ΓΙΝΕΤΑΙ ΔΕΝΤΡΟ ΤΟ ΠΟΥΛΙ ?

 

Σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά. Παρακολουθήσαμε την παράσταση στο Μικρό θέατρο Επιδαύρου στις 5 Αυγούστου.

Πρόκειται για διασκευή της τραγωδίας ΙΩΝ του Ευριπίδη , από τον πολυγραφότατο Χρήστο Χωμενίδη. Το πρωτότυπο κείμενο θεωρείται τραγωδία ακατάτακτη. Θα δυσκολευτώ αντίστοιχα να χαρακτηρίσω και την χωμενίδεια απόδοση. Σύγχρονο ευχάριστο μπουλβάρ. (δες βικιπαιδεία). Ο λόγος έρρεε γάργαρος και γαργαλιστικός κάποιες φορές. Ο Χωμενίδης είναι μανούλα σ αυτό, θα μπορούσε να αποφύγει όμως τους πειρασμούς της τηλεθέασης (τηλεοπτικές ευκολίες)  με εξυπνακισμούς που λάθρα παρεισέφρυσαν στους διαλόγους. 

Η διακωμώδηση της Εξουσίας είχε την  μερίδα του λέοντος στην πλοκή. Το διαλεκτικό  όμως  διαμάντι  που υποδόρια αλλά καταλυτικά ήθελε να αναδείξει ο συγγραφέας είναι ΟΙ ΡΙΖΕΣ. Πόσο και πως χαρακτηρίζουν την ύπαρξη και την μετέπειτα πορεία του ανθρώπου. Είναι δεξαμενή καυσίμων οι ρίζες μας ? είναι συνάμα και άγκυρες που μας κρατούν δέσμιους ,  στερώντας μας πτήσεις συμπαντικές και ταξίδια ανείπωτα και  λαχταριστά ? το μυστικό κρύβεται στον εύστοχο τίτλο : ΓΙΝΕΤΑΙ ΔΕΝΤΡΟ ΤΟ ΠΟΥΛΙ ??

Εχουμε λοιπόν μία ευχάριστη παράσταση . Σε αντίθεση με το σύστριγγλο των ημερών στη Μεγάλη Επίδαυρο , εδώ περνάς καλά και δροσερά. Δεν υπήρχε κανένα άγχος για ψαγμένα ντεμέκ νοήματα και συμβολισμούς.

Ο σκηνοθέτης Τάκης Τζαμαργιάς δεν κοπίασε πολύ , μάλλον δεν χρειαζόταν ,  για να βγεί ένα smooth αποτέλεσμα. Πιστεύω πως η μεγάλη ιδέα που είχε , ο πρωταγωνιστής ΙΩΝ να φλερτάρει με τον Μικρό Πρίγκιπα , δεν του βγήκε. Ισως γιατί ο ερμηνευτής Δημήτρης Φουρλής φάνηκε αδύναμος στο ρόλο. Κρίμα ,πολύ κρίμα, γιατί ο παραλληλισμός θα ήταν γάντι.

Το βαρύ πυροβολικό του καστ αναμφισβήτητα  ήταν ο Γεράσιμος Γεννατάς ως φαύλος ηγεμόνας Ξούθος. Ανεπιτήδευτα  χαρισματικός και έμπειρος γέμισε πληθωρικά την σκηνή. Μία φιγούρα – καρικατούρα βγαλμένη από Μολιέρο γκαραντί. Με άνεση στους αυτοσχεδιασμούς και την διάδραση με τους θεατές. Στην κόψη ορισμένες φορές σεφερλίδιων αυτοματισμών.  Αλλά δυνατός παίκτης γι αυτό που κλήθηκε να κάνει.

Για τους υπόλοιπους συντελεστές θα πώ συνοπτικά τα εξης :

-Γωγώ Μπρέμπου ,ράθυμη , και άφωνη , διεκπεραιωτική ως Κρέουσα.

-Ευγενία Δημητροπούλου , παρούσα.

-Λένα Δροσάκη , λαμπερή και σκαμπρόζα .

- ΣΤΕΛΙΟΣ ΙΑΚΩΒΙΔΗΣ . Πυθία. Χάρμα ιδέσθαι. Ο τύπος είναι η μετεμψύχωση της Γεωργίας Βασιλειάδου. Μία ολόκληρη σπουδή για την εργαλειοποίηση της θρησκείας και την εκμετάλλευση των αδαών πιστών. Απανταχού και ποικιλοτρόπως.

Σκηνικά , κοστούμια , ευχάριστα.

Από μουσική , το φετινό επιδαύριο trend , δεν έχει μπασιαβιόλες και σαξόφωνα. Ενας μόνος του καψερός παλεύει live.

Ως επιμύθιο θα έλεγα πως είδαμε μία τίμια δουλειά. Οπου την συναντήσετε , να την δείτε λέω.

Καλά τάγραψα κι εγώ , καλά τα διάβασες κι εσύ.  Αλλά το βασανιστικό ερώτημα μας κατατρώει θες δε θες. Δέντρο ή πουλί ? Κιθαρίστας ή ντράμερ ?

Χωμενίδης / Γιοκαρίνης σημειώσατε Χ.

 

MHΔΕΙΑ

 

Σε σκηνοθεσία Φρανκ Κάστορφ. Παρακολουθήσαμε την παράσταση στο Αρχαίο θέατρο Επιδαύρου στις 22 Ιουλίου.

Πέρασε σχεδόν ένας μήνας από τότε , και κατέβηκε από τα πρωτοσέλιδα των επαϊόντων. Μπλέχτηκε και το θέμα Κιτσοπούλου ,  οπότε λούφαξα μέχρι να κατακαθίσει η σκόνη μέσα μου. Και κυριολεκτικά αυτή η παράσταση είχε πολλή σκόνη. Κουρνιαχτό για να είμαι ακριβής.

Δεν είχα ξαναδεί αποχώρηση θεατών και με ηχηρές αποδοκιμασίες μάλιστα, στην Επίδαυρο. Μου ήρθε στο μυαλό η μούτζα του μαθητή προς τον Κάρολο Παπούλια στη διάρκεια μαθητικής παρέλασης στην Θεσσαλονίκη. Ασχετο ή και σχετικό. Υπεράσπιση του Κάστορφ δεν είμαι. Υπεράσπιση του Αρχαίου θεάτρου της Επιδαύρου όμως ,  φανατικά θα είμαι.

Πρέπει να πώ όμως και για την παράσταση και το κλωθογυρίζω.

 ΓΕΝΙΚΟ ΣΧΟΛΙΟ. Ασφαλώς είναι μεγάλη τιμή για έναν δημιουργό να του ανατεθεί από το Φεστιβάλ Αθηνών μία παραγωγή στην Επίδαυρο. Συνήθως είναι σκηνοθέτες παγκόσμιας επιρροής. Αυτό που με ξενερώνει αφόρητα είναι να προσπαθήσει σε ΜΙΑ παράσταση να χωρέσει όλη την κοσμοθεωρία του και να καταπιαστεί με ΟΛΑ τα προβλήματα των συγχρόνων κοινωνιών. Μιλάμε για μία πασαρέλα θεμάτων , άλλα αγγίζονται περισσότερο , άλλα περνάνε γειάσου. Πχ. Για όσους είδαν την παράσταση ,  η αναφορά στην Μακρόνησο ήταν για ίου που λέν τα παιδάκια.

1)     Με κούρασε ο καταιγισμός των πληροφοριών. Σε μία παράσταση διάρκειας 3,5 ωρών η συνεχής εναλλαγή των κειμένων Ευριπίδη, Χαϊνερ Μύλλερ και Αρθούρου Ρεμπώ απαιτούσε μία συνεχή εγρήγορση μη και χαθεί η μπάλλα. Σαν αγώνας  σκουώς . Δεν ξέρεις από πού θα σούρθει η μπάλα. Ενας συνεχές κροτάλισμα πολυβόλων πληροφοριών. Βάστα Τούρκο να γεμίσω.

Πατριαρχία, οικογενειακή βία,trafficking, καταναλωτισμός, πόλεμος, ομοφοβία, μεταναστευτικό, αποξένωση , καπιταλισμός, εκμετάλλευση . Kαι άλλα. Ισως παρέλειψε την σημασία της μουσταλευριάς στην αναδάσωση , αλλά το αντιπαρέρχομαι. FREE AGRAFA.

2)     TO SKHNIKO. Το κοίλον  ήταν γεμάτο πλαστικά μπουκάλια και προιόντα ανακύκλωσης. Μερικές σκηνές κάμπινγκ – παραπομπή βλέπε προσφυγικό. Μία γιγαντοοθόνη δέσποζε προβάλλοντας φωτό ξεπεσμένης εκβιομηχάνισης και μαραμένων πόλεων. Εργατικές συνοικίες , φυλακές , σύνορα.

Πίσω από την οθόνη , στον αύλειο χώρο , είχε κατασκευαστεί  ένα ξύλινο παράπηγμα -δωμάτιο , κατακόκκινο βαμμένο εσωτερικά . Εμελλε να παίξει ρόλο κομβικό.

3)     Η μουσική επένδυση ασφαλής , σύγχρονη και με ρόκ ακούσματα.

4)     Ενδυματολογία στυλ καμπαρέ επί γερμανικής κατοχής. SAFE. 

5)     Ερμηνεία ηθοποιών και υποκριτική απόδοση.

Ένα τεράστιο μπράβο αξίζει σε όλους που κυριολεκτικά διαλύθηκαν επί σκηνής. Και το εννοώ πως κομματιάστηκαν. Υπάκουσαν πλήρως στην αυτοακύρωση και τον εξευτελισμό που επέβαλλε η μπαγκέτα του Κάστορφ. Οι 5 κυρίες ΜΗΔΕΙΕΣ πραγματικά υπερέβαλλαν εαυτόν  από το τελευταίο σκαλί της ύπαρξης έως την συνειδητοποίηση και την εξιλέωση.

Οι 3 κύριοι συνεπείς παρ ότι ο Νικος Ψαρράς συνελήφθη ενίοτε να πετάει χαρταετό.

Σε κάθε παράσταση παίρνεις πολλά. Κι ευχαριστούμε τους δημιουργούς γι αυτό. Ο πυρήνας όμως και οι κοινοί δεσμοί που μας ενώνουν εκεί , ειδικά εκεί, είναι ο ΛΟΓΟΣ και το ΜΕΤΡΟ.

Σας τα είπα ολίγον τσουβαλιαστά  για  να μπορώ να γκρινιάξω άνετα.

 

ΠΩ ΠΩ ΜΙΑ ΕΝΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ!!!!!

Στην μισή σχεδόν παράσταση το κοίλον το θεάτρου ήταν άδειο. Αδειο από ηθοποιούς. Ηταν κλεισμένοι στο κόκκινο δωματιάκι που λέγαμε παραπάνω και βλέπαμε τα δρώμενα στην  γιγαντοοθόνη από ζωντανή λήψη ενός καμεραμάν που ακολουθούσε κατά πόδας τους ηθοποιούς. Ένα καμπαρέ σε μικρογραφία ή τα δράματα  που εξελίσσονται στους μικρόκοσμους μας , στα δωμάτια γειτονικών σπιτιών.

Λέω εγώ τώρα. Αυτούνος ο σκηνοθέτης έκρινε το μισό έργο να παιχτεί σ ένα δωματιάκι εκτός. Του χρόνου άλλος σκηνοθέτης θα βάλει την πλοκή στις πλαγιές του λόφου και το κοίλο θα είναι άδειο. Κάποιος άλλος δημιουργός ίσως αποφασίσει οι ηθοποιοί να πέσουν με αλεξίπτωτα πλαγιάς. 

Ας φανταστούμε στο Κολλοσαίο της Ρώμης τα λιοντάρια στις κερκίδες των θεατών αντί στην Αρένα. Ας φανταστούμε στην Σκάλα του Μιλάνου την Μαρία Κάλλας να τραγουδάει στο κυλικείο και οι θεατές να την βλέπουν σε ατομικά tablets. COOL.

Αυτός ο χώρος που στέκει αιώνες εκεί αμίλητος κι έχουν δεί πολλά οι κερκίδες του δεν θα αποτελεί πλέον καμμία δέσμευση.

Οι δημιουργοί έχοντας το ελεύθερο της έκφρασης δύνανται να χρησιμοποιήσουν τον χώρο ή και όχι.

Ισως ακούγομαι αρτηριοσκληρωτικός μεσήλικας. Ας το κουβέντιάσουμε όμως. Ούτε εικονολάτρες μας πρέπει , ούτε όμως και εικονομάχοι.

Και το μπλέκω όμορφα με το θέμα Κιτσοπούλου αφού χρονικά συνέπεσαν. Δεν είδα την παράσταση. Διάβασα πολλές κριτικές επ αυτής. Ολοι οι ειδικοί και μη αποφάνθηκαν. Κανείς – πλην Λουίζας Αρκουμανέα -  δεν έκρινε την παράσταση επί της ουσίας . Ηταν καλή, λυτρωτική ή  κραυγαλέα  σαββούρα ? ο δημόσιος διάλογος εξαντλήθηκε στην δυνατότητα ελεύθερης έκφρασης του δημιουργού. Ο δημιουργός μπορεί να κάνει ότι γουστάρει στην Επίδαυρο δηλαδή, μην και καταπιεστεί το είναι του. Όχι στο γκαράζ του σπιτιού του ούτε σε τριτοτέταρτο υπόγειο των Εξαρχείων.Στο Αρχαίο Θέατρο Ειδαύρου.

"τέχνη έκανα κι εγώ" δήλωσε ο φοιτητής που έφαγε την διάσημη μπανάνα -έργο τέχνης του Μαουρίτσιο Κατελάν.

Τα κριτήρια επιλογής του Φεστιβάλ Αθηνών ίσως να μην τα καταλαβαίνω πλήρως , κοινός θνητός είμαι.

Εχω όμως μία πρόταση να υποβάλλω για του χρόνου.  

Είναι ευκαιρία να αποκαταστήσετε τον Γιάν Φαμπρ και να παιχτεί το αριστούργημα του Mount Olympus – ΠΑΛΛΟΜΕΝΑ ΠΕΗ.

Δημοκρατία έχουμε.