MHΔΕΙΑ

 

Σε σκηνοθεσία Φρανκ Κάστορφ. Παρακολουθήσαμε την παράσταση στο Αρχαίο θέατρο Επιδαύρου στις 22 Ιουλίου.

Πέρασε σχεδόν ένας μήνας από τότε , και κατέβηκε από τα πρωτοσέλιδα των επαϊόντων. Μπλέχτηκε και το θέμα Κιτσοπούλου ,  οπότε λούφαξα μέχρι να κατακαθίσει η σκόνη μέσα μου. Και κυριολεκτικά αυτή η παράσταση είχε πολλή σκόνη. Κουρνιαχτό για να είμαι ακριβής.

Δεν είχα ξαναδεί αποχώρηση θεατών και με ηχηρές αποδοκιμασίες μάλιστα, στην Επίδαυρο. Μου ήρθε στο μυαλό η μούτζα του μαθητή προς τον Κάρολο Παπούλια στη διάρκεια μαθητικής παρέλασης στην Θεσσαλονίκη. Ασχετο ή και σχετικό. Υπεράσπιση του Κάστορφ δεν είμαι. Υπεράσπιση του Αρχαίου θεάτρου της Επιδαύρου όμως ,  φανατικά θα είμαι.

Πρέπει να πώ όμως και για την παράσταση και το κλωθογυρίζω.

 ΓΕΝΙΚΟ ΣΧΟΛΙΟ. Ασφαλώς είναι μεγάλη τιμή για έναν δημιουργό να του ανατεθεί από το Φεστιβάλ Αθηνών μία παραγωγή στην Επίδαυρο. Συνήθως είναι σκηνοθέτες παγκόσμιας επιρροής. Αυτό που με ξενερώνει αφόρητα είναι να προσπαθήσει σε ΜΙΑ παράσταση να χωρέσει όλη την κοσμοθεωρία του και να καταπιαστεί με ΟΛΑ τα προβλήματα των συγχρόνων κοινωνιών. Μιλάμε για μία πασαρέλα θεμάτων , άλλα αγγίζονται περισσότερο , άλλα περνάνε γειάσου. Πχ. Για όσους είδαν την παράσταση ,  η αναφορά στην Μακρόνησο ήταν για ίου που λέν τα παιδάκια.

1)     Με κούρασε ο καταιγισμός των πληροφοριών. Σε μία παράσταση διάρκειας 3,5 ωρών η συνεχής εναλλαγή των κειμένων Ευριπίδη, Χαϊνερ Μύλλερ και Αρθούρου Ρεμπώ απαιτούσε μία συνεχή εγρήγορση μη και χαθεί η μπάλλα. Σαν αγώνας  σκουώς . Δεν ξέρεις από πού θα σούρθει η μπάλα. Ενας συνεχές κροτάλισμα πολυβόλων πληροφοριών. Βάστα Τούρκο να γεμίσω.

Πατριαρχία, οικογενειακή βία,trafficking, καταναλωτισμός, πόλεμος, ομοφοβία, μεταναστευτικό, αποξένωση , καπιταλισμός, εκμετάλλευση . Kαι άλλα. Ισως παρέλειψε την σημασία της μουσταλευριάς στην αναδάσωση , αλλά το αντιπαρέρχομαι. FREE AGRAFA.

2)     TO SKHNIKO. Το κοίλον  ήταν γεμάτο πλαστικά μπουκάλια και προιόντα ανακύκλωσης. Μερικές σκηνές κάμπινγκ – παραπομπή βλέπε προσφυγικό. Μία γιγαντοοθόνη δέσποζε προβάλλοντας φωτό ξεπεσμένης εκβιομηχάνισης και μαραμένων πόλεων. Εργατικές συνοικίες , φυλακές , σύνορα.

Πίσω από την οθόνη , στον αύλειο χώρο , είχε κατασκευαστεί  ένα ξύλινο παράπηγμα -δωμάτιο , κατακόκκινο βαμμένο εσωτερικά . Εμελλε να παίξει ρόλο κομβικό.

3)     Η μουσική επένδυση ασφαλής , σύγχρονη και με ρόκ ακούσματα.

4)     Ενδυματολογία στυλ καμπαρέ επί γερμανικής κατοχής. SAFE. 

5)     Ερμηνεία ηθοποιών και υποκριτική απόδοση.

Ένα τεράστιο μπράβο αξίζει σε όλους που κυριολεκτικά διαλύθηκαν επί σκηνής. Και το εννοώ πως κομματιάστηκαν. Υπάκουσαν πλήρως στην αυτοακύρωση και τον εξευτελισμό που επέβαλλε η μπαγκέτα του Κάστορφ. Οι 5 κυρίες ΜΗΔΕΙΕΣ πραγματικά υπερέβαλλαν εαυτόν  από το τελευταίο σκαλί της ύπαρξης έως την συνειδητοποίηση και την εξιλέωση.

Οι 3 κύριοι συνεπείς παρ ότι ο Νικος Ψαρράς συνελήφθη ενίοτε να πετάει χαρταετό.

Σε κάθε παράσταση παίρνεις πολλά. Κι ευχαριστούμε τους δημιουργούς γι αυτό. Ο πυρήνας όμως και οι κοινοί δεσμοί που μας ενώνουν εκεί , ειδικά εκεί, είναι ο ΛΟΓΟΣ και το ΜΕΤΡΟ.

Σας τα είπα ολίγον τσουβαλιαστά  για  να μπορώ να γκρινιάξω άνετα.

 

ΠΩ ΠΩ ΜΙΑ ΕΝΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ!!!!!

Στην μισή σχεδόν παράσταση το κοίλον το θεάτρου ήταν άδειο. Αδειο από ηθοποιούς. Ηταν κλεισμένοι στο κόκκινο δωματιάκι που λέγαμε παραπάνω και βλέπαμε τα δρώμενα στην  γιγαντοοθόνη από ζωντανή λήψη ενός καμεραμάν που ακολουθούσε κατά πόδας τους ηθοποιούς. Ένα καμπαρέ σε μικρογραφία ή τα δράματα  που εξελίσσονται στους μικρόκοσμους μας , στα δωμάτια γειτονικών σπιτιών.

Λέω εγώ τώρα. Αυτούνος ο σκηνοθέτης έκρινε το μισό έργο να παιχτεί σ ένα δωματιάκι εκτός. Του χρόνου άλλος σκηνοθέτης θα βάλει την πλοκή στις πλαγιές του λόφου και το κοίλο θα είναι άδειο. Κάποιος άλλος δημιουργός ίσως αποφασίσει οι ηθοποιοί να πέσουν με αλεξίπτωτα πλαγιάς. 

Ας φανταστούμε στο Κολλοσαίο της Ρώμης τα λιοντάρια στις κερκίδες των θεατών αντί στην Αρένα. Ας φανταστούμε στην Σκάλα του Μιλάνου την Μαρία Κάλλας να τραγουδάει στο κυλικείο και οι θεατές να την βλέπουν σε ατομικά tablets. COOL.

Αυτός ο χώρος που στέκει αιώνες εκεί αμίλητος κι έχουν δεί πολλά οι κερκίδες του δεν θα αποτελεί πλέον καμμία δέσμευση.

Οι δημιουργοί έχοντας το ελεύθερο της έκφρασης δύνανται να χρησιμοποιήσουν τον χώρο ή και όχι.

Ισως ακούγομαι αρτηριοσκληρωτικός μεσήλικας. Ας το κουβέντιάσουμε όμως. Ούτε εικονολάτρες μας πρέπει , ούτε όμως και εικονομάχοι.

Και το μπλέκω όμορφα με το θέμα Κιτσοπούλου αφού χρονικά συνέπεσαν. Δεν είδα την παράσταση. Διάβασα πολλές κριτικές επ αυτής. Ολοι οι ειδικοί και μη αποφάνθηκαν. Κανείς – πλην Λουίζας Αρκουμανέα -  δεν έκρινε την παράσταση επί της ουσίας . Ηταν καλή, λυτρωτική ή  κραυγαλέα  σαββούρα ? ο δημόσιος διάλογος εξαντλήθηκε στην δυνατότητα ελεύθερης έκφρασης του δημιουργού. Ο δημιουργός μπορεί να κάνει ότι γουστάρει στην Επίδαυρο δηλαδή, μην και καταπιεστεί το είναι του. Όχι στο γκαράζ του σπιτιού του ούτε σε τριτοτέταρτο υπόγειο των Εξαρχείων.Στο Αρχαίο Θέατρο Ειδαύρου.

"τέχνη έκανα κι εγώ" δήλωσε ο φοιτητής που έφαγε την διάσημη μπανάνα -έργο τέχνης του Μαουρίτσιο Κατελάν.

Τα κριτήρια επιλογής του Φεστιβάλ Αθηνών ίσως να μην τα καταλαβαίνω πλήρως , κοινός θνητός είμαι.

Εχω όμως μία πρόταση να υποβάλλω για του χρόνου.  

Είναι ευκαιρία να αποκαταστήσετε τον Γιάν Φαμπρ και να παιχτεί το αριστούργημα του Mount Olympus – ΠΑΛΛΟΜΕΝΑ ΠΕΗ.

Δημοκρατία έχουμε.