ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΑΡΑΘΑΝΟΥ

Το παρακολουθήσαμε στο ONASSIS STEGI.

 

Nα το πω μ ένα απλό παράδειγμα ,  όπως το καταλαβαίνω εγώ. Να βγάλω συνάμα κι ένα παράπονο που έχω. Ξεκινάει ένας μουσικός να διασκευάσει ένα τραγούδι του Τσιτσάνη ή του Βαμβακάρη. Επειδή έχει στα χέρια του μία πρώτη ύλη -διαμάντι πιστεύει ότι έχει την επιτυχία στο τσεπάκι. Αμ δε. Ετσι ακούμε κάτι  νιαουριστά εμέσματα τύπου Gadjo Dilo που δολοφονούν τη μουσική. Και τα νεύρα μας.

Το άγχος όταν  επεμβαίνεις σε κάτι μεγάλο δεν είναι καλός παραστάτης. Αγάπη χρειάζεται και σέβας όταν σκύβεις πάνω από τη φωτιά , όχι πολυπραγμοσύνη. Δεν έχουμε απαίτηση να γίνεις ο νέος Τσιτσάνης ή ο νέος Αισχύλος. Εάν τώρα την είδες έτσι , άσε μας τώρα κουκλίτσε-α  μου (politically correct).

Για την παράσταση. Για τον Νίκο Καραθάνο λίγα τα λόγια σας. Τεράστιο ταλέντο και χαρισματικός άνθρωπος όπως τον αντιλαμβάνομαι χωρίς να τον γνωρίζω προσωπικά και θα ήθελα. Σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί.

 Ως σκηνοθέτης μας μπούκωσε με διάφορα τεχνάσματα που δεν ήταν , κατά τη γνώμη μου πάντα, απαραίτητα. Το άγχος της καταξίωσης του δημιουργού , ξέρω κι απ αυτό, πάρτε και τούτο , και μεσοπόλεμος και αμερικανικός Νότος και Ιονέσκο και καρακαλτάκα.

Ως ηθοποιός , μάλλον ο ρόλος τον φόρεσε αντί να τον φορέσει εκείνος. Το κείμενο είναι τεράστιο , χωρίς παύσεις, και ο λόγος μπούκωνε στην εκφορά του. Στόμωνε το λαρύγγι του . Η  προσπάθεια να προλάβει να τα πεί όλα ξύριζε τα εκφραστικά του μέσα , κίνηση, χέρια, γκριμάτσες . Στρεσσαρίστηκα κατά τόπους.

Ο Χρήστος Λούλης  μάλλον είχε πρίν πρόβα στο Λεωφορείο ο Πόθος και εφόρμησε ως μαινόμενος Κοβάλσκι . Τσαμπουκαλεύτηκε κι όλα καλά.

Παρακολουθώντας την  Γαλήνη Καραπασχάλη ως Βία πίστεψα ότι θα σκάσει με μοτό εντούρο κι ο αγαπημένος μου Σταμάτης Γαρδέλης από ταινία του Δαλιανίδη. Όταν όμως ανέλαβε τον ρόλο της Ιούς, γαλήνεψε και την είδαμε λιγάκι.

Του κου Γιάννη Κότσιφα του έπεσε στενόχωρη η δουλειά του Ηφαιστου , ενώ σαν Ωκεανός τα έφερε εύληπτα βόλτα.

Πολύ κουβέντα για το κινούμενο-διασπώμενο-περιστρεφόμενο σκηνικό. Ενώ όμως εξωτερικά ήταν κάτι μεταφυσικό και στιβαρό, το εσωτερικό του κραύγαζε Τενεσσί Ουίλλιαμς. Καραμπινάτη μιζέρια στο ίδιο καζάνι βράζουμε .

Η μουσική αχ! αυτή η μουσική. Τα ξανάπαμε νομίζω. Οι φετεινές παραστάσεις 2021 μας μαύρισαν την ψυχή . Το βιολοντσέλο και το τρομπόνι πήγαν γόνα. Το ξέρω τραγωδία  ήρθαμε να δούμε – με σκουντάει κι διπλανή- αλλά όχι άλλο ρέκβιεμ πλίζ.

Υποβλητική πάντως ήταν , το αναγνωρίζω, η προσπάθεια αναπαράστασης της Γένεσης, της Κοσμογονίας , με ηχητικούς σεισμούς και υποχθόνιους φωτισμούς που τοπικά δημιουργούσαν συνθήκες Ερέβους. Εάν μικρούς σας είχε πάει εκπαιδευτική εκδρομή το σχολείο στο Πλανητάριο , καταλαβαίνετε , όπως τα ντοκυμαντέρ δημιουργίας του Σύμπαντος, με εκρήξεις γαλαξιών και συγκρούσεις μετεωριτών. Φοβιστικό για τα παιδικά μου μάτια.

Αναγνωρίζω και σέβομαι ότι έπεσε πολλή δουλειά στο στήσιμο αυτής της παράστασης. Όπως αναγνώριζα κι ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ που πλανιόταν μέσα στην αίθουσα καθ όλη τη διάρκεια . ΓΙΑΤΙ ????

Ο Νίκος Καραθάνος γράφει στο εισαγωγικό σημείωμα :   «Ριχτήκαμε ο καθένας στη γωνιά του και ο,τι μπορούμε κάνουμε.»

 

Αγαπητέ Νίκο , το καταλάβαμε.

 

 

ΕΝΘΕΤΟ ΤΖΑΜΠΑ ΚΡΙΤΙΚΗΣ. (ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΜΑΣ).

 

Είδαμε την παράσταση THIS IS NOT ROMEO AND JULIET. Στο Θέατρο Πορεία.

Σύλληψη -σκηνοθεσία Αργύρη Πανταζάρα. Δεν το λέω εγώ. Το πρόγραμμα.

Η συγκεκριμένη παράσταση δεν άντεχε δική της αυτόνομη κριτική και μπήκε εδώ εξτραδάκι.

Παίρνουμε αυτούσια ολόκληρα κομμάτια του σαιξπηρικού έργου και τα πλακώνουμε σε εμφυτεύματα  με ανούσιες τζιριτζάντζουλες. Ανάμεσα σε λογοτεχνικά βουνά λέμε και καμμιά  χαριτωμενιά για να περνάει η ώρα .Ως ο λαγός του ανεκδότου.

Συναντήσαμε τυχαία και 2 παιδιά, μία  ενδυματολόγο κι έναν σκηνογράφο που είχανε ιδέες , κι έδεσε το γλυκό.

Ο Πανταζάρας , ταλαντούχος μεν , αλλά δεν . Μιλάμε για πολύ δεν. Μια ώρα λειψή , δώσαμε 20 ευρόπουλα , για μια ταπεινή παραγωγή. Και μη βιαστείς να πείς ότι η  “ τέχνη “ δεν μπαίνει στο ζύγι. Όταν ψωνίζεις γιατί ρωτάς αν άξιζε τα λεφτά του ??

 

ΚΟΙΝΟ ΕΠΙΜΥΘΙΟ (με τα λόγια του Κώστα Τριπολίτη)

Στον ίδιο παρονομαστή

κι εγώ μπήκα με σένα

Τη λύση ψάχνω τη σωστή

στα καθιερωμένα

 

Χωρίς τηλέγραφο και φως

η επικοινωνία

Εγώ σε σκέφτομαι αλλιώς

κι αλλιώς η κοινωνία

 

Και καταντήσαμε που λες

ανθρώπινα ρετάλια

Με άγχη και με απειλές

βρισιές και παρακάλια

 

και συνεχίζω εγώ λέγοντας και ρωτώντας. Όταν ξεκινάς για το  καινούργιο project τίθεται αυτόματα ένα θεμελιώδες ερώτημα : ΓΙΑΤΙ ??? Πρέπει να το απαντήσεις για να πας παρακάτω.

 ΓΙΑΤΙ ??? εν προκειμένω προχωράς σ αυτή την παράσταση ???? θα φωτίσεις σκοτεινές γωνιές , θα αποκαλύψεις μυστικά αφανέρωτα, θα γαληνέψεις την ψυχούλα μας , θα μας κάνεις καλίτερους ανθρώπους , θα πάρεις την επιχορήγηση ?? ΓΙΑΤΙ ??

Ο κάθε καλλιτέχνης έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να αναμετρηθεί  με το ΕΓΩ του. Εγώ γιατί πρέπει να είμαι παρών ? και μάλιστα επί πληρωμή.

 

 

 

 

ΒΑΚΧΕΣ ΤΟΥ ΕΥΡΙΠΙΔΗ

ΟΙ ΣΚΥΛΕΣ ΤΗΣ ΛΥΣΣΑΣ

 

Παρακολουθήσαμε την παράσταση στο Ηρώδειο σε σκηνοθεσία Νικαίτης Κοντούρη.

Κάθε παράσταση κάτι σου αφήνει γι αυτό η γκρίνια και η κριτική σε καμμιά περίπτωση δεν ακυρώνει την προσπάθεια. Τις αρχαίες τραγωδίες πάντα θα τις παρακολουθούμε γιατί είναι κατά βάση παιδευτικές και ψυχαγωγικές συνάμα.

Στα δικά μας.  Όταν ο υπότιτλος του Ευριπίδη γι αυτή τη δουλειά είναι   “ οι σκύλες της λύσσας»   αντιλαμβάνεσαι ότι μπαίνεις σε περιβάλλον ψυχολογικής τρικυμίας.

Στη χώρα του παράλογου συμβαίνουν απίθανα πράγματα ή και τρομερά άκυρα.

  

Η σκηνοθέτις επέλεξε έναν Χορό νεανίδων οι οποίες δέσποζαν επί σκηνής υποτίθεται σε mood παράνοιας , εκφραστικά και κινησιολογικά.  Κατ εμέ αυτό το συνεχές σύνδρομο Parkinson , ένα εκνευριστικό τρέμουλο και ένα ακατάληπτο χαρμάνι οιμωγών και κραυγών μου προκάλεσε τρομερό  φουρφούρισμα  κι εγρήγορση. Από κάπου θα μας την πέσουν σκεφτόμουνα. Μάλλον γιαλαντζί γατάκια αντί λυσσασμένες σκύλες.

Περισσότερο συγκλονίστηκα από την  περιγραφή των Μαινάδων όπως την απόδωσε  ο Αγγελιοφόρος (Κ.Ασπιώτης ) παρά απ αυτό που έβλεπα στη Σκηνή.

 

Η συγκλονιστική μουσική επένδυση των ΘΡΑΞ PUNKS ήτανε βάλσαμο ψυχής και μας ταξίδευε σ όλη την παράσταση. Ευτυχώς μία μουσική γεμάτη συναίσθημα κι ένταση με θρακιώτικες αναφορές όπως κι λατρεία του Διονύσου άλλωστε.  Musique fatale. 

Βογγήξανε τα κοίλα από τα  βιολοντσέλα όλο το καλοκαίρι . Μπαφιάσαμε από πένθιμη μουσική.

 

Ενδυματολογικά ήτανε καλεσμένοι στου Κουτρούλη τον γάμο. Οι παρθενοπιπίτσες Μαινάδες με τον γιάπη Πενθέα και την γαζοφορεμένη μούμια Τειρεσία μπερδεύτηκαν με τον μουσαμά Αγγελιοφόρο και την τουαλέτα κωστέτσος της Αγαύης κι έγινε το σώσε. Ο Διόνυσος όμως MAD MAX τόσωσε χάρις στον Ακη Σακελλαρίου που το υποστήριξε.

 

Και τώρα η γκρίνια. Πάντα φωνάζω , κι εγώ μ ακούω, πως εν αρχή ην ο Λόγος. Όλα γίνονται για την ουσία των αρχαίων κειμένων. Τα υπόλοιπα , γκλαμουράτοι συντελεστές, ακριβός εξοπλισμός, φίρμες κλπ. Πρέπει να υπηρετούν το Κείμενο.

Οι Ευριπίδης, Σοφοκλής και λοιποί ήτανε γνωστοί προ Στάνκογλου και θα ταξιδεύουν στον χρόνο και μετά Οστερμάγιερ. Γιατί τα έγραψαν ρε φίλε. Τι να πείς όταν παρακολουθείς μία παράσταση που το σώμα είναι στην ανατολή και το κείμενο , η εκφορά του λόγου , είναι στη δύση ?? πειράχτε τα , φέρτε τα πιο κοντά τα κείμενα , μην τα κάνετε μεταφυσικά κι αφύσικα ρε μάγκες.

 

Ο Ακης Σακελλαρίου – Διόνυσος απέδωσε σωστά την υπεροψία και την αλαζονεία ενός μυθικού θεού . Ενός θεού που κανοναρχεί πάθη ,αλκοόλ και ανομολόγητες εξαλοσύνες. Και πιο σκληρός να ήτανε θα πέρναγε ευχάριστα. Του στυλ θα τα κάνω όλα πουτάνα. Αφού τελικά τα έκανε.

 

Αυτοί οι νέο – γιάπηδες που τα ξέρουν όλα και τα αναλύουν όλα με το πληκτρολόγιο τους και έχουν ξερολίστικες βεβαιότητες. Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος – Πενθέας δηλαδή. Ο υπερφίαλος πάντα συντρίβεται από τους Θεούς. Ευκολάκι.  Η μεταμόρφωση -μεταμφίεση του σε Μαινάδα όμως μας έδειξε ότι έχει να δώσει υποκριτικά στο μέλλον . Ωριμάζεις όταν κόβεις γκάζια κι ανεβάζεις αδρεναλίνες.

 

Ακόμα και η διακωμώδηση του μάντη Τειρεσία που επέλεξε ο Ευριπίδης – έργο του είναι , τάπαμε – δεν δικαιολογεί αυτή την άθλια μούμια που έλαχε στην Ιωάννα Παππά. Ένα αλλοπαρμένο πράγμα να περιφέρεται και να στριγγίζει  επί σκηνής . Μας επεδείκνυε συχνά πυκνά και τ αχαμνά του για να ευθυμήσουμε. Μπα σε καλό σου. Τέτοιες φιγούρες βλέπεις συχνά στην πρωινή ζώνη κινουμένων σχεδίων του STAR και ιδίως στον SCOOBY DOO.  Από μένα είναι ΟΧΙ.

 

Η Κωνσταντίνα Τάκαλου – Αγαύη , μπήκε φουριόζα και μας παρουσίασε έναν ρόλο σε λούπα , σαν να έπαιζε ταυτόχρονα τον ίδιο ρόλο πολλές φορές. Ξέρω ακούγεται τρελλό αλλά υπερέπαιζε. Και να είχαμε φύγει δεν θα το είχε κατάλάβει. Ισως παίζει ακόμα και τώρα. Και το πάει για βροχή.

 Στον κο Δημήτρη Πετρόπουλο ανατέθηκε η διεκπεραίωση του Κάδμου.

  

Αξιζε τον κόπο τελικά ? να ακούς και να ξανακούς αυτά τα απίθανα, αθάνατα έργα είναι μόνο κέρδος και τέρψη. Όπως φιλότιμα προσπαθεί να τα αποδώσει κάποιος.

Και πιτόγυρα έχουμε καταναλώσει χιλιάδες αλλά δεν τα βαριόμαστε. Ακόμα και το ξεροψημένο ξυγκάκι έχει τη νοστιμιά  του.