Πολύ περίπτωση αδερφέ μου αυτοί οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Όλη μέρα καθοσαντε κι ελιαζαν τα αχαμνα τους. Που και που πετάγονταν ένας αρχαίος ημών πρόγονος και αμολαγε την παρόλα του για να ταλαιπωρουμαστε εμείς οι νεοέλληνες.
Πενία τέχνας κατεργάζεται. Άντε να το μεταφράσεις με τόσες κοπάνες στα Αρχαία. Μια πρώτη εξήγηση που δένει ωραία είναι : δε γαμας που δε γαμας. Δεν πας για ψάρεμα??
Κάτι τα μνημόνια, κάτι η έλλειψη διάθεσης , βρέθηκα ένα φεγγάρι με ολίγη από εργασία και άφθονη πλήξη. Έπρεπε να αντιδρασω στο σπιράλ της θλίψης που με ρουφούσε ακατάπαυστα. Το σεμινάριο ήταν μία Λύσις.
MONUMENTS B.C. CONSTRUCTION METHODS. Διεθνές αγγλόφωνο σεμινάριο στο Πολυτεχνείο. Μεταπτυχιακοί φοιτητες , προγράμματα Erasmus ,κι άλλα συναφή . Απορώ βέβαια πως με πήραν με 6,5 βαθμό πτυχίου και σ αυτή την ηλικία. Έκανε δουλίτσα το Proficiency μάλλον των φροντιστηρίων Δελαβινια Πειραιώς.
Πρώτη μέρα στο σχολείο με τα χέρια στις τσέπες κι ανάμεσα σε παιδιά που ανετα θα ήταν παιδιά μου. Είχα φροντίσει να ξυριστω κόντρα και να ντυθώ τσολι μπας και περάσω απαρατήρητος και μάλλον τα καταφερα. Mind the gap.
Mας μοίρασαν κι ένα ντοσιέ με αυτοκόλλητα διεθνών πανεπιστημίων , μπόλικη χαρτουρα, κονκάρδες και μολύβια. 4 βδομάδες Χ 5 μέρες Χ 2 μαθήματα των 45 λεπτών. Γάμησε τα. Δε με βλέπω αλλά θα δείξει.
Πάμε αμφιθέατρο παιδιά . Πολύ σουξέ το σεμινάριο, γεμάτο . Βλέπω μια ανοιχτωσια κάπου , κατεβαίνω από την αριστερή σκάλα και κάθομαι δίπλα σε μια Κινεζουλα. Στα αριστερά μου 4 Κινεζουλες ντυμένες όχι όμοια αλλά ομοιόμορφα. Στην αντίθετη άκρη από εμένα μια μάλλον μεγαλύτερη που ηγείτο και κουμανταριζε το γκρουπ. Τώρα πώς μπορείς να διακρίνεις ηλικία στους Κινέζους είναι το θέμα του επόμενου σεμιναρίου.
Ξεκινάει το μπουρου μπουρου, πολεμάω με την υπνηλία μου , με μαστιγώνουν ακαρδα PowerPoint. Οι Κινεζουλες γράφουν τη μάνα τους και τον πατέρα τους , ακόμα και τις παύσεις. Κρυφό κοιτάζω αλλά δεν καταλαβαίνω Χριστό. Το καπάκι του ντοσιέ είναι ορθανοιχτο και διαβάζω NAN COL LEE. Ποιο είναι το μικρό ποιο το επίθετο elementary Watson.
Κάποια στιγμή εντελώς τεμπέλικα άνοιξα τα χέρια μου μπας και συνέλθω. Ο αριστερός μου ώμος άγγιξε την ΝΑΝ κι αντέδρασε σαν να την πυροβόλησαν .Τρόμαξα. Excuse me , pardon χαμογελάει συγκρατημένα χαμηλοβλεπουσα , επεισόδιο λήξαν.
Την επόμενη μέρα περίμενα να κάτσουν και τσουπ πάλι δίπλα της . Βρήκα παιχνίδι ν ασχοληθώ. Μ έτρωγε ο κωλος μου να δω πάλι αυτόν τον χαριτωμένο πυροβολισμό. Ανοίγω τα χέρια πάλι κι ο αριστερός μου ώμος αγγίζει γεμάτα τον δικό της . Σκύβει το κεφάλι και δεν αντιδρά. Δεν κάνω πίσω. Μένω άγαλμα . Οι ώμοι μας σε συνεχή επαφή. Γράφει ακατάπαυστα. Εγώ στουρνάρι , στήλη άλατος. Μέχρι να τελειώσει το 45λεπτο έχω πάθει αγκύλωση , δεν νιώθω την αριστερή πλευρά μου. Μετά το διάλειμμα επανέρχομαι αλλά τα σύνορα πλέον ορίζονται από ένα παλτό που σαφέστατα βάζει όρια. Απογοητεύομαι αλλά δεν φεύγω. Στη λήξη πάντα η ομαδαρχισα μαζεύει το γκρουπ και συντεταγμένα αναχωρούν. Πρεπει να πιάσω κονέ με την Γκεστάπο.
Αλήθεια τι κάνω ? Κοτζαμ μαντραχαλος , κοντά στα όρια να γίνω παππούς και περιμένω να περάσουν οι ώρες για να τρέξω ν αγγίξω μια άγνωστη Κινεζουλα ? ΝΑΝ ? Ακόμα δε με μάζεψε ο μπογιας??
Σήμερα πήγα αποφασισμένος να κάνω μαλακια. Να εκτεθω ανεπανόρθωτα και να τα μαζεύω . Στα μισά της πρώτης ώρας άπλωσα τη χερουκλα μου πίσω από την πλάτη της NAN. Αφέθηκε με τον πλέον πουπουλένιο τρόπο Απολάμβανα μια κρυστάλλινη πλατουλα και το κασμίρι που μεσολαβούσε ανάμεσα μας δεν ήταν ικανό να βάλει φίλτρο. Σαν να είχα μπει σε φορτιστή και ρουφούσα γλυκειά ενέργεια. Ενοιωθα ότι λάμπω και κρυβομουν να μην γίνω αντιληπτός από τον EXCEL στο έδρανο. Προς το τέλος του 45 λεπτού μια κίνηση της , έδωσε το σήμα αναδίπλωσης. Στο διάλειμμα η Γκεστάπο τις μάζεψε για πιπι μάλλον και κολατσιό. Στη δεύτερη ώρα εγώ πάλι στη θέση μου και το ίδιο σκηνικό copy paste. Λήξη της ημέρας , βλέμμα όλα αυτά λεφτά και goodbye αυτή , tomorrow εγώ.
Πήγα στο ουζερί Λέσβος στη Μπενάκη. Καραφακι ούζο και μεζέ . Κι άλλο καραφακι ,μεζέ γιοκ. Προσπαθώ να βάλω τη σκέψη μου σε τάξη , τι μου συμβαίνει , δεν έφαγα ξύλο μικρός ?? Τελείωσα εξατάξιο γυμνάσιο αρρένων. Έχω ξεροσταλιαξει ώρες ατελείωτες έξω από γυμνάσια θηλέων για να τις δω να βγαίνουν με ποδιές. Έχω λιώσει σε διαδρομους φροντιστηρίων για δήθεν τυχαίες συναντήσεις. Για μένα ήταν πάντα το αντικείμενο του πόθου. Το υποκείμενο, το προκείμενο ,το παρακείμενο. Ήξερα πάντα τι θέλω. Σεξ. Γυναίκες φίλες δεν είχα ποτέ. Είχα προσπαθήσει , αλλά όταν κατά λάθος κοιτάξεις το μπούστο της φίλης σου, όταν κολλήσεις στο πανακι που καλύπτει το ποπουδακι της φίλης σου στην παραλία, για ποια φιλία μου μιλάς ?? Ανομολογητοι πόθοι.
Τι κάνω τώρα εγώ ? Τι κάνεις ρε μαλακα ? Τόσο μιζερη κατάντησε η ζωή μου που προσπαθώ να κρατηθώ από ένα χάδι σε μια άγνωστη μικρή ? Κι όμως μου έχει γίνει ναρκωτικό. Κάθε βράδυ λέω πως φτάνει πια ο αυτό εξευτελισμός μου, δεν θα ξαναπαω και το πρωί τρέχω σαν πρεζακι για τη δόση που θα με κρατήσει στη Ζωή. Όπου να το πω θα πέσει φατουρο βροχή. Είμαι πολύ ξεφτίλας.
Σήμερα η ΝΑΝ άφησε σχεδόν μπροστά μου το κινητό της με οθόνη ανοιχτή και 2 κινεζακια μπροστά. Έψαξα κι εγώ στο δικό μου και βρήκα το Μητσαρα όταν παρουσιάστηκε στα Τεθωρακισμενα στον Αυλώνα. Δάγκωσε πολύ τα χείλη της για να μην πλανταξει στα γέλια. Βρήκα και μια φωτό της Ναυσικάς από την ορκομωσία του πτυχίου με ανθοδέσμη. Φώτισε με επιδοκιμασία. Κατάλαβα ότι όλο αυτό το σκηνικό ήθελε να μου πει πως πρέπει να σοβαρευτούμε. Δύο κόσμοι χωριστά. Έβαλα μαύρα πανιά κι έπεσα στα βράχια. Έστρεψε το σώμα της προς τις φίλες της δείχνοντας μου περισσότερη πλάτη και με το δεξί της χεράκι με ακούμπησε απαλα στο γόνατο. Ανάσταση , βεγγαλικά και ροκανες.
Με όλα τα φαναρια πράσινα , γλυστρησα το αριστερό μου χέρι στο ύψος της μέσης και διέσχισα το σύνορο της μπλουζας . Δέρμα. Έμεινα ακίνητος, τα μάτια μου χάντρες χωρίς εικόνες. Είχα κουμπώσει σε μια βάση δεδομένων και ρουφούσα βουνά, θάλασσες, εικόνες , μυρωδιές άλλων πολιτισμών. Πετούσα πάνω από πόλεις , ποτάμια και διέτρεχα το Σινικό Τείχος. Ανωμαλη προσγείωση. Ο γαμημενος ο PowerPoint!!!
Το βράδυ στο σπίτι θέλω να ξαπλώνω στα σκοτεινά και να σκέφτομαι τη ΝΑΝ. Τη σκέφτομαι ερωτικά , όχι σεξουαλικά. Φαντάζομαι πως καθόμαστε αγκαλιά γυμνοί με τα μάτια κλειστά για αιώνες. Ούτε στιγμή δεν ανέχομαι τη σκέψη ότι μπαίνω μέσα της και τη λερώνω με γενετήσια υγρά. Την ποθώ με όλα μου τα κύτταρα. Την θέλω καταδικια μου . Στην αγκαλιά μου , στον μάρσιπο μου. Ανησυχώ λίγο όταν την σκέφτομαι και δεν έχω στύση. Μήπως δεν μπορώ πια ??
Βδομάδα τρίτη , μέρα Τετάρτη. Άργησα να φτάσω , το μάθημα είχε αρχίσει , καποιος χλιμιντζουρας είχε πιάσει τη θέση μου. Η ΝΑΝ με είδε όταν κατέβαινα τη σκάλα . Κάθισα σε ένα σκαλί ως το διάλειμμα. Κοιταζομασταν συνεχώς. Τα βλέφαρα μιλάνε ?? Μιλάνε.
Όταν βαρεσε διάλειμμα, βγήκαν ολοι έξω , εκείνη προφασίστηκε μάλλον κάτι και έκανε πως γράφει πυρετωδώς. Κάθησα δίπλα της -επιτελους- και έπιασα να ξεφυλιζω χαρτιά γενικά. Έσκυψα λίγο μπροστά κρατώντας ένα ντοσιέ στο δεξί χέρι. Άφησα το αριστερό χέρι να κρεμάσει στο κενό άναμεσα μας και την επιασα στη γάμπα. Το χέρι μου έκαιγε , κανένα ύφασμα δεν ήταν εμπόδιο , ενοιωθα τα κύτταρα της ένα - ένα βελόνες να με κομματιάζουν. Χαϊδευα την αγία γάμπα, σφιχτά, μαλακα , τρυφερά , σκληρά , έρωτας σε δέκα τετραγωνικά εκατοστά, παράνοια. Πάλι δεν είχα στύση.
Μπήκαμε στην τελευταία βδομάδα. 5 μέρες Χ 2 μαθήματα των 45 λεπτών μας κάνουν 450 ολόκληρα λεπτά! Είχαμε ξεσαλωσει. Προσπαθούσαμε να εφευρισκουμε τρόπους να αγγιχτουμε. Το σουξέ μας ήταν χαρτί στο πάτωμα. Σκυβαμε μαζί και τα αυτιά μας ακουμπισμένα ταξίδευαν για 5 δευτερόλεπτα καλύπτοντας 20 γεμάτα εκατοστά. Στο ανέβασμα έκλεβα κι ακουμπουσα τα χείλη μου στο μάγουλο της. Το αριστερό μου χέρι είχε πλέον αυτονομηθεί. Τρύπωνε σε τσέπες, κάτω από γιακαδες , μπλέκονταν σε ζώνες. Την τελευταία μέρα , μόλις κάθησε διπλα μου , πριν την έναρξη , άφησε πάνω στο έδρανο μια φωτοκοπια ενός boarding pass. Κυριακή 09:30 πτηση για Shanghai. Το αριστερό μου χέρι αιχμαλώτισε το δικό της και το κράτησε μέχρι να έρθουν οι καθαρίστριες στην αίθουσα.
Αύριο είναι η μέρα. Κανένας δεν πιστεύει στις μεγάλες ανατροπές. Όλοι υπηρετούμε εκοντες, ακοντες τις επιλογές μας. Κι όποιος δεν το κάνει είναι δειλός. Είναι όμως και στην αισιοδοξία της ζωής μια κρυμμένη ανατροπή που συνήθως δεν έρχεται. Μόνο στο σινεμά.
Έχω στηθεί έξω από τον έλεγχο διαβατηρίων, μέχρι εκεί μου επιτρέπεται. Μπροστά η Γκεστάπο και πίσω οι τσουπρες. Μόλις με βλέπουν οι υπόλοιπες , χαμογελούν και με ένα ελαφρύ σκύψιμο του κεφαλιού, μάλλον δικός τους χαιρετισμός, απομακρύνονται. Σίγουρα δεν τους είχε πει κάτι. Σίγουρα τα είχαν καταλάβει όλα γιατί Κινέζες ,Κινέζες αλλά κατά βάθος γυναίκες.
Στέκεται μπροστά μου, ψηλουλα για Κινέζα, τα μάτια μας στην ίδια ευθεία. Δεν αγκαλιαζομαστε, δεν φιλιομαστε. Σηκώνω το αριστερό μου χέρι και κολλάει την δεξιά της παλάμη . Κλείνουμε τα μάτια κι ανταλλάσσουμε δεδομένα . Σε ένα λεπτό της περνάω όσο περισσότερο Γιώργο μπορώ κι εκείνη με πλημμυρίζει με ΝΑΝ. Τελευταία φόρτιση.
Ξεκολλάμε, θέλουμε να κάνουμε μισο βήμα μπροστά , μετέωροι , κάνουμε ένα βήμα πίσω , στρίβει κι απομακρύνεται. Αφήνοντας το διαβατήριο στο γκισέ, σχεδιάζει μια καρδιά στον αέρα και την σπρώχνει κατά με. Την αρπάζω με το αριστερό μου χέρι από τους αιθέρες και την κολλάω στο μέρος της καρδιάς. Με μια πολύ μαλακισμενη κίνηση ,όπως αυτοί που λένε χαίρε Καίσαρ οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν. Η τελευταία εικόνα που θα έχει από μένα είναι του μαλακα.Μπραβο μου .
Χάνεται στον αερολιμένα. Ο Spielberg είχε ρεπό σήμερα , ουδέν απρόοπτο.
Επιστρέφω στο πάρκινγκ του αεροδρομίου. Ξεκλειδωνω με το κοντρόλ και πάω από τη δεξιά ?? πλευρά. Ώπα ρε μεγάλε Αγγλία γίναμε ? Ανοίγω την πόρτα με το δεξί , βάζω το αριστερό χέρι πάνω στο σασί και την ξανακλεινω με δύναμη. Ω να σου γαμησω ! Πέθανα στον πόνο , δάκρυσα αλλά κιχ. Ξέρω , αν είχε σπάσει θα χόρευα πυριχειο. Άρχισε ήδη να μελανιαζει όλη η παλάμη.
Ξέρω θα γιανει. Σιγά σιγά θα γιανει. Το αριστερό μου χέρι όμως θα είναι πλέον βουβό. Έζησε το μερίδιο ζωής που του αναλογεί. Ευτυχώς..
Υ.Γ.1. Τι είναι ευτυχία…
“Έπρεπε να γεράσω, αγόρι μου, για να μάθω τι είναι ευτυχία. Τελικά ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια, δύο χέρια… Αυτά που θα σε αγκαλιάσουν, θα σε κρατήσουν, θα σε κοιμήσουν, θα σε περιποιηθούν, θα σου μαγειρέψουν, θα σε χαιδέψουν και στο τέλος θα σου κλείσουν τα μάτια. Τα πολλά χέρια απλά σε κατσιάζουν… Χάσιμο χρόνου. Θα το δείς κι εσύ όσο μεγαλώνεις…
Θανάσης Βέγγος
Υ.Γ.2 . DIEGO ARMANDO MARADONA
Το χέρι του Θεού.
