Είδαμε την
παράσταση στο Αρχαίο Θέατρο ΕΠΙΔΑΎΡΟΥ στις 27 Ιουνίου σε σκηνοθεσία ULRICH RASCHE.
Eεπ -ωωπ ! νάμαι κι εγώ , ο μέσος θεατής καλέ. Στη φετινή
πρεμιέρα λοιπόν εν μέσω καύσωνος. Με το
πρώτο σοκ ante portas.
Ο χώρος της ορχήστρας
, η κεντρική σκηνή δηλαδή, ήταν πλήρως
καλυμμένη με μία στρογγυλή πλατφόρμα. Τρείς ομόκεντροι κύκλοι που κατά τη διάρκεια
της παράστασης συνεχώς περιστρέφονταν αργά.
Στάση πρώτη.
Άλλη μία φορά θυμάμαι να μην βλέπω καθόλου ορχήστρα στην παράσταση του Κάστορφ όπου ηταν σκεπασμένη με πλαστικά μπουκάλια και
ανακυκλώσιμα προιόντα. Νοιώθω άβολα όταν δεν αγγίζει το βλέμμα μου ορχήστρα , δεν ξέρω γιατί. Σαν να με βγάζεις από το
φορτιστή μου.
Ωπα. Μπορούμε
να δεχτούμε ότι ο δημιουργός μπορεί να κάνει ότι κατεβάσει η γκλάβα του. Όπως να
δεχτούμε ότι δεν υπάρχουν διατηρητέα σπίτια και τα γκρεμίζεις συθέμελα και
χτίζεις ότι γουστάρεις. Χωρίς πανανθρώπινες
αξίες και σταθερές όλα είναι πιο βατά.
Εκτός εάν οι δεσμεύσεις είναι προκλητικές και ιντριγκαδόρικες οπότε καλείσαι να δοκιμαστείς σε αυτό. Μόνιμος καυγάς
μου με φίλους που μάλλον ξέρουν περισσότερα. Εγώ λέω πως ο σκηνοθέτης γούσταρε
να κάνει την συνήθη καύλα του και την έκανε κι εδώ. Εμαθα από ειδικούς ότι το
έχει ξανακάνει το περιστρεφόμενο κόλπο.
Δύο
πανύψηλοι πύργοι φωτισμού στην κορυφή της πίστας . Οκ. Δουλειά της Εθνικής μας
φωτίστριας Ελευθερίας Ντεκώ. Εκλεισε και
το ALLOU FUN PARK και βρίσκεις τέτοια κοψοχρονιά. Ευστοχα
παρατήρησε διαδικτυακή φίλη, πολύ instagramiko κι έτσι.
Πίσω από την
σκηνή ,πάνω σε βάθρο ψηλό, ζωντανή ορχήστρα. Η οποία έπαιζε ακατάπαυστα σε όλη
τη διάρκεια της παράστασης . Επιβλητικό στην αρχή αλλά πρωιούσης της πλοκής
αποπροσανατολιστικό , γιατί κάλυπτε τον λόγο. Εκνευριστικό εν κατακλείδι. Βάλε Φώτη Σιώτα που είναι της μοδός νάχεις ήσυχο το κεφάλι σου!
Ενδυματολογικά
πενιχρό, όλα μαύρα . Σκυφτά με καταχνιά. Με αποκορύφωμα οι 2 πρωταγωνιστές να
φορέσουν μπουρνούζια !!! για να καλύψουν τα κομπινεζόν τα νεκρικά υποτίθεται. Η άνεση που λέγαμε παραπάνω. Μπουρνούζια. Χωρίς
HAVAYANAS όμως.
Σκηνογραφικά
τάπαμε. Ο σκηνογράφος -σκηνοθέτης , στρογγυλή πίστα και τέλος , δεν είμαστε για
έξοδα τώρα, κλείσανε και τα στενά του
Ορμούζ. Αλίμονο στους ηθοποιούς που
περπατάγανε συνέχεια κόντρα στις περιστροφές.
Πιθανές ερμηνείες
γιατί περπατούσαν συνεχώς αντίθετα στην πορεία των κύκλων. ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ . 1)
όποιος πάει κόντρα στον ρού της Ιστορίας- επιθυμίες των Θεών - το τρώει το κεφαλάκι του 2) η ζωή είναι μία αέναη ταλαιπωρία που οδηγεί στην λύτρωση του
θανάτου , Αλμπέρ Καμύ speaking 3) ότι του φανεί του λωλοστεφανή 4) Κι αυτό
σωστό είναι.
Στην ουσία
τώρα. Διαβάζω στο πρόγραμμα που διανεμήθηκε : “ για τις ανάγκες της δραματουργίας
της παράστασης έχει απαλειφθεί ο ρόλος της Ισμήνης”.
Τώρα που το
λές , τι διάβολο χρειάζεται η Ισμήνη ? Αμ ο Τειρεσίας ? ας έστελνε ένα email με τους χρησμούς της ημέρας.
Είδαμε λοιπόν.
Έναν Κρέοντα
, ανθρωπάκι δειλό, μονίμως σκυμμένο και μεμψίμοιρο. Μου θύμισε μάλλον Δήμο Σταρένιο παρά αλαζόνα ηγεμόνα που αψηφά τους
πάντες. Δεν γέμισε τη σκηνή με παντοδυναμία και υπερφίαλη τρέλλα. Ο Γιώργος Γάλλος
υπηρέτησε με συνέπεια τις οδηγίες που δέχτηκε φρονώ.
Η κυρία Κόρα
Καρβούνη απείχε πολύ από την ανέμελη παρθένα βασιλοπούλα που η Μοίρα την
ενηλικίωσε με βία για να σταθεί θεματοφύλακας των Ηθών. Η εμπειρία της μας έδωσε
μία τσαούσα γλωσσοκοπάνα Αντιγόνη . Από μένα είναι όχι. Χωρίς παστινάκι.
Ο Δημήτρης
Καπουράνης – Αίμων , φίλος φανατικός της λεύκανσης οδόντων, για έφηβος πρωταθλητής
playstation μου φάνηκε , παρά
για διάδοχος του θρόνου της Θήβας που θέλει και ….γάμο . Δίπλα στην
τσαμπουκωμένη και σιτεμένη Αντιγόνη χανόταν ο βασιλάκης καίλας.
Ο Θάνος
Τοκάκης -Φύλακας ζορίστηκε πολύ να προσποιείται εγκεφαλικό χωρίς να κινδυνέψει
να πάθει στ αλήθεια το παιδί.
ΓΕΝΙΚΑ γιατί
έπρεπε η εκφορά του λόγου να είναι αργή και συλλαβιστή με μεγάλες παύσεις ? Κυριολεκτικά
μας πυροβολούσαν με λέξεις. Ευτυχώς δεν πάθαμε και τίποτα.
Μόνο η βετεράνος
Φιλαρέτη Κομνηνού -Τειρεσίας, αυτοσκηνοθετήθηκε και πήραμε γεύση κανονικότητας.
Αν υποψιαστώ ότι τον γείωσε …….
ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ.
Είναι θεμιτή η κάθε προσπάθεια διαφορετικής ανάγνωσης των αρχαίων κειμένων . Η
διάθεση αναζήτησης άλλης οπτικής. Αυτά τα κείμενα όχι τυχαία ταξιδεύουν στους αιώνες.
Είναι επικίνδυνο
όμως το ΥΠΕΡ εγώ σου να αδιαφορεί για την ουσία τους. Αγαπητέ ULRICH. Το εικαστικό δεν θα είναι ποτέ
υπεράνω του δραματουργικού. Γκέγκε
??
Εμείς θα
συνεχίσουμε να γεμίζουμε τα θέατρα. Και τα παιδιά μας. Και τα παιδιά των
παιδιών μας και …….
Είναι αυτό
το αλλούτερο DNA μας, που τις νύχτες μας ψιθυρίζει : “ Ερως ανίκατε
μάχαν , ος εν κτήμασι πίπτεις , ος εν μαλακαίς παρειαίς νεάνιδος ενυχεύεις…”.
Μακριά
νυχτωμένος φίλε, μακριά.
