Παρακολουθήσαμε την πρεμιέρα στις 29 Ιουλίου στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου.
Πέρασαν μέρες πολλές για να βάλω πέντε λέξεις στο χαρτί. Ανήκω στην κατηγορία των θεατών που μηρυκάζω τις προσλαμβάνουσες. Και στο κάτω κάτω της γραφής δεν πληρώνομαι με το κομμάτι. Πολλά πράγματα κατακάθονται μέσα σου με την ζύμωση του χρόνου και του τόπου. Ένα οδοιπορικό στην Δυτική Μακεδονία έγινε το ωραιότερο χαλί για ν απλωθούν εικόνες και συναισθήματα. Σ ένα καφέ στους Ψαράδες της Μεγάλης Πρέσπας , αγναντεύοντας το τριεθνές στα νερά της λίμνης, ίσως στοχαστείς πιο μετράει πιο πολύ , το μπόι ή η σκιά του. Η Δύναμη , η Ισχύς , είναι προνόμιο αλλά και βάρος μέγα. Το παλτό είναι σιδερένιο.
Ο άντρας κάνει τη γενιά κι όχι η γενιά τον άντρα , είπε μετά από αιώνες ο Βενιζέλος.
Η παράσταση ήταν ένας θρίαμβος της συλλογικότητας . Κρίμα. Πολύ κρίμα. Να εξηγήσω. Ο Ξάφης με την λογική ανασφάλεια του πρωτοεμφανιζόμενου στην Επίδαυρο , εμπιστεύτηκε απόλυτα τους συνεργάτες του και κατάπιε όλες τις ιδέες τους αμάσητες. Ολοι υπερέβαλαν εαυτόν , τα γκάζωσαν φουλ δηλαδή. Ο Ξάφης δεν ήταν ο μαέστρος του εγχειρήματος αλλά ο συντονιστής. Ο ενδυματολόγος στην Ανατολή, ο σκηνογράφος στη Δύση, ο συνθέτης αλλαχού.
Γενικά το μυαλουδάκι μου μπουκώνει όταν βλέπω πολλούς νεωτερισμούς μαζί. Ωπα παίδες , θα παιχτούν κι άλλα έργα , μην ζπρώχνεστε Οστερμαγιερ όλοι.
Δεν καταλαβαίνω γιατί σώνει και καλά σε μια τραγωδία νάχουμε και χιουμοριστικά σφήνακια , « για να χαλαρώσει το κοινό» ντεμέκ. Αυτά τα ευφυολογήματα καθώς και η υπερχρήση των live μουσικών μέσα στην κινησιολογία σαν αμερικάνικα καρτούνς, , ήτανε πολύ ΟΧΙ από εμένα.
Αναλυτικώτερα , ο υπέρτιτλος κατ εμέ της παράστασης θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ΑΙΑΣ Ο ΜΠΥΡΟΚΟΙΛΙΑΣ.
Ο μυθικός ήρωας Αίας , ο γιγαντόκορμος λεβέντης , ο τρόμος των εχθρών άμα τη εμφανίσει, με φανελάκι ΑΤΘΙΣ με τιραντάκια και εξέχουσα μπυροκοιλιά. Ξέρω , ξέρω , η ουσία μετράει και το υποκριτικό ταλέντο του Σταμουλακάτου, αλλά δάκρυσαν τα ματάκια μας με τον μπεσαλή της χασαποταβέρνας.
Ο Αίας του Σταμουλακάτου μαζί με τον Κρεόντα του Μπισμπίκη αναβίωσαν την Γιορτή του Κρασιού στο Δαφνί φέτος.
Η αξιοπρέπεια του κοίλου διασώθηκε από την Εύη Σαουλίδου , ωραία ως χήρα Τέκμησσα, και τον Χρήστο Στυλιανού ως Τεύκρο. Ο οποίος ειλικρινά θρήνησε τον αδερφό του Αίαντα, ντυμένος ως Γιάννης Φλωρινιώτης όμως. (τι σας έλεγα?)
Ο Δημήτρης Ημελλος έμεινε αναξιοποίητος Οδυσσέας , χαριεντιζόμενος με κάποια καμπαρετζού Αθηνά τ όνομα. (Δέσποινα Κούρτη).
Οι Γιάννης Νταλιάνης (Μενέλαος) και Νίκος Χατζόπουλος (Αγαμέμνων) , άψογοι ως δημόσιοι υπάλληλοι, μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει, ο μισθός να πέφτει.
Ο Χορός , αχ , ο Χορός. Πολύς κόπος και πολύς ιδρώτας για το ανασούμπουρδο. Κι αυτό το νέο κόλλημα να γδύνονται και να ξανα-ματα -ντύνονται οι Χοροί, νέα μόδα είναι ??
Λυπάμαι αλλά εάν ενδυματολογικά στοχεύσαμε πάτο, κερδίσαμε. Πολύ καπαρτινομουσαμάς έπαιξε.
Να πιστώσουμε θετικά την σκηνογράφο Μαρία Πανουργιά για την έξυπνη κατασκευή επί σκηνής ενός IGLOO -θερμοκήπιο τύπου που βοήθησε πολύ στην δημιουργία των απαραίτητων ψευδαισθήσεων που απαιτεί μία μυθολογική αφήγηση.
Με τούτα και μ εκείνα θόλωσε το μήνυμα του έργου. Μέχρι που μπορούμε να φτάσουμε υπερασπιζόμενοι τις αρχές μας ? ακόμα παρακάτω , πρέπει να ζούμε με αρχές ή με προσαρμοστικότητα στις εκάστοτε συνθήκες και συμφέροντα? Ποια αλήθεια ισορροπεί ανάμεσα στα δυό ?
Ότι είναι « νόμιμο « , είναι και ηθικό ? ήρθαμε στα νερά μας.
Αργύρη Ξάφη , έχεις πολλά να δώσεις. Αναμένουμε.
