Πήρα SUP. Ξέρω , στα
τέτοια σου. Κι εγώ το ίδιο θα σκεφτόμουν.
Αλλά πήρα. Δεν μπορώ να πώ με βεβαιότητα τα κίνητρα , ίσως να ήθελα να
αποδείξω κάτι στον εαυτό μου . Αυτές οι μαγκιές τύπου δε θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα
νεκροθάφτη. Αρνούμαι ίσως να αποδεχθώ
ότι είμαι πιά ο θείος που κάθεται με τη νεολαία, αν και η ζωή μου το σβούριξε πρόσφατα
κατακέφαλα.
Το χαλβάδιαζα από πέρισυ στις παραλίες αλλά το
σκεφτόμουν. Με έτρωγε όμως καθώς έβλεπα τύπους με άνεση περισσή να σουλατσάρουν
πάνω κάτω. Αλλοι με ένα χέρι άνετοι ντεμέκ, άλλοι φουσκωμένοι G.I. JOE κι άλλες σε
στάση σπαγγάτο. Δεν μπορεί να είναι ακατόρθωτο ρε φίλε !!
Αυτό που έβλεπα βέβαια στον καθρέπτη με αποθάρρυνε δε
λέω. Κοιλίτσα σωσιβιάκι , petite μεν αλλά εκεί, βυζάκ ι α και μπρατσάκια χμμμ. Ωσπου σκέφτηκα κάτι σατανικό. Θα φορούσα
μπλουζάκι κοντομάνικο για να μην με κάψει ΔΗΘΕΝ ο ήλιος. Εννοείται αδέρφια,
παταγώδης αποτυχία.
Με την πρώτη σαβούρδα το μπλουζί παπάριασε και έγινε
ασήκωτο σαν την πανοπλία του Brad Pitt- αχιλλέα .
Κολλησε πάνω μου σαν κορμάκι της Ζωζώς Σαπουντζάκη και χρειάστηκε χειρουργείο
για να βγεί. Εσκισα κανά δυό μπλουζάκια απ αυτά.
Η αλήθεια είναι πως έφαγα πολλή τούμπα. Εξιχνιάστηκε όμως
το μυστήριο. Μάτι . Μάτι κακό. Εχετε σίγουρα δεί στην παραλία αυτά τα σμήνη
πλεούμενα καπελάκια. Πρωί πρωί δεκάδες γριές ακροβολίζονται στα ρηχά και
κρώζουν μέχρι λιποθυμίας. Ολες μαζί.
Εσκαγε λοιπόν το μανάρι -εγώ δηλαδή- και με χάζευαν σαν
ξερολούκουμο. Γι αυτές τις ηλικίες , όχι
να το παινευτώ , αλλά γράφω στο φακό. Δεν θέλω να φανταστώ αυτές τις
ανομολόγητες σκέψεις. Απαπαπά. Και δώστου τούμπες πανοραμικές σε περιγραφή
Αλέξη Κώσταλα. Τριπλ λουπ κιουνεφέ.
Αναγκάστηκα ο καψερός να σηκώνομαι αχάραγα για το privacy. When the goin gets tough , the tough
get goin. Μου πήρε καιρό να σταθώ . Μέχρι κι ο Αργολικός Κόλπος
πόνεσε από τα πεσίματα μου.
Τα παιδιά είναι αλλιώς. Μου είπε ο γιός μου στο viber. Μπες youtube για manual. Μπήκα και είδα
κάτι τύπους ομορφάντρες , τσούπ να το
πάνε τρένο,, γαμώτο !! Πόσο εύκολο φαινόταν. Όλα εύκολα φαίνονται στο
διαδίκτυο. Να μου το πείς κατάφατσα
κολώνεις, αλλά στο δίκτυο όλα εύκολα. Κάτσε μαλάκα να λιώνεις χαζεύοντας
λαμπάκια να αναβοσβήνουν. Συνδέθηκε ??
Για όλα υπάρχει λύση. Κανείς δεν
πέθανε , πως έζησε όμως Αγιε Πέτρο
μου?? Εμφανίζεται που λες ένας
ώριμος λεβεντάνθρωπος σαν αυτόν από τη χώρα του MARLBORO και μου λέει : όχι ακριβώς εμένα γιατί
είχε 65,367 views ,τέλος
πάντων μου λέει : ΑΚΟΥ ΦΙΛΕ , ένα είναι το μυστικό. Παύση μεγάλη. Το μυστικό
είναι , παύση μικρή στοχαστική όμως , μόλις σαλτάρεις πάνω , ξεκινάς αμέσως. Ο
ακίνητος πέφτει.
Εκεί που είσαι αγέρωχος, ορθός ,
στητός και καμαρωτός ., πέφτεις. Κι όμως πέφτεις. Από τη σιγουριά σου πέφτεις.
Και μην ακούω μαλακίες , πχ. , σημασία δεν έχει αν έπεσες , σημασία έχει να
ξανασηκωθείς κι άλλα τέτοια παουλοκοελιακά. Πίπες μπλέ. Όταν πέφτεις, πέφτεις.
Είναι ένα σόκ για υπερφίαλους ανθρώπους όπως εγώ. Γεύσου όμως το μεγαλείο της
ήττας . Λάθος . Τον πόνο της απώλειας.
Στο κάτω κάτω τι ζητάμε ? μία
αφορμή για να πιούμε. Κοιτάς μπροστά και κινείσαι. Μπροστά κι όχι τα
ακροδάκτυλα σου , μην γίνεσαι αυτοαναφορικός,
δεν είσαι το κέντρο του κόσμου. Αυτή η αέναη κίνηση πάντα με γοήτευε.
Ετσι εξηγείται η λατρεία μου για τους ROLLING STONES. Πέτρα
που κυλάει δεν χορταριάζει.
Gimme shelter. Επιτέλους στέκομαι ξανά και όπως είπε ο
δάσκαλος κινούμαι. Πάω, πάω, που στο διαόλο πάω ?? το youtube δεν είχε part 2. Πάω κατακείθε ή μήπως είναι το
καταδώθε αυτό ?? όταν οι ορίζοντες είναι ορθάνοιχτοι τότε σφίγγουν οι κώλοι.
Πρέπει να δεις που θα πας και γιατί εκεί. Όταν δεν έχεις την ασφάλεια των
περιορισμών , δεν έχεις και άλλοθι αναβολής . Κι εγώ θα γινόμουν αρχιεπίσκοπος
αλλά δεν μου πάνε τα μούσια.
Θα πάω εκεί. Υπάρχει όμως το εκεί
ή μήπως στο μυαλό μου χτίζεται ?? η
θάλασσα που λαμπυρίζει , ένας τεράστιος καθρέπτης. Γυαλίζεσαι και το SUP περνάει και σε
σβήνει . ξανά και ξανά. Γεννιέσαι, χάνεσαι , γεννιέσαι , χάνεσαι. Εσένα σε ποια ζωή μου σε γνώρισα? Είσαι το
προηγούμενο κύμα ή μήπως το επόμενο ?? Κύμα μου!!!
Σε αυτό το σημείο θέλω να ευχαριστήσω τους γονείς μου για προφανείς
λόγους. Να ευχαριστήσω τα παιδιά μου που ανέλαβαν το ιστορικό φορτίο να διαιωνίσουν
αυτό το DNA. Περισσότερο
όμως να ευχαριστήσω εσένα που χαμογελάς. Μ αυτό το χαμογελάκι το στραβό, όρτσα αριστερά. Εσένα που μου έδωσες
την ΜΕΓΑΛΗ ΣΠΡΩΞΙΑ και βγήκα στην ανοιχτή θάλασσα.
Βυθισμένος στην ευδαιμονία της κανονικότητας
θεωρούσα επαναστατική πράξη να ξεχωρίζω την ανακύκλωση. Να αναδημοσιεύω στα social ακτιβιστικές
ενέργειες. Να πηγαίνω σε παρουσιάσεις βιβλίων που δεν καταλάβαινα τίποτα. Να φλερτάρω
ανορεξικά.
Ψάξτε τον άγγελο σας. Υπάρχει κάπου
εκεί έξω. Ακούστε τον παλιό. Είτε σπρωξιά, είτε κατραπακιά, είτε ένα τυχαίο χάδι στον λεβιέ των ταχυτήτων , δουλίτσα θα γίνει.
Κι όσοι ταξιδεύετε για Αίγινα, εάν
ακόμη έχετε την απορία : ζεί ο Μεγαλέξανδρος ? , ξέρετε ποιόν να ρωτήσετε. Τον τρελό με το SUP.
Y.Γ. Λεφτεριά στους φυλακισμένους του Messenger.
