Περπατάω σε μια βρώμικη πολη. Διασχίζω άδειους δρόμους.
Μπαινοβγαινω σε μαγαζιά που υποτίθεται πως δουλεύουν. Επισκέπτομαι υπηρεσίες
που σχολάνε πριν ξεκινήσουν. Όπου κι αν βρεθώ οι ίδιοι άνθρωποι. Πρόσωπα
ανέκφραστα. Με καρφιτσωμένα γυάλινα ματια. Όσο κι αν προσπαθώ , δεν
καταφέρνω να δω πίσω απ αυτά. Υπνωτισμένος κι εγω, κυκλοφορώ ανάμεσα σε ζομπι.
Ενα μοιρολατρικό σύννεφο εχει καθίσει πανω απ την πολη. Ολοι περιμένουμε κατι
που δεν θαρθει ποτε.
Πανε κοντα πέντε χρονια που τα φτερά μας έλιωσαν απο την λάμψη της αφρονης καλοπέρασης και σωριαστηκαμε με κρότο , στον πάγο της πραγματικότητας . Κι απο τότε , πεσμένοι κατα γης , παραδομένοι στο σπιράλ της απελπισίας , ζητιανεύουμε ενα ευρω απο εξαγγελους προφήτες .
Εχουμε πτωχεύσει . Εχουμε κυρίως πτωχεύσει πολιτισμικά. Η χώρα του Ομήρου, γονάτισε στη χώρα του Αστερίξ. Η ελια του Ελυτη ξεράθηκε στον κήπο ενός ΜακΝτοναλτ. Χαμένες γενιές νεοελλήνων χωρις όνειρα, φιλοδοξίες κι αριστειες. Κι αν την εποχή του λάιφστάιλ θέλαμε να μπούμε στο μάτι του γείτονα, σημερα προσπαθούμε να σώσουμε το τομάρι μας. Καθεις να τη βγάλει οπως μπορει. Αρκεί να μην ειμαι εγω ο άνεργος , ο παρίας , ο πρόσφυγας.
Κανεις δεν μιλά γι αυτες . Αιντε να ξεμπερδεύουμε . Κανεις δεν μιλά γι αυτες . Ξυνιζουμε τα μούτρα μας σαν μια κουταλιά πικρό σιρόπι που υποχρεωτικά πρεπει να καταποθει. Τι θα ψηφίσεις ? Ααα, κι εσυ ? και συνεχίζουμε . Για τον καιρο που κρατάει ακόμα, τον Μπερμπάτοφ που πήρε ο ΠΑΟΚ, το αρθρο του Γεωργελέ που τα λέει έξω απ τα δόντια.
Συνομολογουμε μια εγκληματική αφασία. Εδω και καμπόσους μήνες , μασάμε τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, και απέχουμε απο καθε υποχρέωση. Δεν πληρώνουμε καμμια οφειλή .Δεν παράγουμε τιποτα. Τίγκα οι ταβερνες , παραμονές του Μεγάλου κατακλυσμού. Άραγε πως φαντάζεται ο καθένας μας , το αυριο ? το μεθαύριο ?
Μοναδική μας ελπίδα ο Άνθρωπος. Ο πρώτος μεταξύ ίσων . Ο ταγός. Ο εντός μας κατοικών. Κοινώς να ξεστραβωθούμε και να βροντοφωνάξουμε " οξω πούστη απ την παράγκα ". Γιατι σημερα ξαναζούμε στην παράγκα του καραγκιόζη. Αλλα κι αυτοί που μας προσφέρουν χρονια τωρα, καθρεφτάκια και χάντρες , κωλοπαιδα ειναι.
Απεκδυομαι την αφ υψηλού σταση. Δεν ειναι ολοι ίδιοι. Υπάρχουν και χειρότεροι. Δεν θέλω να ανήκω πια στην τσογλανοπαρεα που κανει κριτική. Δεν αντεχω όμως τη φορμολη που αποπνέει η συντεχνία των πολιτικων μας. Δεν θα μασήσω αυτη τη φορα το νεο δόλωμα / σλόγκαν περι παλιού και νέου. Παλιο ειναι οτι βλεπω τριγύρω μου. Νεο ειναι αυτο που θα αυτοκτονήσει χάριν του νεώτερου. Και τέτοιο δεν φαινεται ναχουμε ακόμα.
Το νησί βουλιάζει. Στο ρυθμό ενός βαλκανικού βαλς του Μπρεγκοβιτς. Αν θέλεις να σωθείς, κανε βάρκα το κορμί και κουπιά τα χέρια. Σωτήρες τέλος.
Πανε κοντα πέντε χρονια που τα φτερά μας έλιωσαν απο την λάμψη της αφρονης καλοπέρασης και σωριαστηκαμε με κρότο , στον πάγο της πραγματικότητας . Κι απο τότε , πεσμένοι κατα γης , παραδομένοι στο σπιράλ της απελπισίας , ζητιανεύουμε ενα ευρω απο εξαγγελους προφήτες .
Εχουμε πτωχεύσει . Εχουμε κυρίως πτωχεύσει πολιτισμικά. Η χώρα του Ομήρου, γονάτισε στη χώρα του Αστερίξ. Η ελια του Ελυτη ξεράθηκε στον κήπο ενός ΜακΝτοναλτ. Χαμένες γενιές νεοελλήνων χωρις όνειρα, φιλοδοξίες κι αριστειες. Κι αν την εποχή του λάιφστάιλ θέλαμε να μπούμε στο μάτι του γείτονα, σημερα προσπαθούμε να σώσουμε το τομάρι μας. Καθεις να τη βγάλει οπως μπορει. Αρκεί να μην ειμαι εγω ο άνεργος , ο παρίας , ο πρόσφυγας.
Κανεις δεν μιλά γι αυτες . Αιντε να ξεμπερδεύουμε . Κανεις δεν μιλά γι αυτες . Ξυνιζουμε τα μούτρα μας σαν μια κουταλιά πικρό σιρόπι που υποχρεωτικά πρεπει να καταποθει. Τι θα ψηφίσεις ? Ααα, κι εσυ ? και συνεχίζουμε . Για τον καιρο που κρατάει ακόμα, τον Μπερμπάτοφ που πήρε ο ΠΑΟΚ, το αρθρο του Γεωργελέ που τα λέει έξω απ τα δόντια.
Συνομολογουμε μια εγκληματική αφασία. Εδω και καμπόσους μήνες , μασάμε τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, και απέχουμε απο καθε υποχρέωση. Δεν πληρώνουμε καμμια οφειλή .Δεν παράγουμε τιποτα. Τίγκα οι ταβερνες , παραμονές του Μεγάλου κατακλυσμού. Άραγε πως φαντάζεται ο καθένας μας , το αυριο ? το μεθαύριο ?
Μοναδική μας ελπίδα ο Άνθρωπος. Ο πρώτος μεταξύ ίσων . Ο ταγός. Ο εντός μας κατοικών. Κοινώς να ξεστραβωθούμε και να βροντοφωνάξουμε " οξω πούστη απ την παράγκα ". Γιατι σημερα ξαναζούμε στην παράγκα του καραγκιόζη. Αλλα κι αυτοί που μας προσφέρουν χρονια τωρα, καθρεφτάκια και χάντρες , κωλοπαιδα ειναι.
Απεκδυομαι την αφ υψηλού σταση. Δεν ειναι ολοι ίδιοι. Υπάρχουν και χειρότεροι. Δεν θέλω να ανήκω πια στην τσογλανοπαρεα που κανει κριτική. Δεν αντεχω όμως τη φορμολη που αποπνέει η συντεχνία των πολιτικων μας. Δεν θα μασήσω αυτη τη φορα το νεο δόλωμα / σλόγκαν περι παλιού και νέου. Παλιο ειναι οτι βλεπω τριγύρω μου. Νεο ειναι αυτο που θα αυτοκτονήσει χάριν του νεώτερου. Και τέτοιο δεν φαινεται ναχουμε ακόμα.
Το νησί βουλιάζει. Στο ρυθμό ενός βαλκανικού βαλς του Μπρεγκοβιτς. Αν θέλεις να σωθείς, κανε βάρκα το κορμί και κουπιά τα χέρια. Σωτήρες τέλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου