ΑΝΤΙΓΟΝΗ 2022 - CESARIS GRAUZINIS

Παρακολουθήσαμε την πρεμιέρα στο θέατρο Φρύνιχος των Δελφών στις 15/7.

Συμπέρασμα : ο Grauzinis δε μένει πιά εδώ. Η ρέπλικα του απλώς έκανε μιάν  αρπαχτούλα. Θα φορεθούν φέτος πολύ οι τηλεοπτικοί αστέρες. Θα οργώσουν κυριολεκτικά τη χώρα όλα τα prime time των σήριαλς. Και τι να κάνουν οι παραγωγοί για σίγουρη προσέλευση κοινού ? παίζεις σε σήριαλ ? μέσα !. Τα κριτήρια συμμετοχής σε αρχαία τραγωδία μάλλον άλλαξαν ή και προσαρμόστηκαν θαρρώ.

Ο κος Grauzinis υπήρξε αγαπημένος μου και ανηφορίζοντας ήμουν πεισμένος ότι  κάτι καλό θα μας έτερπε. Στα πρώτα δεκαπέντε λεπτά ήθελα να φύγω αλλά από σεβασμό -και μαζοχιστική περιέργεια – παρέμεινα.

Φαντασιωθείτε το όλο κλίμα ως εξής :

 Ο συνθέτης Δημήτρης Θεοχάρης όταν έγραφε την μουσική επένδυση φορούσε ακουστικά. Στο δεξί άκουγε την Αμελί του Γιάν Τίερσεν και στο αριστερό το Αντεργκράουντ του Μπρέγκοβιτς.  Λόλα να ένα μήλο.

 Τ άκουσε η ενδυματολόγος Kenny McLellan  και θεώρησε έξυπνο να τους ντύσει ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ του Κώστα Φέρρη. Κοστουμάτα κουτσαβακια.

 Στους 7 επί Θήβας ο Τσέζαρις είχε σκάλες, στον Αγαμέμνωνα πασαρέλες , πάρε τώρα καρέκλες και μαδέρια . Σκηνογραφία μαραγκούδικη σχολή.

Σκαρφίστηκε κι ένα συμποσιακό τραπέζι από Παζολίνι κι έκλυτη εξουσία και το τερμάτισε.

Αμφισβητώ σθεναρά ότι η μετάφραση ήταν του Γιώργου Μπλάνα αυθεντική χωρίς προσαρμογές γιατί το κείμενο που ακούσαμε ήταν κακοποιημένο βάναυσα. Μπάστα αδέρφια . Σεβασμό στον Αρχαίο Λόγο.

Αγαπητέ αναγνώστη σε τρώει ο απαυτός σου να μάθεις για τους ηθοποιούς φίρμες,  the talk of the town , gossip κι έτσι.

Η παράσταση θα μπορούσε κάλλιστα να έχει ως υπέρτιτλο : KΡΕΩΝ , όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω. Η παράσταση ήταν προσαρμοσμένη πάνω στον Βασίλη Μπισμπίκη. Μία γκροτέσκα φιγούρα , μαχαλόμαγκα, μονίμως σκυμμμένο με τα χέρια στις τσέπες , και γυαλιστερό κοστούμι , γραβάτα άνευ. Εχω την αίσθηση πως ο Σοφοκλής ίσως να μην είχε κατά νού το γαμώ και δέρνω για τον ήρωα του. Ο άρχων Κρέων φρονώ πως είχε μία εύστροφη αλαζονεία για να αντιπαρατεθεί ιδεολογικά και ηθικά  με τα θεικά θέσφατα. Δεν ήταν θέμα πυγμής αλλά διαλεκτικής μεταξύ θεών κι ανθρώπων.  Κρέων – Βόσκαρης σημειώσατε 2.

Η Ελλη Τρίγκου ενσάρκωσε την αμέριμνη παιδούλα  ηρωίδα  Αντιγόνη που σύμφωνα με την πλοκή θα έπρεπε να ωριμάσει βίαια λόγω των συμφορών που έπεσαν στην οικογένεια της. Αμ δε. Η όλη παρουσία της στην σκηνή εν συντομία « ένα φράγκο η βιολέτα , τσιγκολελέτα , τσιγκολελέτα » .. Once Bibibo , always Bibibo. Eως εδώ.

Η ομόσταυλη της μέλισσα Δανάη Μιχαλάκη είναι μία ευθυτενής κοπέλα. Είναι. Ευθυτενής.

Ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης με εκνεύρισε αφόρητα. Με ένα συνεχές υπομειδίαμα , βρέξει , χιονίσει , μας έπεισε ότι ξέρει να κάνει ένα μόνο πράγμα : καφεθέατρο. Η όλη παρουσία του ήταν καρδιογράφημα ευθεία.

Ο Γιώργος POLKAR Παπαγεωργίου ,φιλότιμος αλλά αγχωμένος. Ανοστος. Διεκπεραιωτικός δηλαδή.

Ο νεαρούλης τηλεοπτικός Στρατής Χατζησταματίου , αιχμάλωτος σ ένα κοστούμι τρία νούμερα μεγαλύτερο , μόνο συμπάθεια προκαλούσε προσπαθώντας να σταθεί ως πριγκιπάκος Αίμων. Μάταια.

Δεν κατάλαβα γιατί όσοι αναλαμβανουν τον ρόλο του Φύλακα (εδώ Κώστας Κορωναίος ) πρέπει να σεφερλίζουν.  Κοινό στοιχείο σκηνοθετών και παραστάσεων.

Κράτησα τελευταίο τον ΧΡΗΣΤΟ ΣΑΠΟΥΝΤΖΗ. Ο οποίος έσωσε την υποκριτική αξιοπρέπεια. ΗΘΟΠΟΙΟΣ. Ως Τειρεσίας ενδιαφέρων αλλά όταν κλήθηκε να ερμηνεύσει μία ωδή προς τον Διόνυσο (?) , ερμηνευτικά και κινησιολογικά άριστος. Μία σκηνή όαση.

Το φινάλε της παράστασης ξεπατικωτούρα από  το φινάλε του αριστουργήματος Αντεργκράουντ του Κουστουρίτσα. Το κοινό χειροκρότησε απαξ. Χωρίς ενθουσιασμό κι απανακλήσεις.

Εάν η φετινή σεζόν ξεκίνησε έτσι, πολύ φοβάμαι ότι θα ξενερώσουμε άσχημα. Για να δούμε τι θα δούμε.