ΑΝΔΡΟΜΑΧΗ σε σκηνοθεσία Μαρίας Πρωτόπαππα.

 

Παρακολουθήσαμε την παράσταση ΑΝΔΡΟΜΑΧΗ του ΕΥΡΙΠΙΔΗ στο ΑΡΧΑΊΟ Θέατρο Επιδαύρου στις 9 ΑΥΓΟΎΣΤΟΥ.

Από εμένα είναι ναι. Φυσιολογικό στο σύνολο. Επιμέρους φάλτσα βρήκαμε αλλά στο σύνολο , περνάει το πάσο. Ανετα.

Το κείμενο , μετά την δραματουργική επεξεργασία του, κυλούσε αβίαστα. Εμπεριείχε πολλά σχόλια, για τον αμοραλισμό και τη βία της εξουσίας , την πατριαρχία και την καταπίεση , τον επεκτατισμό, τον εξανδραποδισμό  και την ωμότητα του «σκοπού» αλλά χωρίς κορώνες που αναζητούν το χειροκρότημα.

Ζητήματα δυστυχώς στην πρώτη γραμμή της καθημερινότητας μας.  Α ρε ΕΥΡΙΠΊΔΑΡΕ τι όνειρο νάβλεπες!

Η σκηνοθεσία της Μαρίας Πρωτόπαππα είχε σπονδυλική στήλη. Αρχή , μέση και τέλος. Μία ολοκληρωμένη άποψη του δράματος. Αρέσει , δεν αρέσει είναι μια άλλη συζήτηση.

Η επιλογή ανδρών για τους γυναικείους πρωταγωνιστικούς ρόλους , κόλλησε αρμονικά  έως αρτεσιανά, έδωσε μια φρέσκια ορμή. Η άλλη όψη της οργής και του πάθους που όμως υπάρχει και καραδοκεί να εκραγεί.

Ανυπομονούσα να δώ Αργύρη Ξάφη στον ρόλο της Ανδρομάχης. Ημουν από παλιά υποψιασμένος όταν τον είχα απολαύσει στις Δούλες  (ΖΕΝΈ) του  Θεοδωρόπουλου στο θέατρο του Νέου Κόσμου.  Ωριμώτερος βέβαια και στακάτος , πολύ μακριά από το μελό , παρ όλο που ο ρόλος φραστικά τραβούσε κατακεί .Τον απόλαυσα κι αυτόν και το αναιδές τσουλούφι του που συμμετέχει, ναι συμμετέχει.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΙΑΤΑΣ.

Πολλοί ηθοποιοί χαρακτηρίζονται ως κατατερίστες. Μικρός το μπέρδευα με τους καρατέκα. Χτίζουν μία περσόνα που αρέσει και το πάνε τρένο σε όλη την καριέρα τους π.χ. Μπέζος. Αυτό κάνει καλά , προβλέψιμο, αυτό κάνει καλά. Το επιλέγουν οι ίδιοι ή το επιβάλλει το κοινό.  Αυτό είχε συμβεί και με τον Δημήτρη Πιατά. Αμφιλεγόμενο τυπάκι , καταχωρημένο στη λίστα των κωμικών. ΩΣΠΟΥ με άφησε κολώνα , όταν τον είδα 1998 στο θέατρο Πολύτεχνο στην παράσταση LA NONNA (ROBERTO COSSA) σε σκηνοθεσία Βασίλη Νικολαίδη.

Είναι χάρισμα να μιλάς με τις σιωπές σου. Εκεί κερδίζει ο Πιατάς. Πέρα από την πληθωρική εκφορά του λόγου , μιλά με το σώμα του και τη σιωπή του. Όλα αυτά που θα ήθελες να πείς κι εσύ. Επικοινωνεί εγκεφαλικά με το κοινό. Α γειά σου, αυτό θάλεγα κι εγώ. Αυτός ο ταπεινός μαγκάκος , ξεδιπλώνει μια ψυχάρα , τόσο άνετα, σαν μπαντιέρα στο κοίλον της Επιδαύρου.

Ο Τάσος Λέκκας , στον ρόλο της Ερμιόνης ήταν πραγματικά καλός. Το μείγμα συναισθημάτων που νοιώθει μια γυναίκα όταν βιώνει την απόρριψη – υποπτεύομαι – ότι είναι complicated. O Λέκκας με τη βοήθεια της Μαρίας , το φώτισε πλούσια. Τα νεύρα των ευαίσθητων ημερών έκαστου μήνα , συγγνώμη κιόλας.

Κάθε παράσταση έχει και τα φάουλ της , κι εγώ είμαι εδώ να γκρινιάξω ως επαίων από την καρδιτσομαγούλα.

1)     Μου γυρίζει το μάτι να βλέπω Γιάννη Νταλιάνη να έχει πάρει εργολαβία Μενέλαο ή Αγαμέμνονα σε πολλές τραγωδίες και να περιφέρεται στη σκηνή φορώντας μιλιτέρ άουτφιτ με παράσημα ! προσποιούμενος –ανεπιτυχώς – τον στρατόκαυλο. Σαν ξυνισμένο ΦΑΓΕ.

2)     Το ξανάγραψα αναγνώστες μου! Φέτος τη γλυτώσαμε από βιολοντσέλα και Φώτη Σιώτα . Πέσαμε δυστυχώς στα νύχια των χορογράφων. Αυτός ο ΧΟΡΟΣ φτιάχτηκε για να μας  Βασανίζει ???? Εριξα κάτι επάνω μου και βγήκα, στο ψιλικατζίδικο της γωνίας πάω , ρίχνω κι έναν ποντιακό Σέρα μέχρι να γίνει το φανάρι πράσινο.

 

ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ. Η σκηνοθεσία ΔΕΝ είναι κολεκτίβα. Όταν σε παρασύρει ο ενθουσιασμός των συνεργατών σου, το πράγμα γίνεται κουρελού. Μία είναι η καπετάνισα.  Ρώτα τον Ξάφη που το 2022 σκηνοθέτησε ΑΙΑΝΤΑ στην Επίδαυρο. Ο καθένας έκανε ότι ήθελε, και το αποτέλεσμα γιουσουρούμ.

 

Να τη δείτε την παράσταση , αξίζει πραγματικά. Πολλή δουλειά έχει ρίξει η Πρωτόπαππα και φαίνεται πως θα δούμε κι άλλα καλά από τα χεράκια της.

 

ΥΓ. στο τέλος της παράστασης οι ηθοποιοί απόθεσαν στο δάπεδο της ορχήστρας μία μικρή παλεστινιακή σημαία. Χωρίς κραυγές και μπαντανιλίκια.

Σιωπηλά και ταπεινά , δήλωσαν. Το υφος και της ηθος .