ΚΥΤΤΑΡΟ LIVE
Εύκολο σίγουρα δεν ειναι. Ο καθρέφτης δεν κρύβει τιποτα. Μονο οτι δεν θέλεις να δεις. Μια συναντηση με τη γενιά σου, ενα ραντεβου μ αυτο που ησουνα ειναι τουλάχιστον ιντριγκαδορικο. Πως θάναι άραγε να παρελάσουν μπροστά σου ανηςυχες δεκαετίες fast forward ?
Αυτά κι αλλα χαζοχαρούμενα σκεφτόμασταν με τους φίλους κατηφορίζοντας την Ηπείρου για το 48. Με μια κρυφή αμηχανία και τα λόγια του Νιονιου " έλα Ηπείρου κι Αχαρνων να σε γιουχαίσω ". Το ματσάκι αμφίρροπο . Γκροτεσκο vs δεν θα πεθάνουμε ποτε κουφάλα νεκροθάφτη.
Χαλαρή διαθεση κι αντίστοιχες ατάκες. Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα. Γλυκεια συμμορία. Πρόσκοποι εν δράσει . Dead can dance.
Ευτυχώς ειχε και τραπέζια προβλέψει το καταστημα γιατι ορθαδικο θα μας ζόριζε λιγακι. Κι όμως η διάταξη και το λειτουργικό ειχε τη χάρη του ερασιτεχνισμού και δεν θύμιζε καθόλου μπουζουκλερί.
Το ζέσταμα ανέλαβε τριμελής ταλαντούχα ομάδα. Ένας γερόλυκος ντράμερ , ένας τίμιος γίγας μπασίστας και ο σιωπηλός γαματος πιτσιρικάς κιθαρίστας. Αγαλλιασαν τ αυτάκια μας. Κανονική κλασική ροκ μουσικη. Χωρις κομπιούτερς , λέιζερ και μπιτακια ποδοβολητά. Καθαριος ροκ ήχος με πονηρό παιχνίδι που ξεκίνησε απο Beatles για να παει στα σίγουρα deep purple, Eric Clapton και stones.
Μετα μπουκάρισε η τρελοπαρέα ΛΑΚΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ - ΝΙΚΟΣ ΖΙΩΓΑΛΑΣ - ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΟΚΑΡΙΝΗΣ. Εδω θα γράψω μεγάλη σοφια. " μέγιστο δείγμα ωριμότητας ειναι ο αυτοσαρκασμός ". Οι μάγκες το υπηρέτησαν με συνέπεια.
Παμε στα λιανά. Δεν χρειάζεται να αναφέρω το ρεπερτόριο των τραγουδιών τους βέβαια. Μεγάλωσαν γενιές κι όμως ευχάριστα τραγουδιωνται και σημερα.
Ο νικος Ζιωγαλας , ένας ρομαντικός τραγουδοποιός με απόμακρη κι απαισιόδοξη σταση. Τόσο τρυφερός κι αλλουτερος μαζι. Δεν σου δινει το θάρρος να τον χτυπήσεις φιλικά στην πλάτη κι όμως θαθελες μια βραδιά να κλάψεις στον ώμο του για μια γερή καψούρα. Ακόμη και με φτωχικό εξοπλισμό ειναι ο ορισμος της ηχητικής τελειομανιας.
Ο γιαννης Γιοκαρίνης ,,ο άνθρωπος μπρελόκ, το πολυεργαλείο. Αθεράπευτος ροκ εν ρολλ τυπάκος , τίμιος εργάτης της μουσικής . Σιγουρακι για χαβαλετζης της παρέας. Εξαίρετος συνεργατικος μουσικός , κράτησε όλο το εγχείρημα πανω του. Περισσότερο αβανταρισε τα κομμάτια των άλλων παρα τα δικά του. Φιλος .
Για το Λακη τι να πεις ? εχει γράψει καντάρια μουσικές . Ο γίγαντας Γκρισσίνο της ελληνικής δισκογραφίας . Ανεπιτήδευτη σκηνική παρουσία και κομματάρες ρε παιδια ! Αυτοσχεδιασμοί κι έρωτας με το κοινο. Για να σεκδικηθω, παλιο μου παλτό , το γατονι κλπ. Αγάπες , γέλια και γλυκεια μελαγχολία.
Συνολικά μια παράσταση tribute σε Σάκη Μπουλά, Παύλο σιδηροπουλο και Νικόλα ασιμο. Αν ήταν μαζι μας , βάζω στοίχημα κάπου θα τατσουζαν στον εξώστη.
Μπήκαμε αμήχανα. Βγήκαμε γελώντας . Οχι χαμογελώντας . Γελώντας . Το κρας τεστ με το πριν μας έβγαλε σκληρά καρυδια. Εχουμε μέταλλο αδέρφια .
To hard to die no1 , no2 , no 3 ........... και παμε γι αλλα.
ΥΓ. το μουσικό τοπόσημο της βραδιάς ήταν " τα μικρα μπαλκόνια " του λακη που εχει ερμηνεύσει ο Διονύσης . Κι ας ήθελε να περάσει γλυκα μεσα μας χωρις να το προσέξουμε . Food for thought.
Εύκολο σίγουρα δεν ειναι. Ο καθρέφτης δεν κρύβει τιποτα. Μονο οτι δεν θέλεις να δεις. Μια συναντηση με τη γενιά σου, ενα ραντεβου μ αυτο που ησουνα ειναι τουλάχιστον ιντριγκαδορικο. Πως θάναι άραγε να παρελάσουν μπροστά σου ανηςυχες δεκαετίες fast forward ?
Αυτά κι αλλα χαζοχαρούμενα σκεφτόμασταν με τους φίλους κατηφορίζοντας την Ηπείρου για το 48. Με μια κρυφή αμηχανία και τα λόγια του Νιονιου " έλα Ηπείρου κι Αχαρνων να σε γιουχαίσω ". Το ματσάκι αμφίρροπο . Γκροτεσκο vs δεν θα πεθάνουμε ποτε κουφάλα νεκροθάφτη.
Χαλαρή διαθεση κι αντίστοιχες ατάκες. Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα. Γλυκεια συμμορία. Πρόσκοποι εν δράσει . Dead can dance.
Ευτυχώς ειχε και τραπέζια προβλέψει το καταστημα γιατι ορθαδικο θα μας ζόριζε λιγακι. Κι όμως η διάταξη και το λειτουργικό ειχε τη χάρη του ερασιτεχνισμού και δεν θύμιζε καθόλου μπουζουκλερί.
Το ζέσταμα ανέλαβε τριμελής ταλαντούχα ομάδα. Ένας γερόλυκος ντράμερ , ένας τίμιος γίγας μπασίστας και ο σιωπηλός γαματος πιτσιρικάς κιθαρίστας. Αγαλλιασαν τ αυτάκια μας. Κανονική κλασική ροκ μουσικη. Χωρις κομπιούτερς , λέιζερ και μπιτακια ποδοβολητά. Καθαριος ροκ ήχος με πονηρό παιχνίδι που ξεκίνησε απο Beatles για να παει στα σίγουρα deep purple, Eric Clapton και stones.
Μετα μπουκάρισε η τρελοπαρέα ΛΑΚΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ - ΝΙΚΟΣ ΖΙΩΓΑΛΑΣ - ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΟΚΑΡΙΝΗΣ. Εδω θα γράψω μεγάλη σοφια. " μέγιστο δείγμα ωριμότητας ειναι ο αυτοσαρκασμός ". Οι μάγκες το υπηρέτησαν με συνέπεια.
Παμε στα λιανά. Δεν χρειάζεται να αναφέρω το ρεπερτόριο των τραγουδιών τους βέβαια. Μεγάλωσαν γενιές κι όμως ευχάριστα τραγουδιωνται και σημερα.
Ο νικος Ζιωγαλας , ένας ρομαντικός τραγουδοποιός με απόμακρη κι απαισιόδοξη σταση. Τόσο τρυφερός κι αλλουτερος μαζι. Δεν σου δινει το θάρρος να τον χτυπήσεις φιλικά στην πλάτη κι όμως θαθελες μια βραδιά να κλάψεις στον ώμο του για μια γερή καψούρα. Ακόμη και με φτωχικό εξοπλισμό ειναι ο ορισμος της ηχητικής τελειομανιας.
Ο γιαννης Γιοκαρίνης ,,ο άνθρωπος μπρελόκ, το πολυεργαλείο. Αθεράπευτος ροκ εν ρολλ τυπάκος , τίμιος εργάτης της μουσικής . Σιγουρακι για χαβαλετζης της παρέας. Εξαίρετος συνεργατικος μουσικός , κράτησε όλο το εγχείρημα πανω του. Περισσότερο αβανταρισε τα κομμάτια των άλλων παρα τα δικά του. Φιλος .
Για το Λακη τι να πεις ? εχει γράψει καντάρια μουσικές . Ο γίγαντας Γκρισσίνο της ελληνικής δισκογραφίας . Ανεπιτήδευτη σκηνική παρουσία και κομματάρες ρε παιδια ! Αυτοσχεδιασμοί κι έρωτας με το κοινο. Για να σεκδικηθω, παλιο μου παλτό , το γατονι κλπ. Αγάπες , γέλια και γλυκεια μελαγχολία.
Συνολικά μια παράσταση tribute σε Σάκη Μπουλά, Παύλο σιδηροπουλο και Νικόλα ασιμο. Αν ήταν μαζι μας , βάζω στοίχημα κάπου θα τατσουζαν στον εξώστη.
Μπήκαμε αμήχανα. Βγήκαμε γελώντας . Οχι χαμογελώντας . Γελώντας . Το κρας τεστ με το πριν μας έβγαλε σκληρά καρυδια. Εχουμε μέταλλο αδέρφια .
To hard to die no1 , no2 , no 3 ........... και παμε γι αλλα.
ΥΓ. το μουσικό τοπόσημο της βραδιάς ήταν " τα μικρα μπαλκόνια " του λακη που εχει ερμηνεύσει ο Διονύσης . Κι ας ήθελε να περάσει γλυκα μεσα μας χωρις να το προσέξουμε . Food for thought.
