9 και 10.

 

 

Ποτέ δεν είναι στην ώρα του. Εμείς όμως συνεπείς στο ραντεβού μας. Οσοι απομείναμε τουλάχιστον. Στο καφενείο του Μάρκου, κάτω απ το γέρικο πλατάνι. Χειμώνα καλοκαίρι κοιτάμε κάτω,  μέσα  στο ρέμα μετά τη μεγάλη στροφή. Η μόνη επαφή μας με τον έξω κόσμο. Το λεωφορείο των 9 και 10.

Δεν περιμένουμε και κάτι, δεν περιμένουμε και κάποιον . Μαρσάρει παίρνοντας τη στροφή της μικρής πλατείας. Σταματάει έξω απ το κλειστό κοινοτικό γραφείο, ξεπεζεύει ο οδηγός αμίλητος, κι ανοίγει τα εντόσθια του αμαξώματος. Αμολάει  καταγής δέματα και χαρτοκιβώτια, βάζει μπρός και γίνεται καπνός. Αυριο πάλι.

 

Είναι της μόδας πιά οι ψηφιακοί νομάδες. Αυτό θα κάνω. Θα φύγω. Θα δουλεύω διαδικτυακά.  Δεν με κρατά κάτι άλλωστε στην  βρωμοπόλη. Μια ξεχασμένη κληρονομιά απ τον παππού της μάνας μου είναι κάποια λύσις. Για να λέμε κι αλήθειες , δεν ξέρω αν θα μπορούσα να σταθώ οικονομικά αν δεν εισέπραττα τα ενοίκια 2 καταστημάτων που προνοητικά είχε αγοράσει ο μπαμπάς , Θεός σχωρέστον.

 

Ο κύριος Αρίστος , δικηγόρος Καρπενησίου, είχε την ευγενή καλοσύνη να με συνοδεύσει στο χωριό και να τακτοποιήσει όλα τα διαδικαστικά . Με το αζημίωτο φυσικά.

Ζωή στο χωριό λοιπόν, μακριά απ όλους σας  και όλα σας. Μακρόσυρτοι περίπατοι στο δάσος και φαγάκι απλοικό , ότι μπορούσα να σκαρώσω στο πετρογκάζ. Ατέρμονες συνομιλίες με μένα,  που ευτυχώς κατέληγαν σε πλήρη συμφωνία. Καλά τα κάναμε Γιωργάκο. Καλώς καμωμένα όλα.

Μόνοι μας ερχόμαστε στον κόσμο τούτο και μόνοι μας φεύγουμε, εις τόπον χλοερόν , τόπον αναψύξεως –κάπου τόχα διαβάσει και μου φάνηκε πομπώδες. 

Η μοναξιά να ξέρεις δεν είναι πάντα κακή, ίσα ίσα που μπορεί να λειτουργήσει και καθαρτικά. Η φιλοσοφία και η αναζήτηση είναι έργα  ανθρώπων , σαν και σένα και μένα.

Το πλίνθινο σπιτάκι της κυρά Μαρουσώς στέκει καταμεσίς τού χωριού και η καμινάδα που καπνίζει χειμώνα καλοκαίρι , είναι ο φάρος μου. Οποτε έχω χαθεί στο δάσος , με καθοδηγεί πίσω. Περνώντας απ έξω , πάντα με το βλέμμα την αναζητώ , να πούμε μια καλημέρα , ν ακούσω τη φωνή μου .

Εκστομίζω μια σοροπιαστή μακρόσυρτη καλημέρα ,όπως τα κορίτσα στα πρωινάδικα, την  κοντρολάρει με το στήθος, κι όσο η καλημέρα μου αιωρείται, μου χώνει στον κόρφο μια σακκούλα με φασολάκια τσαουλιά παρακαλώ. Με σουτ βολέ μου αντιγυρίζει μία ακατάληπτη καλημέρα ? και χάνεται. Αυτές οι οικειότητες με τρελλαίνουν.

Χαρχαλεύω στο συρτάρι της κουζίνας για το σωστό μαχαίρι  γιατί ως γνωστόν τα εργαλεία κάνουν τον Μπόμπ τον μάστορα. Θυμάμαι τη μακαρίτισσα τη μανούλα μου πως τόκανε. Κρατάς το φασολάκι μέσα στην παλάμη εγκλωβισμένο με τα δάκτυλα. Κόβεις το κοτσανάκι και ξυρίζεις χειρουργικά τη ραφή πέρα ως πέρα. Το γυρίζεις μες στην παλάμη και το ίδιο απ την άλλη πλευρά. Αμα είναι μακρύ το κόβεις και στη μέση για νάναι βραστερό. Κρεμμύδι τσιγαριαστό, φρέσκια ντομάτα και κάνα δυό πατάτες για να φτουρίσει.

Κάπου στον κάμπο θα βρέχει , μύρισε φρέσκο χώμα.

Τυράκι καλαθάκι, ψωμί  προζυμένιο , τσίπουρο και άντε γειά.

ΜΙΑ ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ.

Σκέφτομαι πως ζούμε σε δύο παράλληλους κόσμους ταυτόχρονα. Στον πρώτο  απολαμβάνουμε αυτά που έχουμε κι αυτά που κατακτήσαμε. Στον δεύτερο αγωνιζόμαστε για να κατακτήσουμε τους πόθους μας , αυτά που  θέλουμε πιότερο.

Βάλε μία χρονοζυγαριά και πες μου σε ποιόν σπαταλάς περισσότερο χρόνο.

Ναι αγάπη μου, την περισσότερη ζωή μας ξοδεύουμε για να αποκτήσουμε αυτά που δεν έχουμε αλλά ποθούμε. Χωρίς συνήθως να τα πολυκαταφέρνουμε.

Κοντολογίς ζούμε ΜΙΑ ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ . Αμελούμε να απολαύσουμε τα έχοντα και σπαταλιόμαστε στο κυνήγι του κάτι άλλου που φαντάζει τόοοοσο σημαντικό στα μάτια μας.

Αναζητούμε περισσότερα χρήματα, μεγαλύτερο σπίτι , κι εξοχικό, γρηγορότερο αμάξι, εισόδημα χωρίς δουλειά, τη γυναίκα του άλλου, φήμη, δόξα , αξιώματα κι ΑΕΚΤΖΗΔΕΣ πρωταθλήματα. Κι ο χρόνος περνά. Ξυπνάς 50 κι έχεις κενά μνήμης σα να μην έζησες κάποιες δεκαετίες.

Ο αντίλογος σε όλα αυτά είναι το ανικανοποίητο του Ανθρώπου. Εάν ο Χριστόφορος Κολόμβος φερ ειπείν , είχε αράξει στην αγκαλιά της βασίλισσας Ισαβέλας, Αμερική γιόκ. Εάν ο Νεύτων είχε φάει το μήλο που έπεσε από τη μηλιά, ακόμα θα κυνηγούσε την Εύα στα χωράφια και αντίο βαρύτητα.

Όλα είναι σχετικά (όχι δικό μου , το δανείζομαι). Πιστεύω όμως πως καταλαβαίνομαστε. Πόση άραγε ματαιότητα κρύβει πολλές φορές το κάτι παραπάνω ?  με πολλά ερωτηματικά.

 

Εχω στρώσει 2 χράμια πολύχρωμα που βρήκα στην κασέλα ,  πάνω σ ένα ξύλινο κρεβάτι στο χαγιάτι. Οι κλειδώσεις μου ακόμα διαφωνούν αλλά η θέα προς το διάσελο των Αγράφων με απορροφά. Το πέρα δώθε του ήλιου μαρτυρά πως ο χρόνος προχωρά και οι εποχές μπλέκονται σε γαιτανάκι.

Μπορείς να ζήσεις χωρίς τους ανθρώπους? Ποιός θα σου δώσει χαρά , πίκρα, κατανόηση και ηδονή ? τα χρειάζεσαι όμως ολ  αυτά ?

Εχω πάρει απλόχερα, έχω δώσει περίσσεια. Πάτσι είμαστε.

 

Καθρέφτη το σπίτι δεν είχε. Όχι πως μ ένοιαξε.  Γυαλίζομαι , όποτε βρεθεί στο δρόμο μου,  στην τριστίλα, στην τεχνητή λιμνούλα που κάποτε οι κυράδες και τα δουλικά, έπλεναν φλοκάτες και στρωσίδια. Καταρράκτης δεν υπάρχει πιά και το νερό στέκει ατάραχο. Γυαλίζομαι .συγγνώμη κύριε , ποιός είστε??

Βλέπω πολλούς νοματαίους να στριμώχνονται φωνασκούντες. Ένας έφηβος με κρυμμένο τον Οδηγητή στη σάκα και τις πρώτες ερωτικές συντριβές.  Ενας φοιτητάκος στ αμφιθέατρα με φωνή στεντόρεια . NO passaran. Ενας ναύτης εξοδούχος που τρέχει στο amore. Ενας πετυχημένος -κονομημένος μηχανικός , ΠΑΣΟΚ ωραία χρόνια. Ενας πατέρας που κυνηγάει μονίμως πιτσιρίκια σε παιδότοπους. Ενας φοβισμένος πριν την κωλονοσκόπηση.

Με τη βίτσα μαστιγώνω το νερό. Εξω όλοι , όλοι όξω γαμώτο. Εγω που είμαι ? εγώ που είμαι ρεεεεεε ???

 

Αν αποτύχεις ως φιλόσοφος, μπορείς να διαπρέψεις κάλλιστα ως γραφικός. Και με λίγη προσπάθεια ακόμα , να κατακτήσεις τον τίτλο του επίχρυσου μαλάκα. Το υπέρτατο βάθρο παραμένει  η ίδρυση ενός Ινστιτούτου.

Στις ασπρόμαυρες ταινίες γουέστερν του θεσσαλικού κάμπου πάντα έκοβαν το καρβέλι το ψωμί ανάποδα , από κάτω προς τα πάνω κι αναρωτιόμουν, δεν κόβονται ? Ε , κοντεύω να το μάθω. Με το στουμπιχτό κρεμμύδι δεν … και τις ζαρωμένες ελιές……

Ο ύπνος έρχεται γλυκός στο χαγιάτι. Πολλά υποσχομένος . Κουνούπια δεν έχουμε , που να βρούν αίμα να πιούν εδώ πάνω.

Αυριο  θάναι μιά ωραία μέρα. Μια καινούργια μέρα.

 

ΒΙΝΙΑΝΗ ΑΓΡΑΦΩΝ 5 ΦΛΕΒΑΡΗ 1966 , ΩΡΑ 04:05.

 

 Ήταν 5 Φεβρουαρίου του 1966, λίγο μετά τις 4 τα ξημερώματα, όταν ένας ισχυρότατος σεισμός 6,2 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ συγκλονίζει την Ευρυτανία, προκαλώντας τον θάνατο μιας γυναίκας, τον τραυματισμό δεκάδων ανθρώπων, καθώς και τεράστιες υλικές ζημιές. Το επίκεντρο του σεισμού στα στενά του Μέγδοβα, δεν αφήνει περιθώρια στους κατοίκους των γύρω χωριών. Η εγκατάλειψη είναι γεγονός…

ΜΑΘΕ ΤΕΝΝΙΣ

 

Ακριβό σπορ η τέχνη 

Οι πληστοι όσοι θεωρούν ότι το τένις είναι ένα αριστοκρατικο παιχνίδι 

Σωστός γαμπρός ντυμένος στα λευκά

Συγκεκριμένο dress code και ολα brands  

Χορηγοί μόνο οι καλύτεροι

Εταιρίες που αρνούνται να μπουν στο μαζικό ανταγωνισμό της μάζας

Απευθύνονται συγκεκριμένα στα μεγάλα πορτοφόλια 

Γόνοι αριστοκρατων οσαν νέοι μονομάχοι κραδενουν την ρακέτα στον αέρα

Έτσι λύνονται οι πολιτισμενες διάφορες

Και το κοινό ακολουθεί το μπαλάκι πέρα δώθε δίχως να βγάζει κιχ

Σε τούτη την αρένα απαγορεύεται αυστηρά ο θόρυβος 

Και έτσι ο όχλος βρίσκεται σε λειτουργία πτήσης καθολη την διάρκεια του αγωνος 

Όσο για την τέχνη είναι αλλού παπά ευαγγέλιο 

Άνθρωποι πάσης ηλικίας και πάσης οικονομικής τάξης προσπαθούν να βρεθούν έστω και για μερικά λεπτά στην θεατρική αρένα 

Υποψήφιοι χορηγοί σε κάθε γωνιά σε γεμίζουν με ψεύτικες υποσχέσεις μέχρι να σε γεμίσουν και να αδειάσουν ψάχνοντας νέο αίμα στο χώρο 

Περιοδοι ξηρασίας και απελπισίας γεμίζουν τα καφέ της χώρας με καλλιτέχνες δίχως τέχνη 

Ακριβό σπορ η τέχνη δεν είναι για ολους

Να κοιτάς το σανίδι και να μην ξέρεις εάν θα ανέβεις εκεί η αν θα κοιμηθείς εκεί 

Λίγοι οι τυχεροί που έχουν μια δεκάρα στην άκρη και περιμένουν στοικα να έρθει μια ευκαιρία να την αρπαξουν από το μαλλί 

Κακοποιητικοι παραγωγοί προαγωγοι  

Θα απαιτήσουν να πετάξεις τα ρούχα σου μαζί με την αξιοπρέπεια σου σε μια γωνιά 

Θα σε πληρώσουν με δήθεν κριτικές και με παχιά λόγια 

Όσο πιο καλλιτεχνική η προσέγγιση τόσο περισσότερος κόσμος που διψάει για αίμα στην αρένα 

Πολλοί θέλησαν να μπουν Λίγοι μπήκαν λιγοστοί κατάφεραν να βγουν ζωντανοί 

Στον καπιταλισμο η τέχνη έχει κόστος 

Όπου κόστος και κέρδος και όπου κέρδος τέχνη 

Πιτσος Δημητρης

Dimi P.	Σάβ 10 Αυγ, 11:58 π.μ. (πριν από 2 ημέρες)

ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Πολύ περίπτωση αδερφέ μου αυτοί οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Όλη μέρα καθοσαντε κι ελιαζαν τα αχαμνα τους. Που και που πετάγονταν ένας αρχαίος ημών πρόγονος και αμολαγε την παρόλα του για να ταλαιπωρουμαστε εμείς οι νεοέλληνες.

Πενία τέχνας κατεργάζεται. Άντε να το μεταφράσεις με τόσες κοπάνες στα Αρχαία. Μια πρώτη εξήγηση που δένει ωραία είναι : δε γαμας που δε γαμας. Δεν πας για ψάρεμα??

Κάτι τα μνημόνια, κάτι η έλλειψη διάθεσης , βρέθηκα ένα φεγγάρι με ολίγη από εργασία και άφθονη πλήξη. Έπρεπε να αντιδρασω στο σπιράλ της θλίψης που με ρουφούσε ακατάπαυστα. Το σεμινάριο ήταν μία Λύσις. 

MONUMENTS B.C.   CONSTRUCTION METHODS.   Διεθνές αγγλόφωνο σεμινάριο στο Πολυτεχνείο. Μεταπτυχιακοί φοιτητες , προγράμματα Erasmus ,κι άλλα συναφή . Απορώ βέβαια πως με πήραν με 6,5 βαθμό πτυχίου και σ αυτή την ηλικία. Έκανε δουλίτσα το Proficiency μάλλον των φροντιστηρίων Δελαβινια Πειραιώς.

Πρώτη μέρα στο σχολείο με τα χέρια στις τσέπες κι ανάμεσα σε παιδιά που ανετα θα ήταν παιδιά μου. Είχα φροντίσει να ξυριστω κόντρα και να ντυθώ τσολι μπας και περάσω απαρατήρητος και μάλλον τα καταφερα. Mind the gap.

Mας μοίρασαν κι ένα ντοσιέ με αυτοκόλλητα διεθνών πανεπιστημίων , μπόλικη χαρτουρα, κονκάρδες και μολύβια. 4 βδομάδες Χ 5 μέρες Χ 2 μαθήματα των 45 λεπτών. Γάμησε τα. Δε με βλέπω αλλά θα δείξει.

Πάμε αμφιθέατρο παιδιά . Πολύ σουξέ το σεμινάριο, γεμάτο . Βλέπω μια ανοιχτωσια κάπου , κατεβαίνω από την αριστερή σκάλα και κάθομαι δίπλα σε μια Κινεζουλα. Στα αριστερά μου 4 Κινεζουλες ντυμένες όχι όμοια αλλά ομοιόμορφα. Στην αντίθετη άκρη από εμένα μια μάλλον μεγαλύτερη που ηγείτο και κουμανταριζε το γκρουπ. Τώρα πώς μπορείς να διακρίνεις ηλικία στους Κινέζους είναι το θέμα του επόμενου σεμιναρίου.

Ξεκινάει το μπουρου μπουρου, πολεμάω με την υπνηλία μου , με μαστιγώνουν ακαρδα PowerPoint. Οι Κινεζουλες γράφουν τη μάνα τους και τον πατέρα τους , ακόμα και τις παύσεις. Κρυφό κοιτάζω αλλά δεν καταλαβαίνω Χριστό. Το καπάκι του ντοσιέ είναι ορθανοιχτο και διαβάζω NAN COL LEE. Ποιο είναι το μικρό ποιο το επίθετο elementary Watson. 

Κάποια στιγμή εντελώς τεμπέλικα άνοιξα τα χέρια μου μπας και συνέλθω. Ο αριστερός μου ώμος άγγιξε την ΝΑΝ κι αντέδρασε σαν να την πυροβόλησαν .Τρόμαξα. Excuse me , pardon χαμογελάει συγκρατημένα χαμηλοβλεπουσα , επεισόδιο λήξαν.

Την επόμενη μέρα περίμενα να κάτσουν και τσουπ πάλι δίπλα της . Βρήκα παιχνίδι ν ασχοληθώ. Μ έτρωγε ο κωλος μου να δω πάλι αυτόν τον χαριτωμένο πυροβολισμό. Ανοίγω τα χέρια πάλι κι ο αριστερός μου ώμος αγγίζει γεμάτα τον δικό της . Σκύβει το κεφάλι και δεν αντιδρά. Δεν κάνω πίσω. Μένω άγαλμα . Οι ώμοι μας σε συνεχή επαφή. Γράφει ακατάπαυστα. Εγώ στουρνάρι , στήλη άλατος. Μέχρι να τελειώσει το 45λεπτο έχω πάθει αγκύλωση , δεν νιώθω την αριστερή πλευρά μου. Μετά το διάλειμμα επανέρχομαι αλλά τα σύνορα πλέον ορίζονται από ένα παλτό που σαφέστατα βάζει όρια. Απογοητεύομαι αλλά δεν φεύγω. Στη λήξη πάντα η ομαδαρχισα μαζεύει το γκρουπ και συντεταγμένα αναχωρούν. Πρεπει να πιάσω κονέ με την Γκεστάπο.

Αλήθεια τι κάνω ? Κοτζαμ μαντραχαλος , κοντά στα όρια να γίνω παππούς και περιμένω να περάσουν οι ώρες για να τρέξω ν αγγίξω μια άγνωστη Κινεζουλα ? ΝΑΝ ? Ακόμα δε με μάζεψε ο μπογιας??

Σήμερα πήγα αποφασισμένος να κάνω μαλακια. Να εκτεθω ανεπανόρθωτα και να τα μαζεύω . Στα μισά της πρώτης ώρας άπλωσα τη χερουκλα μου πίσω από την πλάτη της NAN. Αφέθηκε με τον πλέον πουπουλένιο τρόπο Απολάμβανα μια κρυστάλλινη πλατουλα και το κασμίρι που μεσολαβούσε ανάμεσα μας δεν ήταν ικανό να βάλει φίλτρο. Σαν να είχα μπει σε φορτιστή και ρουφούσα γλυκειά ενέργεια. Ενοιωθα ότι λάμπω και κρυβομουν να μην γίνω αντιληπτός από τον EXCEL στο έδρανο. Προς το τέλος του 45 λεπτού μια κίνηση της , έδωσε το σήμα αναδίπλωσης. Στο διάλειμμα η Γκεστάπο τις μάζεψε για πιπι μάλλον και κολατσιό. Στη δεύτερη ώρα εγώ πάλι στη θέση μου και το ίδιο σκηνικό copy paste. Λήξη της ημέρας , βλέμμα όλα αυτά λεφτά και goodbye αυτή , tomorrow εγώ.

Πήγα στο ουζερί Λέσβος στη Μπενάκη. Καραφακι ούζο και μεζέ . Κι άλλο καραφακι ,μεζέ γιοκ. Προσπαθώ να βάλω τη σκέψη μου σε τάξη , τι μου συμβαίνει , δεν έφαγα ξύλο μικρός ?? Τελείωσα εξατάξιο γυμνάσιο αρρένων. Έχω ξεροσταλιαξει ώρες ατελείωτες έξω από γυμνάσια θηλέων για να τις δω να βγαίνουν με ποδιές. Έχω λιώσει σε διαδρομους φροντιστηρίων για δήθεν τυχαίες συναντήσεις. Για μένα ήταν πάντα το αντικείμενο του πόθου. Το υποκείμενο, το προκείμενο ,το παρακείμενο. Ήξερα πάντα τι θέλω. Σεξ. Γυναίκες φίλες δεν είχα ποτέ. Είχα προσπαθήσει , αλλά όταν κατά λάθος κοιτάξεις το μπούστο της φίλης σου, όταν κολλήσεις στο πανακι που καλύπτει το ποπουδακι της φίλης σου στην παραλία, για ποια φιλία μου μιλάς ?? Ανομολογητοι πόθοι.

Τι κάνω τώρα εγώ ? Τι κάνεις ρε μαλακα ? Τόσο μιζερη κατάντησε η ζωή μου που προσπαθώ να κρατηθώ από ένα χάδι σε μια άγνωστη μικρή ? Κι όμως μου έχει γίνει ναρκωτικό. Κάθε βράδυ λέω πως φτάνει πια ο αυτό εξευτελισμός μου, δεν θα ξαναπαω και το πρωί τρέχω σαν πρεζακι για τη δόση που θα με κρατήσει στη Ζωή. Όπου να το πω θα πέσει φατουρο βροχή. Είμαι πολύ ξεφτίλας.

Σήμερα η ΝΑΝ άφησε σχεδόν μπροστά μου το κινητό της με οθόνη ανοιχτή και 2 κινεζακια μπροστά. Έψαξα κι εγώ στο δικό μου και βρήκα το Μητσαρα όταν παρουσιάστηκε στα Τεθωρακισμενα στον Αυλώνα. Δάγκωσε πολύ τα χείλη της για να μην πλανταξει στα γέλια. Βρήκα και μια φωτό της Ναυσικάς από την ορκομωσία του πτυχίου με ανθοδέσμη. Φώτισε με επιδοκιμασία. Κατάλαβα ότι όλο αυτό το σκηνικό ήθελε να μου πει πως πρέπει να σοβαρευτούμε. Δύο κόσμοι χωριστά. Έβαλα μαύρα πανιά κι έπεσα στα βράχια. Έστρεψε το σώμα της προς τις φίλες της δείχνοντας μου περισσότερη πλάτη και με το δεξί της χεράκι με ακούμπησε απαλα στο γόνατο. Ανάσταση , βεγγαλικά και ροκανες.

Με όλα τα φαναρια πράσινα , γλυστρησα το αριστερό μου χέρι στο ύψος της μέσης και διέσχισα το σύνορο της μπλουζας . Δέρμα. Έμεινα ακίνητος, τα μάτια μου χάντρες χωρίς εικόνες. Είχα κουμπώσει σε μια βάση δεδομένων και ρουφούσα βουνά, θάλασσες, εικόνες , μυρωδιές άλλων πολιτισμών. Πετούσα πάνω από πόλεις , ποτάμια και διέτρεχα το Σινικό Τείχος. Ανωμαλη προσγείωση. Ο γαμημενος ο PowerPoint!!!

Το βράδυ στο σπίτι θέλω να ξαπλώνω στα σκοτεινά και να σκέφτομαι τη ΝΑΝ. Τη σκέφτομαι ερωτικά , όχι σεξουαλικά. Φαντάζομαι πως καθόμαστε αγκαλιά γυμνοί με τα μάτια κλειστά για αιώνες. Ούτε στιγμή δεν ανέχομαι τη σκέψη ότι μπαίνω μέσα της και τη λερώνω με γενετήσια υγρά. Την ποθώ με όλα μου τα κύτταρα. Την θέλω καταδικια μου . Στην αγκαλιά μου , στον μάρσιπο μου. Ανησυχώ λίγο όταν την σκέφτομαι και δεν έχω στύση. Μήπως δεν μπορώ πια ??

Βδομάδα τρίτη , μέρα Τετάρτη. Άργησα να φτάσω , το μάθημα είχε αρχίσει , καποιος χλιμιντζουρας είχε πιάσει τη θέση μου. Η ΝΑΝ με είδε όταν κατέβαινα τη σκάλα . Κάθισα σε ένα σκαλί ως το διάλειμμα. Κοιταζομασταν συνεχώς. Τα βλέφαρα μιλάνε ?? Μιλάνε.

Όταν βαρεσε διάλειμμα, βγήκαν ολοι έξω , εκείνη προφασίστηκε μάλλον κάτι και έκανε πως γράφει πυρετωδώς. Κάθησα δίπλα της -επιτελους- και έπιασα να ξεφυλιζω χαρτιά γενικά. Έσκυψα λίγο μπροστά κρατώντας ένα ντοσιέ στο δεξί χέρι. Άφησα το αριστερό χέρι να κρεμάσει στο κενό άναμεσα μας και την επιασα στη γάμπα. Το χέρι μου έκαιγε , κανένα ύφασμα δεν ήταν εμπόδιο , ενοιωθα τα κύτταρα της ένα - ένα βελόνες να με κομματιάζουν. Χαϊδευα την αγία γάμπα, σφιχτά, μαλακα , τρυφερά , σκληρά , έρωτας σε δέκα τετραγωνικά εκατοστά, παράνοια. Πάλι δεν είχα στύση.

Μπήκαμε στην τελευταία βδομάδα. 5 μέρες Χ 2 μαθήματα των 45 λεπτών μας κάνουν 450 ολόκληρα λεπτά! Είχαμε ξεσαλωσει. Προσπαθούσαμε να εφευρισκουμε τρόπους να αγγιχτουμε. Το σουξέ μας ήταν χαρτί στο πάτωμα. Σκυβαμε μαζί και τα αυτιά μας ακουμπισμένα ταξίδευαν για 5 δευτερόλεπτα καλύπτοντας 20 γεμάτα εκατοστά. Στο ανέβασμα έκλεβα κι ακουμπουσα τα χείλη μου στο μάγουλο της. Το αριστερό μου χέρι είχε πλέον αυτονομηθεί. Τρύπωνε σε τσέπες, κάτω από γιακαδες , μπλέκονταν σε ζώνες. Την τελευταία μέρα , μόλις κάθησε διπλα μου , πριν την έναρξη , άφησε πάνω στο έδρανο μια φωτοκοπια ενός boarding pass. Κυριακή 09:30 πτηση για Shanghai. Το αριστερό μου χέρι αιχμαλώτισε το δικό της και το κράτησε μέχρι να έρθουν οι καθαρίστριες στην αίθουσα.

Αύριο είναι η μέρα. Κανένας δεν πιστεύει στις μεγάλες ανατροπές. Όλοι υπηρετούμε εκοντες, ακοντες τις επιλογές μας. Κι όποιος δεν το κάνει είναι δειλός. Είναι όμως και στην αισιοδοξία της ζωής μια κρυμμένη ανατροπή που συνήθως δεν έρχεται. Μόνο στο σινεμά. 

Έχω στηθεί έξω από τον έλεγχο διαβατηρίων, μέχρι εκεί μου επιτρέπεται. Μπροστά η Γκεστάπο και πίσω οι τσουπρες. Μόλις με βλέπουν οι υπόλοιπες , χαμογελούν και με ένα ελαφρύ σκύψιμο του κεφαλιού, μάλλον δικός τους χαιρετισμός, απομακρύνονται. Σίγουρα δεν τους είχε πει κάτι. Σίγουρα τα είχαν καταλάβει όλα γιατί Κινέζες ,Κινέζες αλλά κατά βάθος γυναίκες.

Στέκεται μπροστά μου, ψηλουλα για Κινέζα, τα μάτια μας στην ίδια ευθεία. Δεν αγκαλιαζομαστε, δεν φιλιομαστε. Σηκώνω το αριστερό μου χέρι και κολλάει την δεξιά της παλάμη . Κλείνουμε τα μάτια κι ανταλλάσσουμε δεδομένα . Σε ένα λεπτό της περνάω όσο περισσότερο Γιώργο μπορώ κι εκείνη με πλημμυρίζει με ΝΑΝ. Τελευταία φόρτιση. 

Ξεκολλάμε, θέλουμε να κάνουμε μισο βήμα μπροστά , μετέωροι , κάνουμε ένα βήμα πίσω , στρίβει κι απομακρύνεται. Αφήνοντας το διαβατήριο στο γκισέ, σχεδιάζει μια καρδιά στον αέρα και την σπρώχνει κατά με. Την αρπάζω με το αριστερό μου χέρι από τους αιθέρες και την κολλάω στο μέρος της καρδιάς. Με μια πολύ μαλακισμενη κίνηση ,όπως αυτοί που λένε χαίρε Καίσαρ οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν. Η τελευταία εικόνα που θα έχει από μένα είναι του μαλακα.Μπραβο μου .

Χάνεται στον αερολιμένα. Ο Spielberg είχε ρεπό σήμερα , ουδέν απρόοπτο.

Επιστρέφω στο πάρκινγκ του αεροδρομίου. Ξεκλειδωνω με το κοντρόλ και πάω από τη δεξιά ?? πλευρά. Ώπα ρε μεγάλε Αγγλία γίναμε ? Ανοίγω την πόρτα με το δεξί , βάζω το αριστερό χέρι πάνω στο σασί και την ξανακλεινω με δύναμη. Ω να σου γαμησω ! Πέθανα στον πόνο , δάκρυσα αλλά κιχ. Ξέρω , αν είχε σπάσει θα χόρευα πυριχειο. Άρχισε ήδη να μελανιαζει όλη η παλάμη. 

Ξέρω θα γιανει. Σιγά σιγά θα γιανει. Το αριστερό μου χέρι όμως θα είναι πλέον βουβό. Έζησε το μερίδιο ζωής που του αναλογεί. Ευτυχώς..

Υ.Γ.1. Τι είναι ευτυχία…

“Έπρεπε να γεράσω, αγόρι μου, για να μάθω τι είναι ευτυχία. Τελικά ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια, δύο χέρια… Αυτά που θα σε αγκαλιάσουν, θα σε κρατήσουν, θα σε κοιμήσουν, θα σε περιποιηθούν, θα σου μαγειρέψουν, θα σε χαιδέψουν και στο τέλος θα σου κλείσουν τα μάτια. Τα πολλά χέρια απλά σε κατσιάζουν… Χάσιμο χρόνου. Θα το δείς κι εσύ όσο μεγαλώνεις…

Θανάσης Βέγγος

Υ.Γ.2 .    DIEGO ARMANDO MARADONA

               Το χέρι του Θεού.