας παρακάτω.

 ΓΙΑΤΙ ??? εν προκειμένω προχωράς σ αυτή την παράσταση ???? θα φωτίσεις σκοτεινές γωνιές , θα αποκαλύψεις μυστικά αφανέρωτα, θα γαληνέψεις την ψυχούλα μας , θα μας κάνεις καλίτερους ανθρώπους , θα πάρεις την επιχορήγηση ?? ΓΙΑΤΙ ??

Ο κάθε καλλιτέχνης έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να αναμετρηθεί  με το ΕΓΩ του. Εγώ γιατί πρέπει να είμαι παρών ? και μάλιστα επί πληρωμή.

 

 

 

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου