Ποτέ δεν είναι στην ώρα του. Εμείς όμως συνεπείς στο ραντεβού μας. Οσοι απομείναμε τουλάχιστον. Στο καφενείο του Μάρκου, κάτω απ το γέρικο πλατάνι. Χειμώνα καλοκαίρι κοιτάμε κάτω, μέσα στο ρέμα μετά τη μεγάλη στροφή. Η μόνη επαφή μας με τον έξω κόσμο. Το λεωφορείο των 9 και 10.
Δεν περιμένουμε και κάτι, δεν περιμένουμε και κάποιον . Μαρσάρει παίρνοντας τη στροφή της μικρής πλατείας. Σταματάει έξω απ το κλειστό κοινοτικό γραφείο, ξεπεζεύει ο οδηγός αμίλητος, κι ανοίγει τα εντόσθια του αμαξώματος. Αμολάει καταγής δέματα και χαρτοκιβώτια, βάζει μπρός και γίνεται καπνός. Αυριο πάλι.
Είναι της μόδας πιά οι ψηφιακοί νομάδες. Αυτό θα κάνω. Θα φύγω. Θα δουλεύω διαδικτυακά. Δεν με κρατά κάτι άλλωστε στην βρωμοπόλη. Μια ξεχασμένη κληρονομιά απ τον παππού της μάνας μου είναι κάποια λύσις. Για να λέμε κι αλήθειες , δεν ξέρω αν θα μπορούσα να σταθώ οικονομικά αν δεν εισέπραττα τα ενοίκια 2 καταστημάτων που προνοητικά είχε αγοράσει ο μπαμπάς , Θεός σχωρέστον.
Ο κύριος Αρίστος , δικηγόρος Καρπενησίου, είχε την ευγενή καλοσύνη να με συνοδεύσει στο χωριό και να τακτοποιήσει όλα τα διαδικαστικά . Με το αζημίωτο φυσικά.
Ζωή στο χωριό λοιπόν, μακριά απ όλους σας και όλα σας. Μακρόσυρτοι περίπατοι στο δάσος και φαγάκι απλοικό , ότι μπορούσα να σκαρώσω στο πετρογκάζ. Ατέρμονες συνομιλίες με μένα, που ευτυχώς κατέληγαν σε πλήρη συμφωνία. Καλά τα κάναμε Γιωργάκο. Καλώς καμωμένα όλα.
Μόνοι μας ερχόμαστε στον κόσμο τούτο και μόνοι μας φεύγουμε, εις τόπον χλοερόν , τόπον αναψύξεως –κάπου τόχα διαβάσει και μου φάνηκε πομπώδες.
Η μοναξιά να ξέρεις δεν είναι πάντα κακή, ίσα ίσα που μπορεί να λειτουργήσει και καθαρτικά. Η φιλοσοφία και η αναζήτηση είναι έργα ανθρώπων , σαν και σένα και μένα.
Το πλίνθινο σπιτάκι της κυρά Μαρουσώς στέκει καταμεσίς τού χωριού και η καμινάδα που καπνίζει χειμώνα καλοκαίρι , είναι ο φάρος μου. Οποτε έχω χαθεί στο δάσος , με καθοδηγεί πίσω. Περνώντας απ έξω , πάντα με το βλέμμα την αναζητώ , να πούμε μια καλημέρα , ν ακούσω τη φωνή μου .
Εκστομίζω μια σοροπιαστή μακρόσυρτη καλημέρα ,όπως τα κορίτσα στα πρωινάδικα, την κοντρολάρει με το στήθος, κι όσο η καλημέρα μου αιωρείται, μου χώνει στον κόρφο μια σακκούλα με φασολάκια τσαουλιά παρακαλώ. Με σουτ βολέ μου αντιγυρίζει μία ακατάληπτη καλημέρα ? και χάνεται. Αυτές οι οικειότητες με τρελλαίνουν.
Χαρχαλεύω στο συρτάρι της κουζίνας για το σωστό μαχαίρι γιατί ως γνωστόν τα εργαλεία κάνουν τον Μπόμπ τον μάστορα. Θυμάμαι τη μακαρίτισσα τη μανούλα μου πως τόκανε. Κρατάς το φασολάκι μέσα στην παλάμη εγκλωβισμένο με τα δάκτυλα. Κόβεις το κοτσανάκι και ξυρίζεις χειρουργικά τη ραφή πέρα ως πέρα. Το γυρίζεις μες στην παλάμη και το ίδιο απ την άλλη πλευρά. Αμα είναι μακρύ το κόβεις και στη μέση για νάναι βραστερό. Κρεμμύδι τσιγαριαστό, φρέσκια ντομάτα και κάνα δυό πατάτες για να φτουρίσει.
Κάπου στον κάμπο θα βρέχει , μύρισε φρέσκο χώμα.
Τυράκι καλαθάκι, ψωμί προζυμένιο , τσίπουρο και άντε γειά.
ΜΙΑ ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ.
Σκέφτομαι πως ζούμε σε δύο παράλληλους κόσμους ταυτόχρονα. Στον πρώτο απολαμβάνουμε αυτά που έχουμε κι αυτά που κατακτήσαμε. Στον δεύτερο αγωνιζόμαστε για να κατακτήσουμε τους πόθους μας , αυτά που θέλουμε πιότερο.
Βάλε μία χρονοζυγαριά και πες μου σε ποιόν σπαταλάς περισσότερο χρόνο.
Ναι αγάπη μου, την περισσότερη ζωή μας ξοδεύουμε για να αποκτήσουμε αυτά που δεν έχουμε αλλά ποθούμε. Χωρίς συνήθως να τα πολυκαταφέρνουμε.
Κοντολογίς ζούμε ΜΙΑ ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ . Αμελούμε να απολαύσουμε τα έχοντα και σπαταλιόμαστε στο κυνήγι του κάτι άλλου που φαντάζει τόοοοσο σημαντικό στα μάτια μας.
Αναζητούμε περισσότερα χρήματα, μεγαλύτερο σπίτι , κι εξοχικό, γρηγορότερο αμάξι, εισόδημα χωρίς δουλειά, τη γυναίκα του άλλου, φήμη, δόξα , αξιώματα κι ΑΕΚΤΖΗΔΕΣ πρωταθλήματα. Κι ο χρόνος περνά. Ξυπνάς 50 κι έχεις κενά μνήμης σα να μην έζησες κάποιες δεκαετίες.
Ο αντίλογος σε όλα αυτά είναι το ανικανοποίητο του Ανθρώπου. Εάν ο Χριστόφορος Κολόμβος φερ ειπείν , είχε αράξει στην αγκαλιά της βασίλισσας Ισαβέλας, Αμερική γιόκ. Εάν ο Νεύτων είχε φάει το μήλο που έπεσε από τη μηλιά, ακόμα θα κυνηγούσε την Εύα στα χωράφια και αντίο βαρύτητα.
Όλα είναι σχετικά (όχι δικό μου , το δανείζομαι). Πιστεύω όμως πως καταλαβαίνομαστε. Πόση άραγε ματαιότητα κρύβει πολλές φορές το κάτι παραπάνω ? με πολλά ερωτηματικά.
Εχω στρώσει 2 χράμια πολύχρωμα που βρήκα στην κασέλα , πάνω σ ένα ξύλινο κρεβάτι στο χαγιάτι. Οι κλειδώσεις μου ακόμα διαφωνούν αλλά η θέα προς το διάσελο των Αγράφων με απορροφά. Το πέρα δώθε του ήλιου μαρτυρά πως ο χρόνος προχωρά και οι εποχές μπλέκονται σε γαιτανάκι.
Μπορείς να ζήσεις χωρίς τους ανθρώπους? Ποιός θα σου δώσει χαρά , πίκρα, κατανόηση και ηδονή ? τα χρειάζεσαι όμως ολ αυτά ?
Εχω πάρει απλόχερα, έχω δώσει περίσσεια. Πάτσι είμαστε.
Καθρέφτη το σπίτι δεν είχε. Όχι πως μ ένοιαξε. Γυαλίζομαι , όποτε βρεθεί στο δρόμο μου, στην τριστίλα, στην τεχνητή λιμνούλα που κάποτε οι κυράδες και τα δουλικά, έπλεναν φλοκάτες και στρωσίδια. Καταρράκτης δεν υπάρχει πιά και το νερό στέκει ατάραχο. Γυαλίζομαι .συγγνώμη κύριε , ποιός είστε??
Βλέπω πολλούς νοματαίους να στριμώχνονται φωνασκούντες. Ένας έφηβος με κρυμμένο τον Οδηγητή στη σάκα και τις πρώτες ερωτικές συντριβές. Ενας φοιτητάκος στ αμφιθέατρα με φωνή στεντόρεια . NO passaran. Ενας ναύτης εξοδούχος που τρέχει στο amore. Ενας πετυχημένος -κονομημένος μηχανικός , ΠΑΣΟΚ ωραία χρόνια. Ενας πατέρας που κυνηγάει μονίμως πιτσιρίκια σε παιδότοπους. Ενας φοβισμένος πριν την κωλονοσκόπηση.
Με τη βίτσα μαστιγώνω το νερό. Εξω όλοι , όλοι όξω γαμώτο. Εγω που είμαι ? εγώ που είμαι ρεεεεεε ???
Αν αποτύχεις ως φιλόσοφος, μπορείς να διαπρέψεις κάλλιστα ως γραφικός. Και με λίγη προσπάθεια ακόμα , να κατακτήσεις τον τίτλο του επίχρυσου μαλάκα. Το υπέρτατο βάθρο παραμένει η ίδρυση ενός Ινστιτούτου.
Στις ασπρόμαυρες ταινίες γουέστερν του θεσσαλικού κάμπου πάντα έκοβαν το καρβέλι το ψωμί ανάποδα , από κάτω προς τα πάνω κι αναρωτιόμουν, δεν κόβονται ? Ε , κοντεύω να το μάθω. Με το στουμπιχτό κρεμμύδι δεν … και τις ζαρωμένες ελιές……
Ο ύπνος έρχεται γλυκός στο χαγιάτι. Πολλά υποσχομένος . Κουνούπια δεν έχουμε , που να βρούν αίμα να πιούν εδώ πάνω.
Αυριο θάναι μιά ωραία μέρα. Μια καινούργια μέρα.
ΒΙΝΙΑΝΗ ΑΓΡΑΦΩΝ 5 ΦΛΕΒΑΡΗ 1966 , ΩΡΑ 04:05.
Ήταν 5 Φεβρουαρίου του 1966, λίγο μετά τις 4 τα ξημερώματα, όταν ένας ισχυρότατος σεισμός 6,2 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ συγκλονίζει την Ευρυτανία, προκαλώντας τον θάνατο μιας γυναίκας, τον τραυματισμό δεκάδων ανθρώπων, καθώς και τεράστιες υλικές ζημιές. Το επίκεντρο του σεισμού στα στενά του Μέγδοβα, δεν αφήνει περιθώρια στους κατοίκους των γύρω χωριών. Η εγκατάλειψη είναι γεγονός…
