Σάββατο βράδυ . Στο αρχαίο θεατρο της Επιδαυρου.
Με φίλους καλούς για να παρακολουθήσουμε την κατα Τσαρούχη ματιά πανω στον
Ορεστη του Ευριπιδη.
Ασφαλώς και υπάρχουν πιο ειδικοί απο μένα , κι εκπαιδευμένοι στο αντικείμενο, ικανοί να ξεψαχνισουν την παράσταση και να βρουν θετικά κι αρνητικά. Εγω θα μιλήσω σαν κοινός θνητός .
Κατ αρχην ο χώρος και μονο σε υποβάλλει και σε προετοιμάζει για την επερχόμενη μυσταγωγία. Κι αν ξεχάσεις τις κατα καιρούς σούργελο αποδόσεις του Αριστοφάνη σ αυτο το χώρο , αφήνεσαι ανεπιτήδευτα.
Και αρκούν μεσα πενιχρά. Μια σπαρακτική μουσικη επένδυση παιγμενη απο κοντραμπάσο , κι ενα λιτό σκηνικό κάνουν δουλεια. Ενα σκηνικό που χωρούσε πολλα σκηνικά. Τις εκατόμβες των θυμάτων , ανθρώπων αναιδων στους θεούς. Μια off Broadway σπουδή χορού. Ενα αποπνικτικό απομεσημερο στο σαλόνι μικροαστικής οικογένειας.
Κι αυτες οι μάσκες , αχ αυτες οι μάσκες που σε ταξίδευαν. Οταν το θεατρο ΝΟ συνάντησε την Βαβυλωνία του Βυζαντιου. Οταν το ανθρώπινο alter ego γίνεται μούρη.
Ενα κείμενο γοργό και γάργαρο που σε κρατούσε στα νύχια. Παραδόξως καμμια κοιλιά στην πλοκή , τουναντίον τα σκηνοθετικά ευρήματα για την απόδοση του Χορού , πραγματικα καθήλωσαν ευχάριστα το κοινο.
Ιδιαίτερη μνεία στο ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας στις όχθες του Αχέροντα.
Θερμότατο χειροκρότημα στους 4 ηθοποιούς που σήκωσαν το βάρος και μια νοερή χειραψία στον καθένα / καθεμία ξεχωριστά.
Στο ζουμί όμως , ομολογώ πως ενοιωσα πολυ οικεία . Ιστορίες βασιλιάδων πριν χιλιετίες κι όμως τις ενοιωσα σαν τα βάσανα της διπλανής πόρτας. Τα σχόλια για την φαύλη εξουσία, τους λαοπλάνους πολιτικούς και το αγομενο και συρόμενο πλήθος θύμιζαν δελτία των 8. Η διάθλαση της ηθικής στα φίλτρα των σκοπιμοτήτων ποσο επίκαιρη ! Και η αρχέγονη διαμάχη μεταξύ θεών κι ανθρώπων για τη χάραξη της ροτας της ζωης . Κι ο απο μηχανής θεος , το άλλοθι του φυγοπονου.
Ήσαν οι αρχαίοι ημων πρόγονοι τόσο προχώ ? μηπως η ανθρώπινη εγωπάθεια ανακυκλώνεται στους αιώνες και τους επιβεβαιώνει ?
Αυτη η παράσταση μας αναθάρρησε. Πέρα κι έξω απο υπερφίαλες βλακείες αγραμμάτων πλην βυσματουχων σκηνοθετών , το αρχαίο Δράμα ζει . Και μπορούμε να ελπίζουμε πως θα μας αφήσει πολλα χρονια πίσω. Ενοιωςα τι σημαίνει η παιδευτική και ψυγαγωγικη διάσταση της τέχνης.
Ρε μπαγασα ΣΙΜΟ ΚΑΚΑΛΑ , είσαι μεγάλη μούρη !
Ασφαλώς και υπάρχουν πιο ειδικοί απο μένα , κι εκπαιδευμένοι στο αντικείμενο, ικανοί να ξεψαχνισουν την παράσταση και να βρουν θετικά κι αρνητικά. Εγω θα μιλήσω σαν κοινός θνητός .
Κατ αρχην ο χώρος και μονο σε υποβάλλει και σε προετοιμάζει για την επερχόμενη μυσταγωγία. Κι αν ξεχάσεις τις κατα καιρούς σούργελο αποδόσεις του Αριστοφάνη σ αυτο το χώρο , αφήνεσαι ανεπιτήδευτα.
Και αρκούν μεσα πενιχρά. Μια σπαρακτική μουσικη επένδυση παιγμενη απο κοντραμπάσο , κι ενα λιτό σκηνικό κάνουν δουλεια. Ενα σκηνικό που χωρούσε πολλα σκηνικά. Τις εκατόμβες των θυμάτων , ανθρώπων αναιδων στους θεούς. Μια off Broadway σπουδή χορού. Ενα αποπνικτικό απομεσημερο στο σαλόνι μικροαστικής οικογένειας.
Κι αυτες οι μάσκες , αχ αυτες οι μάσκες που σε ταξίδευαν. Οταν το θεατρο ΝΟ συνάντησε την Βαβυλωνία του Βυζαντιου. Οταν το ανθρώπινο alter ego γίνεται μούρη.
Ενα κείμενο γοργό και γάργαρο που σε κρατούσε στα νύχια. Παραδόξως καμμια κοιλιά στην πλοκή , τουναντίον τα σκηνοθετικά ευρήματα για την απόδοση του Χορού , πραγματικα καθήλωσαν ευχάριστα το κοινο.
Ιδιαίτερη μνεία στο ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας στις όχθες του Αχέροντα.
Θερμότατο χειροκρότημα στους 4 ηθοποιούς που σήκωσαν το βάρος και μια νοερή χειραψία στον καθένα / καθεμία ξεχωριστά.
Στο ζουμί όμως , ομολογώ πως ενοιωσα πολυ οικεία . Ιστορίες βασιλιάδων πριν χιλιετίες κι όμως τις ενοιωσα σαν τα βάσανα της διπλανής πόρτας. Τα σχόλια για την φαύλη εξουσία, τους λαοπλάνους πολιτικούς και το αγομενο και συρόμενο πλήθος θύμιζαν δελτία των 8. Η διάθλαση της ηθικής στα φίλτρα των σκοπιμοτήτων ποσο επίκαιρη ! Και η αρχέγονη διαμάχη μεταξύ θεών κι ανθρώπων για τη χάραξη της ροτας της ζωης . Κι ο απο μηχανής θεος , το άλλοθι του φυγοπονου.
Ήσαν οι αρχαίοι ημων πρόγονοι τόσο προχώ ? μηπως η ανθρώπινη εγωπάθεια ανακυκλώνεται στους αιώνες και τους επιβεβαιώνει ?
Αυτη η παράσταση μας αναθάρρησε. Πέρα κι έξω απο υπερφίαλες βλακείες αγραμμάτων πλην βυσματουχων σκηνοθετών , το αρχαίο Δράμα ζει . Και μπορούμε να ελπίζουμε πως θα μας αφήσει πολλα χρονια πίσω. Ενοιωςα τι σημαίνει η παιδευτική και ψυγαγωγικη διάσταση της τέχνης.
Ρε μπαγασα ΣΙΜΟ ΚΑΚΑΛΑ , είσαι μεγάλη μούρη !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου